Bieten en drinken
Veel huisdierbezitters maken zich
zorgen rond de jaarwisseling
44 Geen drinkwater,
geen voorziening
om ontlasting te
lozen... Dan heb je
zo een epidemie
26 ZEEUWS-VLAANDEREN
NOODHULP
Jaap Scheele uit De Val gaat voor twee jaar
als noodhulpwerker aan de slag in
vluchtelingenkampen in Koerdistan.
Proost! Daarmee werd vorige
week de aflevering over de
Trappistenstraat in deze ru
briek afgesloten. Naar nu blijkt
niet eens zo een slechte afsluiter.
Immers, niemand kon vertellen
waarom de Trappistenstraat tus
sen Philippine en de Zandstraat
zo heet. Het bleef bij speculeren
en het zag er naar uit dat de ver
klaring in nevelen gehuld zou blij
ven. Kan gebeuren.
De Trappistenstraat
was vroeger een
drukke straat. Met
boeren die er graag
eentje innamen
Tot dinsdagmiddag de oplossing
zo maar het Terneuzens kantoor
van BNDeStem binnenwandelde.
In de persoon van Mare de Vlees-
schauwer. woonachtig in Sas van
Gent. „Maar afkomstig uit de pol
ders bij Philippine", voegde hij er
meteen aan toe.
Hij schreef er twee prachtige boe
ken over. Over de polders die
hem na aan het hart liggen. Van
water tot land en Het Vrije van Sluis.
De geschiedenis van 1600 tot 1999
samengebald in enkele honder
den pagina's. Maar daar gaat het
nu niet om. Wel om de Trappis
tenstraat.
„Nog altijd staat er aan het eind
van die straat een tramhuiské", be
gint Mare de Vleesschauwer met
zijn uitleg. „Uniek in
Zeeuws-Vlaanderen, nergens an
ders is zo een lauiske te zien. Dat is
echt spoorwegerfgoed! Maar
goed. Daar was ook een weegkot.
Want op die plek werden veel bie
ten uit de omliggende polders
aangevoerd."
Dus was er op die plek ook veel
volk te vinden. „En wat wil dat
volk", vraagt Mare de Vleesschau
wer die zelf het antwoord geeft:
„Drinken natuurlijk!"
En dat kon. Want naast het huis
dat er nu staat, was vroeger een
café. „Daar gingen de boeren dus
naartoe om wat in te nemen. On
getwijfeld werd daar ook trappist
geschonken."
Zo simpel is het dus. „De straat
naam is overigens niet eens zo
oud. Ruim veertig jaar", zegt De
Vleesschauwer nog. „Dat moet in
de Sasse gemeentearchieven te
rug te vinden zijn, want de raad
heeft destijds goedkeuring gege
ven. Hoe de straat daarvoor heet
te, weet ik niet. Dat heb ik niet te
rug kunnen vinden." Proost!
VAL - Idyllischer kan niet. Heel se
reen laat een paar eenden het wa
ter rimpelen. Ze dobberen zorge
loos rond in de plas. Niemand die
hen stoort, ook jaap Scheele niet.
Wat heeft hij vanuit zijn woning
in de buurtschap Val (in de volks
mond De Val) toch een fantas
tisch uitzicht. Hij zou wel gek
zijn om dat in te ruilen.
En toch doet Scheele het, met zijn
volle verstand. Jaap gaat voor ze
ker twee jaar in het noorden van
Irak wonen, in Koerdistan. Een
maand geleden gaf hij zijn baan
als hoofd omgeving, economie,
vastgoed en openbare werken bij
de gemeente Sluis op voor een rol
bij noodhulporganisatie Medair.
Zijn christelijke levensovertui
ging en behoefte om zich nuttig
te maken voor mensen die het
moeilijk hebben, deden hem be
sluiten het roer om te gooien.
Hij had er ook alle gelegenheid
voor. „Ik ben weer vrijgezel en
heb geen kinderen. Behalve mijn
baan waren er weinig echte hor
des te nemen om tot deze stap te
komen. Vorig jaar ben ik naar San
tiago de Compostela gefietst. Tij
dens die reis heb ik heel veel nage
dacht over mijn bestaan. Dat was
ook het moment dat ik besloot te
stoppen als gemeenteraadslid
voor het CDA in Terneuzen. Ik
wilde meer vrijheid om een nieu
we uitdaging aan te gaan."
