L
SPECTRUM 3
Tijdens
'Stuif es in'
hadden veel
ouders een
hekel aan
me omdat
ik bij de
kinderen
niet door de
knieën ging
tiënten en hun omgeving te schetsen.
Anno 2015 kijkt ze in de nieuwe reeks
terug met patiënten en artsen van
toen: hoe is het hen vergaan? Wat is
er in die jaren in de medische wereld
veranderd? Twee jaar werkte ze aan de
nieuwe serie, die veel emotionele mo
menten kent. Zoals de dertig jaar
oude beelden van een 14-jarig meisje
met leukemie dat honderd dagen in
een isolatietent lag, een lijdensweg
die destijds door Bremer intensief
werd gevolgd. Er was voor Anjo geen
geschikte donor voor een beenmerg
transplantatie. Totdat artsen in de VS
vader Ton in zijn zoektocht naar red
ding vroegen of hij nog een kind kon
verwekken. Zusje Annet werd gebo
ren om Anjo te redden.
„Nog steeds krijg ik mailtjes van men
sen die vragen hoe het met Anjo
gaat", vertelt Bremer over de zaak die
zoveel impact had. Ze raakte bevriend
met Anjo en haar familie. „Vraag mijn
man Bob hoeveel kinderen hij heeft
en hij zegt: 'Drie zonen en een doch
ter.' Anjo is dat vierde kind."
Anjo vertelt nü over het ontstaan van
haar vriendschap met de presentatri
ce: de vele keren dat Bremer ook zon
der camera op bezoek kwam, haar
voorlas, erbij was op de moeilijkste
momenten. Het is de manier waarop
Ria Bremer werkt. Altijd. „Ik kan niet
anders", zegt ze. Haar geroemde film
Sam: een leven dat blijft verbazen (2010)
over de door een spierziekte zwaar ge
handicapte Sam Galesloot, nam zelfs
negentien jaar in beslag. „Mijn 'metho
de' zegt niets over kwaliteit, maar al
les over wie ik ben. Het is mijn ma
nier. Als je mensen zo intensief volgt
met een camera, leveren ze veel van
hun privacy in. Je wordt heel intiem,
heel close, met hen. En ja, dan ga ik
ook langs zónder camera."
Het is een 'menselijke vorm' van jour
nalistiek die ze vanaf het allereerste
begin heeft volgehouden. Ze rolde
overigens meer door toeval dan uit
overtuiging in het vak. Na een weinig
succesvol jaar kweekschool, besloot ze
te solliciteren bij het Noordhollands
Dagblad. Haar enthousiasme was ge
wekt door een vriendje dat bij Het
Vrije Volk werkte. Via de regionale
krant kwam ze bij de Volkskrant te
recht, daarna volgde de radio en uit
eindelijk de televisie. „Ik was geregeld
het onderwerp van interviews, omdat
ik weer ergens de enige vrouw op de
werkvloer was", herinnert ze zich la
chend. „Natuurlijk kreeg ik wel eens
zo'n typisch vrouwenonderwerp toe
geschoven, maar ik liet me niet piepe
len. Ik wilde ook het wereldgebeuren,
de oorlog in, ik wilde alles. Dat kon
niet allemaal, omdat ik kinderen had.
Maar ik heb alle kansen gehad."
Haar eerste zoon kreeg ze nog net
niet voor de camera. „Ik hoor de kanti
nejuffrouw nog zeggen: 'Nou, die
hangt wel heel laag, hoor Ria!' Het
was mijn eerste kind; wat wist ik hoe
het zou gaan? Toen begonnen de
weeën, midden in een live-uitzen
ding. Ik geloof dat Ruud ter Weijden
naast me zat. Ik had gelukkig wel afge
sproken dat ik een teken zou geven,
als het mis zou gaan. Dan zou hij het
overnemen. De ochtend erna kwam
mijn zoon."
Ze heeft altijd doorgewerkt, met drie
kinderen thuis, met steun van onder
anderen haar toenmalige baas Wibo
van der Linde. „Die zei: 'Heeft je kind
de mazelen? Dan zetten we wel een
bedje op de redactie neer'."
Ze interviewde de Russische leider
Gorbatsjov, sprak met prins Claus
over zijn depressie. Veronica-oprich-
ter Buil Verweij bekende aan haar zijn
schuld aan een aanslag op het zend-
schip van Radio Noordzee. Ze werd
ook bekend onder een veel jongere ge
neratie kijkers door de presentatie
van jeugdprogramma Stuif es in. Produ
cer en goede vriendin Mieke Benda
vroeg haar daarvoor toen de presenta
tor van dienst verhinderd was. Ze
ging er nooit meer weg, al presenteer
de ze ook dat programma op haar ei-
Ria Bremer
gen manier; ze sprak kinderen als ge
lijken aan. „Ouders hadden een hekel
aan me, omdat ik niet door de knieën
ging. Maar ik ben gewoon altijd me
zelf gebleven, voor zover mogelijk."
