ZEELAND 39
Ellen Zijlstra moet
verder zonder haar
man en dochtertje.
In deze rubriek
praten mensen
over verlies,
rouw en hoe
het leven
verder gaat.
Er zijn mensen die Ellen Zijlstra
(41) uit Breskens mijden. Die
snel een gangpad in de super
markt induiken of op een ande
re manier net doen alsof ze haar
niet zien. Ze snapt het wel dat mensen het
moeilijk vinden om met haar om te gaan.
Want wat moet je zeggen tegen een vrouw
die in amper drieënhalf jaar haar man en
dochtertje is verloren? „Je kunt zoiets niet
begrijpen, als je het niet hebt meegemaakt.
Gelukkig maar, want dit wens je niemand
toe. Mensen zijn bang om iets verkeerds te
zeggen. Dat geeft niet, ik vind dat prima.
Als iedereen het ook maar goed vindt dat
ik op mijn manier omga met het verlies
van Serge en Manon", vertelt ze.
Samen met haar zoon Luuk (10) is ze on
langs verhuisd. In een nieuw huis in Bres
kens wil ze met Luuk een nieuwe start ma
ken. Aan het oude adres kleefden te veel na
re herinneringen. Tot 2010 was er niets aan
de hand. Het gezinnetje Zijlstra draaide zo
als vele andere families. Serge was, na een
aantal jaren als internationaal vrachtwa
genchauffeur, aan de slag gegaan bij Mam
moet in Westdorpe. Luuk ging al naar
school en de kleinste telg, Manon, hanteer
de zoals elke andere peuter het principe 'ik
ben twee en ik zeg nee'. „Maar op vakantie
in Turkije ging het mis. Serge had al een
tijdje last van zijn rug. Hij kreeg fysiothera
pie, maar dat hielp niet. In Turkije werd de
pijn echt heel erg. Eenmaal thuis zijn we
in het ziekenhuis beland. Daar kregen we
uiteindelijk te horen dat hij alvleesklierkan
ker had, die al flink was uitgezaaid. Ze ga
ven hem nog een paar maanden. Het bleek
nog tien weken te zijn, waarin hij heel veel
pijn heeft gehad."
De grote, sterke en behulpzame Serge ging
vrij rustig met de diagnose om. Of mis
schien beter; hij kon het amper geloven.
„Hij had toen echt nog zoiets van 'ik ben
toch niet ziek', terwijl eigenlijk de pijn in
zijn rug zijn doen en laten al tijden domi
neerde. Hij wilde in die laatste weken ook
zo weinig mogelijk mensen zien. Niemand
hoefde hem zo te zien aftakelen. Ja Serge
wilde er altijd graag netjes uitzien, hij was
best trots."
Dat was hij ook op zijn kinderen, Luuk en
Manon. Waar Luuk het overlijden van zijn
vader al heel bewust meekreeg, was het
aan Manon een stuk moeilijker uit te leg
gen dat papa er niet meer was. Manon was
een echt papa's-kindje, maar later werd pa
pa toch vooral die man van de foto's en de
verhalen. Papa was de man die er niet was,
papa was zo'n man van wie alle klasgenoot
jes er wel eentje hadden. In kinderspel
Tja, dan weet je echt niet meer waar je het
zoeken moet. Maar gek genoeg schakelde
ik, net als bij Serge, ook meteen over op
heel praktische zaken. Hoe nu verder? Ze
vroegen of ik de foto's wilde zien. Die heb
ik meteen bekeken. Net als bij Serge. Zodat
ik met eigen ogen zag dat het écht zo was.
Ik kon kiezen voor vijftien intensieve be
stralingen, telkens onder narcose. Op dat
soort cruciale momenten denk ik meteen
aan Serge. Hoe zou hij het hebben gedaan,
handel ik wel in zijn geest? Ja, ik denk het
wel. Hij zou ook de adviezen van de artsen
opvolgen. Ik ben ook blij dat ik elke keer
met haar om kwart over zes 's ochtends in
de taxi naar Gent ben gestapt. Het heeft
ons nog een mooie zomer opgeleverd."
Manon was er helemaal niet mee bezig dat
ze dood zou gaan. Ze genoot van een dag
als prinses en de bijbehorende rit in een ro
ze limousine naar Plopsaland (mogelijk ge
maakt door stichting Make a Wish), een
paar dagen in een boshuisje in de Efteling,
een uitstapje naar de Beekse Bergen en een
weekje in een vakantiehuis van de Stich
ting Gijsje Eigenwijsje. Manon ging ogen
schijnlijk gewoon door met haar leven en
genoot van de extra aandacht die ze op
eens kreeg. „Een ding wist Manon wel: ze
wilde noooooooooit doodgaan. Want ze
had heel goed in de gaten dat de dood iets
definitiefs was. Ze wilde het niet, omdat ze
mij dan nooit meer zou zien. Dat ze papa
dan misschien weer zou zien, dat was nog
net even te moeilijk om te begrijpen."
