Taaiheid je
heeft nu
genoeg
kleintjes
Thé Lau zit boordevol
plannen. In juni naar
Wimbledon en eind
augustus tennissen
op een toernooi in
Bergen. Maar eerst
staat hij met zijn nieu
we roman Juliette in
de theaters tijdens
Saint Amour.
66 Tegenzin is geen
goed medicijn. Ik
moet het wel leuk
vinden. Het enige
wat ik jammer vind,
is dat ik dat besef
niet twintig jaar
geleden al had
26 DIZZIE
Dizzieni
Nieuwe boeken
lees je samen!
In de race voor
Valentijnprijs
Varen met Philip Huff
en Kees van Beijnum
In 2003 zag Superguppie de we
reld en die sloot deze taaiheid
meteen in het hart. Wat een onbe
vangenheid, wat een speelsheid
en wat een geestig vernuft. De
poëziebundel waarvoor Edward
van de Vendel tekende en Fleur
van der Weel verbeeldde, kreeg
meteen de Woutertje
Pieterse Prijs. De begin
regels van het vers dat
Superguppie zijn naam
gaf, zijn legendarisch:
Alle guppies die ik had
zwemmen nu in onze
kat. Hartstikke dood,
maar zeker weten doe
je dat ook weer niet,
waar het waarschijnlijk
in de volgende regel
aan refereert. Daar
blijft het niet bij. Dit is
een gedicht over leven
en overleven, met een
vette verwijzing naar
Shakespeare.
Superguppie
is alles
In 2005 schreef Edward
van de Vendel het kin-
derboekenweekge-
schenk en bij die gele
genheid bekende hij dat Super
guppie niet al te veel vervolg zou
krijgen. Op succes is makkelijk
voort te borduren, maar het echte
succes zit toch in steeds weer an
dere streken. Gelukkig heeft Van
de Vendel zijn woord gebroken.
Superguppie kreeg kleintjes. En
nu is er de gebundelde versie van
4 boeken met een toegift, 200 ge
dichten met 22 nieuwe. Het levert
een gedicht op met de boodschap
dat je de boel soms flink in de
war moet schoppen. En het treuri
ge lot van de kerstboom in janua
ri, waar ingedikte taal tot de
prachtige omkering leidt: mamma
heeft hem leegversierd.
Neologismen, humor en onge
kend taalplezier. Superguppie is al
les bundelt de vier Superguppies
en geen kind mag deze gedichten
onthouden worden. Wie zo voor
het eerst op poëzie wordt getrak
teerd, kan voor eeuwig verslaafd
raken. Maar 222 is een fijn getal.
Hier moet Edward van de Vendel
het bij laten. Want hoe aardig hij
ook piekt in zijn toegift, beter dan
de eerste bundel wordt het niet.
Om met zijn eigen woorden te
spreken: bruine blaadjes in de herfst
/zijn natuurlijk op hun sterfst.
Zakdoek, kuchje. Natte neus
droog geveegd. Thé Lau gaat
zitten en ja, hij wil best kof
fie. Espresso. Het glas water
blijft onaangeroerd.
Hoesten en snuiven, het is
er het weer voor. Maar jee,
vertelt hij later, het stemde hem somber
hoor. „Je gaat toch denken..." Bronchitis.
De dokter heeft het inmiddels bevestigd.
De schrijver en muzikant kan monter
door.
Een café aan de rafelrand van de binnen
stad. Daar zit Thé Lau (62) graag en regel
matig, aan het einde van de middag. „Een
uurtje eruit. Onder de mensen." Een goed
deel van de dag werkt hij alleen, thuis. Hij
gaat zelden meer naar het centrum. Laatst
was hij er weer even, op een party in een
van de hipste tenten van Amsterdam.
„Heel leuk. Maar de charme die het vroeger
had, voel ik niet meer."