Puur uit interesse kwam ze uit bij de
medische journalistiek. In die begin
tijd waren camera's in een ziekenhuis
een noviteit, artsen moesten 'wen
nen'. Vinger aan de pols begon met het
berichten over kwalen, wratten, griep
prikken. Het Ria Bremer-syndroom
deed zijn intrede: volle wachtkamers
op de ochtend na de uitzending, alle
maal mensen die meenden te lijden
aan de kwaal die in het programma
was behandeld. Na een paar jaar ging
Bremer over tot het intensief volgen
van patiënten.
Nee, ze is nooit onderuit gegaan, daar
voor bereidde ze zich te goed voor:
buiten werktijd liep ze geregeld mee
met een hartchirurg of anesthesist,
puur om haar kennis te vergroten.
Wel had ze het, zeker in die begintijd,
moeilijk met het leed dat ze in kinder
ziekenhuizen aantrof. „Ik vroeg kin
deroncoloog Tom Voüte ooit hoe hij
dat werk kon doen. Toen zei hij: 'Ria,
ik heb een luikje in mijn hart, daar zit
ten al mijn patiëntjes in. In privé-
situaties sluit ik dat luikje af en dan
probeer ik hen te vergeten. Dat moet
jij ook doen, anders wordt het werken
onmogelijk'.
„Wat nou zo opmerkelijk is: de laatste
aflevering van de nieuwe serie gaat
over dokter Wietse Kuis, die tot zijn
pensioen kinderen die lijden aan
jeugdreuma behandelde. Door de be
richten over Syrië en alle ellende met
angstige, gewonde en dode kinderen
is hij zijn voormalige patiëntjes gaan
schilderen. Hij zei: 'Toen ik die beel
den zag, kwamen alle kinderen die ik
heb behandeld weer terug, er ging er
gens een luikje open'."
Bremer is trots dat ze de kans kreeg
de nieuwe serie te maken, op haar
75e. „Misschien is er bij mij ook wel
een luikje opengegaan."
Haar leeftijd is haar trouwens niet aan
te zien. En ze gaat ook qua techniek
met haar tijd mee. „Ik installeer com
puterprogrammaatjes, repareer din
gen, daar kan ik uren mee zoet zijn,
heerlijk!" Maar ze voélt de ouderdom
wel degelijk, zo zegt ze. „Aan alles. Ik
kan er goed tegen hoor, het zal wel
moeten. Ik kijk in de spiegel en ik
denk, nou én? Ik ga op weg naar de
80, natuurlijk zie je dat. Klaar. Ik heb
geen enkele behoefte om de schijn op
te houden. Totaal niet."
Rustiger aan doen, daar is overigens
niet echt sprake van, meer het anders
indelen van haar agenda. Ze is betrok
ken bij organisaties binnen de gezond
heidszorg. Zo is ze lid van de Raad
van Toezicht van de Nederlandse
Hartstichting. Stilzitten en Ria, dat
gaan niet echt samen, stelt ze la
chend. „Onlangs vroeg iemand me,
'Komt Vinger aan de pols na deze serie
nog een keer terug? Ik zei: 'Ik weet
het niet, maar ik heb wel ideeën'."
ZATERDAG 3 JANUARI 2015
schil n ophouden
Geboren: Rotterdam 4 juli 1939
Opleiding: MMS
Daarna: Noordhollands Dagblad, Frie
se koerier, de Volkskrant.
AVRO's Radiojournaal
1966: Tv-debuut met presentatie
Weekend
1968 -1985: Presentatrice Stuif es in
Vanaf 1969: Verslaggever en presen
tatrice Televizier Magazine
1980-2001: Presentatrice Vinger aan
de Pols
1996 tot 1998: Presentator Netwerk
1997-2002: Eigen productiebedrijf
Medical Multi Media
Onderscheidingen:
1984: Eervolle vermelding Nip-
kowschijf
1993: Van Walree Prijs van de Konink
lijke Nederlandse Akademie
van Wetenschappen
1996: Ridder in de Orde van Oran-
je-Nassau
Ria Bremer is getrouwd en heeft
drie zoons
Vinger aan de Pols, vanaf maandag 5 januari,
NPO 1, 22.20 uur.
reageren?
spectrum@depersdienst.nl
