Een geweldige prater en een geweldige voorzitter
SPORT 45
vuil werk op op het middenveld. „Als
er een tegenstander vervelend deed
en aangepakt moest worden, dan kwa
men de spelers altijd naar mij. Ik regel
de het dan wel. Ja, ik heb aardig wat
waarschuwingen gehad, maar ben er
nooit uitgestuurd."
Dat heeft hij misschien wel aan Sal Si
monse te danken. Die probeerde hem
altijd af te remmen. „Ik heb hem vaak
gewaarschuwd", zegt Simonse. „Pas
op Jan, Als je geschorst wordt, dan
krijg je van mij het dubbele erbij. Lin-
denberg zei dat ook altijd. Je mocht
van mij fel en hard voetballen. Maar
nooit gemeen. Dan kwam ik in actie."
Simonse vormde een geweldig duo
met Piet Lindenberg. Na de voorbe
spreking van de trainer in de kantine
kwam ook altijd Simonse aan het
woord. Hij hield een peptalk. „Alles
uit zijn hoofd", herinnert Arie Del-
motte zich. De verdediger vertrok na
het Middelburg-succes naar NAC en
voetbalde daar vier jaar in de eredivi
sie. Dat had zijn trainer Piet Linden-
berg trouwens ook gedaan, maar dan
veel eerder en met RBC. Lang bleef
Delmotte in Brabant wonen, maar
vier jaar geleden, nadat zijn vrouw
was overleden, ging hij terug naar
zijn roots.
„En iedereen nam Sal serieus hè", be
nadrukt Delmotte. „Het waren verha
len waar we wat aan hadden. Het mo
tiveerde ons. Geweldig toch, zo'n sa
menwerking. De meeste trainers zou
den denken dat de voorzitter zijn ge
zag zou ondermijnen, maar zo werkte
dat hier niet. Ik heb het later nooit
meer meegemaakt, terwijl ik toch lan
ge tijd trainer ben geweest."
Simonse hoort het aan. „Ja, maar ik
heb ook fouten gemaakt hoor. Ik was
altijd bij het eerste en daardoor heb ik
te weinig aandacht besteed aan de
rest van de club. Dat ben ik later pas
gaan beseffen. Maar toch.... Geweldig
hè, die tijd", mijmert hij. „Het was zo
mooi. Je zou er zo naar terug willen."
Bostelaar en Delmotte knikken. Si
monse kan het niet zien, hij ziet bijna
niets meer, maar hij weet hoe zijn ge
sprekspartners erover denken. Jan
Bostelaar geeft Simonse een bemoedi
gend klapje op z'n schouder en steekt
liefdevol een stukje bolus in diens
mond.
„Weet je nog die wedstrijd tegen
TOP?", vraagt Bostelaar dan. „Bij rust
stonden we met 3-1 achter." „Ja, en we
wonnen met 4-3", vult Simonse zon
der nadenken aan. „En weet je wie er
drie doelpunten maakte?", vraagt Arie
Delmotte aan z'n voorzitter. „Natuur
lijk wel. Dat was jij!", reageert die met
een.
De rechtsback die drie doelpunten
maakt. Dat kon vroeger dus ook nog.
„Piet Lindenberg was zijn tijd ver
vooruit", verklaart Simonse „Hij was
die wedstrijd woest in de rust", weet
ik nog. „En hij stuurde Arie naar vo
ren. Een verdediger die moest helpen
bij de aanval, dat zag je bijna nooit.
Maar voor Piet was het de normaalste
zaak van de wereld. Hij liet Middel
burg heel modern voetballen. Als hij
in deze tijd trainer was geweest, dan
zou hij heel veel geld verdienen."
Al na de eerste landstitel gingen stem
men op dat Middelburg door zou moe
ten stomen naar het betaalde voetbal.
Maar daar kwam niets van in. Sal Si
monse was er faliekant op tegen. „Je
moet je verstand laten werken", zegt
hij terwijl hij met zijn wijsvinger te
gen de zijkant van zijn hoofd tikt.
„We hadden de mogelijkheden niet.
We voldeden aan geen enkele voor
waarde om het tot een succes te ma
ken. En de spelers wilden zelf ook
niet. Er was geen geld. Iedereen kreeg
bij uitwedstrijden een lunchpakket.
Dat was alles. Nou ja, soms kregen ze
een stropdas", lacht Simonse.