De vrolijke Manon, die zo van de kleur ro
ze, meidengroep K3 en van barbiepoppen
hield en graag juffrouwtje speelde, kreeg
in oktober steeds meer lichamelijke onge
makken. Aan de rolstoel, waarmee ze naar
school ging, had ze een pesthekel. „Ze kon
op een gegeven moment alleen nog maar
genieten van eten. Toen ook dat niet meer
ging, was er echt geen kwaliteit van leven
meer. Ze is rustig in slaap gebracht,
's Nachts werd ze nog een keertje wakker.
Haar ogen zochten mij. Ik heb haar gerust
gesteld, waarna ze weer verder sliep. Niet
veel later stopte ze met ademen. Het ging
haast net zoals bij Serge. Ze zijn allebei in
alle rust overleden. Dat gunde ik ze allebei.
Ze mochten gaan, ik red mij hier wel."
Ellen is niet het type dat stil op de bank
blijft zitten. Door bezig te zijn met van al
les en nog wat, hoopt ze samen met Luuk
in hun nieuwe huis het verlies van Serge
en Manon een plek te geven. Ja, er zullen
nog vaak tranen over haar wangen bigge
len. Langzaam, heel langzaam, moeten op
dit mooie nieuwe stekje alle goede herinne
ringen aan haar lieve Manon en stoere Ser
ge de nare dingen naar de achtergrond ver
dringen. Dat kost tijd, moeite en kracht.
Maar het gaat haar lukken. Op haar manier.
kwam de vaderfiguur wel vaak aan de or
de. „Dan vroeg ze in de poppenhoek tij
dens een rollenspel aan een klasgenootje of
zij wel een papa had. Op een manier zoals
alleen kinderen dat met elkaar kunnen be
spreken. Ze zei wel heel vaak dat ze naar pa
pa wilde. Dat dit niet meer kon, was heel
moeilijk uit te leggen. Soms misbruikte ze
dat argument trouwens ook, als ze bij mij
iets niet gedaan kreeg."
Ellen maakte zich na het overlijden van Ser
ge drukker om het gemoed van Luuk dan
van Manon, omdat zij nog zo klein was.
Totdat ze zich een periode aandiende, waar
in Manon veel huilde en vaak boos was.
Manon was altijd al temperamentvol, maar
dit gedrag begon Ellen zorgen te baren.
Toen ze voor het eerst naar school mocht,
ging het een tijdje beter. „Maar in februari
2013 viel ze ineens en riep toen dat 'alles
scheef werd'. En op het schoolplein gebeur
de dat weer. Het werd van kwaad tot erger.
Op een gegeven moment kon ze niet meer
op haar rug liggen, omdat dan gevoelsma
tig alles scheef stond. Een MRI moest uit
sluitsel bieden, maar leg een meisje van
vier dat niet op haar rug kan liggen maar
eens een half uur stil onder zo'n apparaat.
Daarom moesten we wachten tot de scan
in Gent onder narcose kon plaatsvinden."
Manon was nog niet eens goed wakker,
toen de arts Ellen bij zich riep. Geen mo
ment had ze er bij stilgestaan dat ze op
nieuw een vreselijke boodschap voor de
kiezen zou krijgen. „Ze had een hersen
stamtumor en ze zou hieraan overlijden.
De tumor was niet te opereren, omdat die
door de cellen van de hersenstam woeker
de. De hele hersenstam zou moeten wor
den verwijderd, maar die is belangrijk voor
vitale levensfuncties, zoals lichaamstempe
ratuur, hartslag, ademhaling en bloeddruk.
ZATERDAG 10 JANUARI 2015
Manon is nu bij papa
Serge. Geboren op 21-02-1974, overleden op 08-09-2010.
Manon. Geboren op 23-05-2008, overleden op 29-03-2014.
door Raymond de Frel
Ellen en Luuk moeten verder zonder Serge en Manon. In een nieuw huis hopen moeder en
zoon een nieuwe start te maken.
Hebt u ook mooie herinneringen aan een dier
bare, die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in onze ru
briek 'In liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis:
0118 434003, chefnieuws@pzc.nl
