P
ZEELAND 39
In liefdevolle herinnering
Liefde, sport en
humor bonden Ed en
Renate ruim 22 jaar
In deze rubriek
praten mensen
over verlies,
rouw en hoe
het leven
verder gaat.
Ed Schuitema, 8 maart 1958 - 31 augustus 2012
Nou, gisteren danste je beter';
een typerende opmerking
van Ed Schuitema vlak voor
zijn dood tegen de wijkver
pleegkundige die hem in bed
hielp. Zelfs tijdens zijn laatste levensdagen
hielden zijn humor en zijn gevoel voor
nuchterheid hem overeind. „Het hield ons
ook op de been", vertelt Renate Hendrikse
met wie Ed ruim 22 jaar het leven deelde.
„Hij probeerde tot het laatst aan toe het
'makkelijk' voor ons te maken. Geen moei
lijk gedoe, dat wilde hij niet."
Ed Schuitema overleed 31 augustus 2012 op
54-jarige leeftijd aan asbestkanker. Hij liet
Renate en hun beide kinderen Jela en
Kwint achter. De kinderen waren toen
twaalf en acht jaar. Omdat Ed nooit met as
best gewerkt heeft, werd de diagnose pas
ruim een jaar na zijn eerste klachten ge
steld. Vlak voor zijn klachten begonnen,
fietste hij (in 2008) de Ride for the Roses.
Voor een vriend met kanker. De strijd te
gen zijn ziekte won Ed uiteindelijk niet.
Ondanks zijn optimisme en levenslust. Na
drie chemokuren kwam er in de zomer
2012 een eind aan zijn leven. Hij stierf
thuis. In bijzijn van zijn lief Renate.
Het gezin nam gaandeweg het leven weer
op, maar het gemis blijft. „Toen Ed weg
viel, waren de kinderen mijn houvast. Ik
moest de vaste dingen doen. Naar school
brengen, koken, sport. Dat ging door. De
kinderen vroegen wel eens 'eten we nooit
meer friet' omdat ik toen iedere dag kook
te. Kinderen kunnen zo nuchter zijn. On
danks hun verdriet. We kunnen gelukkig
goed met elkaar praten over Ed. We lachen
samen, maar we kunnen ook ons verdriet
delen."
Op tafel liggen foto's van een levenslustige
man. Ondeugende ogen, stralende lach.
Kiekjes van zonnige vakanties met de kin
deren en foto' uit de oude doos van Ed als
handballer. Samen met broer Hans speelde
hij in de jaren tachtig van de vorige eeuw
bij EMM in Middelburg. Bij de club, die
toen nog eerste divisie speelde, bereikte hij
twee keer de status van nationaal topscoor
der. In 1990 maakte Ed de overstap naar de
Belgische eredivisionist Kv Sasja. Handbal
bracht hen samen. Renate speelde ook bij
EMM. Zij ontmoette elkaar daar en hun lief
de ontwikkelde zich langzamerhand tot
een diepe, innige band.
Renate pakt een foto zwart-witfoto waarop
Ed in volle actie op het handbalveld te zien
is. „We zaten vaak samen in de bus naar
wedstrijden. Ed kreeg de lachers op zijn
hand met z'n humor. Ja, die droge humor
van hem, daar ben ik ook voor gevallen.
Dat mis ik nog steeds. Hij had ook zo z'n ty
peringen voor mensen. Geen namen maar
bijnamen. Dat was wel eens lastig toen hij
er niet meer was. Wie bedoelde hij met 'ko
nijn' bijvoorbeeld... Hij zei ook wel 'haal jij
Bassie en Adriaan even op' als hij de kinde
ren niet van de opvang kon halen."
Ed was in Vlissingen een bekende figuur.
Hij runde een aantal jaren, met zijn toen
malige partner, pension Truida aan de bou
levard. In 1997 begon hij zijn eigen make
laarskantoor. Nadat hij stopte met handbal
len, ging Ed tennissen en squashen.
Tranen wellen op in Renate's ogen als
'Don't you forget about me' van de Simple
Minds klinkt op de radio. Zachtjes; „Dat
werd ook gespeeld op zijn crematie. Da's
raar dat we dit nu, op dit moment, horen.
Alsof hij er ook is. Dat zeggen we trouwens
wel eens vaker. We hadden op een gegeven
moment twee duiven in de tuin. 'Hé,' rie
pen de kinderen, 'papa en opa zitten in de
tuin'. Ik heb het niet zo op vogels. Dat wist
Ed en dat weten de kinderen natuurlijk
ook. 'Papa zit daar om jou te plagen', zei
den ze toen ook."
„Wij vulden elkaar aan. Hij had een nuchte
re kijk op dingen. Niet te veel poespas. Hij
was rustiger dan ik. Doordachter. Een stuk
je daarvan zie ik terug de oudste, onze
dochter Jela. Ik ben veel impulsiever. Zie
sneller beren en leeuwen op mijn pad. Dat
deel van hem mis ik ook. Hij kon mij weer
met beide benen op de grond zetten. 'Maak
je niet druk joh, het komt wel goed'. Hoe
vaak hij dat niet gezegd heeft...."
„Ik zie natuurlijk ook dat de kinderen papa
missen. Kwint mist de stoere dingen die ze
samen deden. Hij heeft nu een mountainbi
ke en we zijn samen op pad gegaan. Door
het Nollenbos. Hij dook een paadje in en
daar rijd ik dan achteraan. Op m'n gewone
fiets, met klapperende fietstassen. Of langs
het voetbalveld. Ik sta daar altijd. Laatst
vroeg een jongen aan Kwint 'waarom komt
jouw vader nooit'. 'O, die is dood', ant
woordde hij nuchter. Dat joch schrok zich
natuurlijk rot. Je staat er niet altijd bij stil
dat mensen kunnen schrikken van zo'n ant
woord."
„De kinderen wisten dat hun vader ziek
was, maar Ed wilde ze daar niet dagelijks
mee confronteren. Als hij op de bank lag,
was papa gewoon even moe. Hij heeft tot
op het laatst geprobeerd zijn dagelijks le
ven vol te houden. Ging naar zijn make
laarskantoor, naar de sportwedstrijden van
de kinderen. Hij was sociaal, zat nog vol le
ven. Het halfjaar voor zijn dood, ging hij
hard achteruit. Maar hij had zo zijn trucjes
om toch overal naar toe te kunnen. Toen
hij echt niet meer kon, hebben we een
extra bed boven in onze slaapkamer laten
zetten. Hij wilde niet dat de woonkamer
ziekenkamer werd. Vriendjes moesten ge
woon welkom zijn. Bezoek kon rustig bene
den zitten als het even niet uitkwam om
hem te zien."
Kwint en Jela schuiven aan om foto's uit te
zoeken voor de krant. Herinneringen ko
men boven. Glimlachend over hoe papa er
op jonge leeftijd uit zag. Giebelend over
zichzelf: 'nee hoor die niet, daar zie ik er
stom uit'. Uiteindelijk komen ze gedrieën
tot dezelfde keuze.
En dan komen ook de tranen.
ZATERDAG 17 JANUARI 2015
'Ik mis zijn droge humor'
door Annemarie Zevenbergen
Ed Schuitema geflankeerd door zijn kinderen Jela en Kwint en partner Renate.
Hebt u ook mooie herinneringen aan een dier
bare, die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in onze ru
briek 'In liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis:
0118 434003, chefnieuws@pzc.nl
