'Verlies wereldtitels geen keerpunt in carrière'
44 Die laatste honderd
meter wil ik nog
wel honderd keer
overdoen. Zo
mooi
SPORT 37
Bij zijn eerste
deelname aan het
WK veldrijden voor
senioren wint
Mathieu van der
Poel meteen. In het
Tsjechische Tabor
rijdt hij van begin
tot eind aan kop.
TABOR - Amper twintig jaar jong
en dan al wereldkampioen veldrij
den. De jongste ooit zelfs. Ma
thieu van der Poel heeft bedui
dend minder tijd nodig gehad
dan zijn vader Adrie om de meest
begeerde trui in het cyclocross te
veroveren.
Vanaf het moment dat hij als man
neke van negen jaar Willem II be
dankte voor het aanbod om in
Tilburg te komen voetballen, be
stormde hij in één ruk de top in
wielerland. Vader Adrie was
vooral de aanhouder die na zes
zilveren medailles (vijf in het
veld en één op de weg) in 1996 op
36-jarige leeftijd eindelijk
wereldkampioen werd. De in 1995
geboren 'Matje' deed het gister
middag in één keer. „Je kunt hem
alvast maar hebben", keek hij in
Tabor lachend naar zijn regen
boogtrui.
De manier waarop Van der Poel
de titel naar zich toetrok in Tsje
chië, past perfect bij het beeld
van zijn carrière. „Ik heb eigenlijk
nooit omgekeken", zei hij over de
vroege aanval, die hem op geen
enkele moment meer dan acht
tien seconden voorsprong oplever
de. Het had volgens Van der Poel
alles te maken met het zelfver
trouwen waarmee hij aan de start
verschenen was. Na een lastig
jaar, waarin zijn generatiegenoot
Wout van Aert hem vrijwel
steeds te snel af was, werd hij
zich een week geleden in de af
sluitende wereldbekerveldrit van
Hoogerheide bewust van het ver
mogen om een hele cross voorop
te rijden. „De manier waarop ik
daar won, heeft me vandaag echt
geholpen. Niet omkijken, maar ge
woon verder trappen. En dat ter
wijl ik misschien wel dertig keer
heb gedacht dat ze me terug gin
gen pakken."
Uiteindelijk bleken de balken zijn
houvast in de strijd tegen de ja
gers, van wie landgenoot Lars van
der Haar de felste was. „Door met
de fiets over de balken te sprin
gen pakte ik steeds weer genoeg
voorsprong om het een ronde lan
ger vol te houden."
Springen is zijn lust en zijn leven.
Door tijdens de trainingen in het
bos over alles heen te jumpen wat
hij tegenkomt, is de beresterke
Van der Poel ongekend behendig
op de fiets. Dat was gisteren no
dig op een circuit dat er door de
combinatie van vorst en dooi ui
terst verraderlijk bij lag. Zijn gro
te concurrent Van Aert gleed één
keer hard onderuit en kon het -
ondanks een indrukwekkende op
mars in de slotfase - schudden.
Verder dan Van der Haar kloppen
in de sprint om de tweede plaats
kwam hij niet.
Van der Poel zei dat hij nooit
heeft geweten dat Van Aert nader
de. Koelbloedig bleef hij zijn rond
jes afwerken. „Emoties tijdens de
wedstrijd had ik niet. Na vorige
week had ik totaal geen stress.
Niet voor de start en niet in de ra
ce. Pas op het einde kwamen de
emoties. Bijvoorbeeld toen ik bij
de laatste passage van de materi-
aalpost al die mensen zag staan
die me iedere week helpen om
veldrijder te zijn. Maar echt emo
tioneel werd het pas in de finish-
straat. Die laatste honderd meter
wil ik nog wel honderd keer over
doen. Zo mooi."