Zijn stamkroeg. Lekkere plek ook voor een
interview. Hij is nooit zo gesteld geweest
op de standaardplekken. „Vroeger, in de
bar van Hotel Americain, maakte je tijdens
een interview wel mee dat even verderop
de pianist van Abba zat en naast je weer
een andere muzikant een gesprek met een
journalist voerde." Dan voel je je onderdeel
van een industrie, zegt hij. „Kom je in een
wereld waarin niet wordt gepraat over je
nieuwste cd of boek, maar over", hij hui
vert, „het product."
Hij voelt zich sowieso op z'n best wanneer
hij een buitenstaander is. Dat komt waar
schijnlijk doordat hij als enig kind is opge
groeid. „Sommigen zouden zeggen: hij zit
het liefst in zijn droomwereldje. Klopt ook
wel een beetje. Maar ik hou van de concen
tratie waarin je zit als je in je eentje iets
aan het maken bent. Koortsachtig bezig
zijn. In een soort trance. Een van de heer
lijkste gevoelens die ik ken."
Het afgelopen jaar, waarin Thé Lau te ho
ren kreeg dat de kanker in zijn lichaam
niet te genezen is, heeft hij twee van de
beste dingen afgeleverd die hij ooit ge
maakt heeft, juliette, zijn tweede roman, en
het muziekstuk Platina blues over wat hij
meemaakte tijdens zijn ziekte. „In m'n een
tje. Vond ik heerlijk werken, had ik heel
lang niet meer gedaan."
Het verhaal van Juliette - een liefde in snaps
hots is er een van de lange adem. „Het
heeft een paar keer op de plank gelegen om
dat ik werd onderbroken door een nieuwe
cd ofzo." Toen werd hij ziek en moest een
tijdje in het ziekenhuis blijven. „Ik verveel
de me natuurlijk te pletter. Dus ik heb de
laptop opengeklapt en het manuscript te
voorschijn gehaald." Hij schrok van de pre
tentie, zegt hij. „Die tekst zag er voor mij
ineens uit als het werk van iemand die iets
probeerde te bewijzen." Hij heeft er dras
tisch het mes in gezet, 140 pagina's zijn ge
sneuveld. „Hele hoofdstukken heb ik ge
schrapt."
Hij beschrijft hoe hij elke dag werd be
straald. „Op zich niet zo'n nare behande
ling, maar je hoofd wordt vastgeklonken
onder een masker en dan word je het appa
raat ingeschoven." Als je je geen millimeter
kunt bewegen, zegt hij, is zes minuten best
lang. „Dus ik wilde muziek. Maar wat voor
Dizzie is hét online boekenplatform
van deze krant en staat vol nieuws, re
censies, interviews en informatie
over boeken en schrijvers. Lees ook
de mening van andere leesfans en
ontdek nieuwe en interessante titels.
Ga naar Dizzie.nl
Thea Zoeteman-
Meulstee human
De verloren
zoon
STEMMEN
BOOTTOCHT
Op Valentijnsdag wordt de eerste
Valentijnprijs uitgereikt voor het
beste romantische boek. Een van
de nominaties is De verloren zoon
van Thea Zoeteman-Meulstee.
Meer kanshebbers: zie Dizzie.nl
De Dizzie-Boekenboot vaart op zon
dag 22 februari weer uit. Aan boord
de auteurs Kees van Beijnum (De of
fers) en Philip Huff (Boek van de doden).
Journalist Merel Dado interviewt hen.
Kaarten zijn te bestellen op Dizzie.nl
POEZIE
door Marjon Kok
SUPERGUPPIE
Edward van de
Vendel Fleur
van der Weel
(illustraties)
280 blz.
Querido
22,50 euro
Meer over de poë-
zieweek: Dizzie.nl
IN DE
HERFST
door Marjon Kok
■T Thé Lau blijft ondanks zijn ongeneeslijke
ziekte vooruitkijken, foto Patricia Steur
