Behandelingen
Geriatrie
Eetstoornissen
GEZOND 17
Sm
is vaak het laatste redmiddel. En duur", zal
ze later zeggen. En voortdurend vraagt zij
zich af: „Wat kunnen we anders doen om
het lijden te verminderen?"
Na een snelle lunch wordt in het multidisci
plinair overleg (MDO) op basis van de doe
len die Moerland stelt, bekeken wat voor
specialisaties en methoden er voor de ver
schillende jonge vrouwen nodig zijn. „Als ie
mand nerveus is en geen contact meer
heeft met haar eigen lichaam, kan het revali-
datiezwembad uitkomst bieden. Ook kijken
we of ze met scholen, universiteiten of
werksituaties in verbinding kunnen blijven
terwijl zij hier verblijven; anders kapseist
een heel leven."
Tijdens het intercollegiaal overleg (ICO)
gaan ze dieper op een casus in, vertelt Moer
land. „We houden behandelplannen tegen
het licht, kijken naar de begeleiding van de
verpleegkundig specialisten in opleiding of
spreken over landelijke projecten en onder
zoeken." Zelf deed ze onderzoek naar zelf
verwondend gedrag onder patiënten met
een eetstoornis. „Die gaan zichzelf snijden
of steken als ze toch weer hebben gegeten.
Maar niet eten is natuurlijk geen optie. Hoe
kan je zo'n persoon begeleiden? Hoe kan je
nieuw gedrag implementeren? En kan dat ei
genlijk wel?"
Vrijlaten is de norm in de kliniek. „Dwang-
genezing is zinloos. Motivatie en wilskracht
zijn voorwaarden om een stijgende lijn te
bereiken."
Ze vertelt over een zestienjarig meisje dat
zwaar ondervoed vanuit het ziekenhuis met
een ambulance werd binnengebracht. Haar
ouders, zeer bezorgd, waren meegekomen.
„Volgens de wet op de gezondheidszorg is
zo iemand volwassen en kunnen ouders en
wij er niets over zeggen. Maar wat je ziet is
een kind dat er ellendig aan toe is." On
danks haar totale verzwakking was het
meisje krachtig in haar verzet. „Ze zat ineen
gedoken voor me. Keek niet op of om. Zei
nauwelijks iets. Ze wilde hier niet zijn." In
het ziekenhuis kreeg ze sondevoeding en
was ze niet in levensgevaar. Dus ging ze
met de ambulance weer terug.
Inmiddels neemt de spanning op de afde
ling toe.
Morgen zal iedereen door Danique Nieuw-
land worden gewogen. „Het is paradoxaal",
zegt deze. „Want ze willen graag zwaarder
worden, daarom zitten ze hier. Maar aanko
men is beangstigend. En het gaat maar met
onsjes per week, hoor. Als er dan wordt afge
sproken dat er misschien eens een plakje
kaas op een boterham gaat - dóódeng."
Moerland vult aan: „Het zelfbeeld is totaal
verstoord. Als zij in de spiegel kijken zien
ze zichzelf als dik en kwabbig, helemaal uit
gezakt, alsof je in een lachspiegel op de ker
mis kijkt. Dan kunnen wij met z'n allen
nog zo enthousiast roepen dat iemand er
prachtig uitziet - zij beleven het anders."
Genezing is wel mogelijk. Maar daarvoor
moet hard worden gewerkt en moet de zin
in het leven weer terugkomen.
*De naam Xandra is op verzoek gefingeerd.
Interne zorg
Op de KIZ (kortdurende indi
viduele zorg) en de LIZ (lang
durende individuele zorg)
leeft men respectievelijk
acht weken of een jaar in de
kliniek aan de Abbekinderse-
zandweg in Kloetinge. Er
wordt intensief gewerkt aan
het normaliseren van het ver
stoorde eetgedrag en aan het
herstellen van de lichamelij
ke conditie in een open en
veilig leefklimaat, waar ook
tijd voor ontspanning en
kunstzinnige activiteiten is.
De aanpak is pragmatisch.
De groeps- en individuele
therapievormen zijn divers.
Vierdaagse- en dagbehande
lingen
Voor wie geen interne zorg
nodig heeft, zijn er kortere
begeleidingstrajecten. Voor
wie ver weg woont of reizen
te belastend is, is tegen gerin
ge kosten een kamer te boe
ken.
Deeltijd
Deelnemers van de deeltijd
behandeling komen eens per
week bij elkaar. Cognitieve
gedragstherapie, eetmanage-
ment, interpersoonlijke the
rapie en een beweegprogram-
ma, eventueel aangevuld
met medicatie, zijn vaste on
derdelen. Naast het normali
seren van het eetpatroon en
het herwinnen van de con
trole is er aandacht voor
stemmingen, gevoelens van
eigenwaarde en de kwaliteit
van relaties.
In de Praktijk lopen we vol
gende week een dagje mee
met Kristel Gillisse, specia
list ouderengeneeskunde bij
SVRZ. Zij werkt verspreid
over alle zorg- en woonloca
ties in Zeeland en laat ons
zien hoe zij samen met de
verpleegkundig specialist en
de persoonlijk begeleiders
het vele medicijngebruik van
chronisch zieke en demente
rende ouderen zorgvuldig be
kijkt. Heeft u een vraag voor
haar? Stuur dan een brief
naar: PZC, Postbus 5046,
4380 KA Vlissingen. Of lie
ver via de mail? Dat kan:
gezond@wegenermail.nl on
der vermelding van 'In de
praktijk'.
De redactie maakt een keuze
uit de ingezonden vragen.
Het antwoord komt in een
van de volgende edities van
In de praktijk te staan.
De ziekte waarbij het eetge
drag ernstig is verstoord,
kent drie varianten. Ano
rexia nervosa-patiënten hon
geren zich uit en zijn vrese
lijk bang om aan te komen.
Bij boulimia nervosa is er
sprake van onbedwingbare
vreetbuien die ervaren wor
den als verlies van zelfbe
heersing. Door zelfopgewekt
overgeven, het gebruik van
laxeermiddelen, strikt lijnen
of overmatig sporten, probe
ren patiënten niet aan te ko
men.
Mensen met het binge-ea-
ting disorder (BED) hebben
de controle over het eten
compleet verloren. Zij eten
in korte tijd veel en snel zon
der dat er echt honger is.
DINSDAG 3 FEBRUARI 2015
Laura Moerland helpt als verpleegkundig spe
cialist mensen met een eetstoornis, foto
Mechteld Jansen