Vader Adrie van der Poel was één
van die mensen die vanuit de
post ontroerd toekeek hoe 'Matje'
naar het goud reed. Moeder Corin-
ne ving hem na de finish in tra
nen op. Op het podium beet hij
bij het aanhoren van het Wilhel
mus even op zijn lippen, maar
snel keek Mathieu van der Poel
weer even nuchter tegen het le
ven aan als zijn vader in diens bes
te jaren. „Als renner hebben we
niet veel gemeen", stelde de met
veel meer talent gezegende zoon.
„Maar zijn karakter van altijd al
les willen geven, heb ik wel."
Vader ging na afloop de fietsen
schoon spuiten. Moeder spoelde
de modder uit de kleding. En hun
zoon? „Ik ben niet zo van het fees
ten. Misschien ga ik morgen nog
even het bos in om mezelf te amu
seren."
Vos leek er zaterdag in Tabor niet
onder gebukt te gaan. „De wereld
titel verliezen is nooit leuk, maar
ik had vooraf niet eens gedacht
dat ik hier met brons weg zou ko
men", zei de Brabantse na afloop
van de wedstrijd, die het sluitstuk
vormde van een week vol zorgen.
Een hamstringblessure speelde
Vos een week eerder tijdens de
wereldbekercross van Hoogerhei
de dusdanig parten dat om haar
heen steeds meer mensen meen
den dat het beter was om het WK
over te slaan. „Maar zo zit ik niet
in elkaar", liet de eigenwijze Vos
steeds weten. En dus stond ze
zaterdag klokslag 14.00 uur ge
woon weer aan de start van een
zoveelste wereldkampioenschap.
Ze had zich voorgenomen niets te
forceren. „Maar ik heb niemand
beloofd ook daadwerkelijk uit te
stappen als het niet ging. Omdat
ik weet hoe lastig het voor mij is
om dat soort beloftes na te ko
men."
Vos geeft het grif toe: ze moet
niets hebben van mensen die haar
vertellen wat ze moet doen. Zelfs
ploegleiders zijn voor de vrouw
uit Meeuwen adviseurs, naar wie
ze geïnteresseerd en vooral vrijblij
vend luistert.
In de dagen voor het WK staken
er kritische geluiden op rond het
kamp van de Nederlandse ploeg.
Moest er niemand opstaan om
Vos gezien de aard van haar blessu
re te verbieden het WK te rijden?
Komt ze als 27-jarige op een punt
dat ze tegen zichzelf in bescher
ming moet worden genomen?
„Niks van gemerkt", zei ze zater
dagavond. De critici van vrijdag
waren toen al weer de grootste be
wonderaars van het karaktermens
Vos. „In die zin heb ik gelijk gekre
gen, dat het niet onverantwoord
was om te rijden. Op geen enkele
moment."
De op één been behaalde bronzen
medaille is voor haar al evenzeer
een signaal aan de kenners die me
nen dat de Nederlandse niet lan
ger de beste is van allemaal. „Ik
zie dit zeker niet als een keerpunt
in mijn carrière", reageerde ze fel
op dat soort suggesties. „Als ik
weer fit ben, zijn ze nog niet van
me af."
MAANDAG 2 FEBRUARI 2015
In één streep naar de winst
Mathieu van der Poel regeert als een vorst in Tabor, waar hij al snel een gat slaat met de concurrentie, foto Tim De Waele/Hollandse Hoogte
door Ad Pertijs
Mathieu van der Poel
Onverwachts greep Marianne Vos
nog brons in Tabor.
door Ad Pertijs
TABOR - Na zes gouden jaren is Ma
rianne Vos haar wereldtitel in het
veldrijden kwijt. Een halfjaartje ge
leden moest ze ook op de weg al
de regenboogtrui afstaan. Op bei
de terreinen is haar vijfjaar jonge
re Franse ploeggenote Pauline Fer-
rand-Prevot de troonopvolgster.
Marianne Vos is nu haar
titels op de weg en in het
veldrijden kwijt. Ze is erop
gebrand ze terug te pakken