Ook de PZC komt aan bod deze vrij
dagmorgen. Vaste Middelburg-verslag
gever was Joop van den Berg, een Vlis-
singer van wie iedere Middelburger
dacht dat hij supporter van Vlissingen
was. „Hij was altijd een beetje op zijn
hoede, altijd bang dat er iets met hem
gebeurde", herinnert Bostelaar zich.
„En dat was niet onterecht. Toen we
een keer kampioen werden, heb ik
dansend met hem onder de douche
gestaan. Ik heb hem er gewoon onder
geduwd." Een lachsalvo klinkt door
de recreatiezaal. Enkele bejaarden
schrikken op en kijken verwijtend
naar het tafeltje bij het raam.
Veel gelachen zal er niet meer wor
den. Het is etenstijd. Het bezoek moet
afscheid nemen. „Wie spelen er van
avond?", vraagt Simonse nog even.
„Uh, Heracles tegen Dordrecht geloof
ik", zegt Bostelaar. „Tv kijken of de
krant lezen gaat niet meer. De radio is
z'n beste vriend", meldt de midden
velder van weleer. „Ach ja, zo sloffen
we een beetje het leven door", voegt
Simonse er aan toe. „Ik geniet er nog
steeds van hoor. En dit soort bezoek
jes doen me heel erg goed. We heb
ben het bijna altijd over vroeger, over
de tijd dat we drie keer kampioen van
Nederland werden. Een prachtige tijd.
Wat hebben we het toen goed gehad.
Komt nooit meer terug. Jammer. Heel
erg jammer."
Koen de Vries
De visite aan Sal Simonse
kwam voor Piet Lindenberg
op een slecht moment. De
87-jarige ex-trainer van Middelburg
was net weer thuis na een ziekenhuis
opname. Hij was niet fit genoeg. Z'n
hart wil niet meer zo goed en daar
kreeg hij nog eens een tia'tje over
heen. Twee weken later is Lindenberg
een stuk fitter. „Jammer dat ik er niet
bij was", zegt hij vanuit zijn luie stoel
in zijn huis aan de Singel in Vlissin
gen.
Piet Lindenberg en ook zijn vrouw
Corrie (86) hebben warme herinnerin
gen aan Simonse. „Een geweldige pra
ter en een geweldige voorzitter",
vindt Lindenberg nog steeds. „We
werden in de jaren zestig drie keer
landskampioen en het is nu 2015. Het
is allemaal lang geleden en ik ben er
veel van vergeten. Maar dat zal me al
tijd bijblijven."
Dat Simonse voor elke wedstrijd een
pep-talk hield, kan Lindenberg beves
tigen. Hij had er geen enkele moeite
mee want het ging nooit over voetbal-
technische zaken. Maar of het hielp?
„Nou, ik neem aan van wel. Maar ik
zou het niet meer met zekerheid dur
ven zeggen."
Tussen de familie Simonse en de fami
lie Linderberg groeide in de jaren zes
tig een warme band. Die werd zo
sterk, dat ze jarenlang met elkaar op
vakantie gingen. Als de mannen op de
club waren, gingen de vrouwen vakan
tieplannen maken. Ze bepaalden de
bestemming en de route en bespra
ken de hotels die ze zouden aandoen.
Piet Lindenberg hoefde zich alleen
over het besturen van de auto te be
kommeren, Sal Simonse hoefde alleen
maar in te stappen.
Arie Delmotte was een van de beste
spelers die Lindenberg ooit onder z'n
hoede had. De succestrainer weet nog
alles van zijn spelers van toen. „Arie
was een mager mannetje, maar ver
schrikkelijk sterk. Een speler met een
enorm voetballend vermogen. Soms
speelde ik tijdens partijtjes mee en
dan verbaasde ik me altijd weer over
de kracht van die jongen."
De allerbeste was echter Wim Groene-
wegen. „Fysiek was hij niet zo sterk,
maar verder had Wim alles wat een
voetballer nodig had."
En hoe zat het met die doerak, met
Jan Bostelaar? „Een jongen met een
enorm goede trap, zuiver én hard. De
vrijetrappen op het middenveld wa
ren voor hem. Maar hij kon ook wel
eens te ver gaan. Jan was niet altijd
vriendelijk voor zijn tegenstander.
Soms waarschuwde ik hem. 'Pas op
hoor. Als je een schorsing krijgt, dan
verdubbel ik hem.' Dat hoefde geluk
kig nooit te gebeuren."
ZATERDAG 10 JANUARI 2015
Het bezoek van Sal Simonse: Arie Delmotte (midden) en Jan Bostelaar (rechts), foto Ruben Oreel
Piet Lindenberg