Afgelopen zomer kwam hij op
het christelijke festival Greenbelt
in Engeland in aanraking met
noodhulporganisatie Medair.
„Een week na thuiskomst heb ik
mij ingeschreven. Medair bleek
ook geïnteresseerd in mensen zon
der heel veel uitzendervaring op
het gebied van noodhulp. Ik ben
als reservist bij de landmacht drie
keer op missie geweest, twee keer
in Afghanistan en een keer in
Zuid-Irak. Maar dat was toch heel
anders, het had meer met ontwik
kelingswerk te maken. Nu gaat
het om basisbehoeftes. Mensen,
die op de vlucht zijn gegaan voor
de terreurdaden van Islamitische
Staat (IS), voorzien van water, on
derdak, voedsel en kleding."
Scheele kwam door een strenge
selectieprocedure, waar onder
meer een trainingsweek in Alaba
ma deel van uitmaakte. „Jaarlijks
krijgt Medair duizenden aanmel
dingen, waarvan er uiteindelijk
honderdtwintig op missie gaan.
Het was een zware procedure,
maar uiteindelijk ging de deur
best soepel voor mij open. Het
voelt ook goed, deze stap past het
best bij deze fase in mijn leven."
Op 24 november gaf Medair
groen licht. „Ik had het mailt je
amper binnen of ik zat al op ge
sprek bij de gemeentesecretaris
van Sluis. Die vroeg zich af of het
dan nog wel zin had om mij in te
werken in een nieuwe opzet van
de gemeente-organisatie. Hij
bood mij de kans snel te vertrek
ken. Een week later zat ik thuis."
Scheele wist toen nog niet waar
Medair hem naartoe zou sturen.
„Het leek er even op dat ik naar
Zuid-Soedan zou gaan, maar uit
eindelijk werd het Koerdistan.
Mijn omgeving reageerde daar
niet al te enthousiast op. Meteen
doemen er beelden op van de
schokkende daden van IS. Ik snap
dat ook wel, maar waarom vluch
ten al die mensen naar Koerdis
tan? Omdat het daar veilig is. De
kans dat mij in Zeeuws-Vlaande
ren op mijn motor iets overkomt,
acht ik groter dan dat mij daar
iets gebeurt. Tel daar bij op dat ik
voor een neutrale organisatie ga
werken, die helemaal niets met
geweld te maken heeft."
Desondanks besteedt Medair heel
veel aandacht aan veiligheid. „Ik
moet er begin januari ook nog
voor op training bij het hoofdkan
toor in Zwitserland. Natuurlijk,
het is een hele stap. Maar laten
TERNEUZEN - Knallen, flitsen en on
verwachte klappen: de jaarwisse
ling is voor veel huisdieren een
traumatische gebeurtenis. Sommi
ge dieren krijgen zelfs kalmerende
medicatie.
Dierenarts Annette Burm van Die-
renZiekenhuis Zeeuws-Vlaande
ren krijgt veel vragen van ongeru
ste baasjes. Mensen willen weten
wat ze kunnen doen om de stress
voor hun hond of kat in te per
ken. „Het beste is om bij je dier te
blijven", zegt Burm. „Als dat niet
kan, is een pension in een buiten
gebied een betere optie dan een
dier alleen thuis laten." Het Die-
renZiekenhuis verstrekt ook kal
merende medicatie voor honden
en katten. „Alprazolam is een me
dicijn voor mensen wat op dieren
ook een rustgevende werking en
een blokkerend effect op het ge
heugen heeft. Dieren herinneren
zich de angstgevoelens voor het
vuurwerk naderhand niet meer."
Er zijn ook cd's met harde gelui
den om je dier hieraan te laten
wennen en er zijn homeopatische
middelen die kalmerend zijn.
Ook muziek opzetten helpt om
het geluid van vuurwerk buiten
te sluiten. „Konijnen en cavia's
zullen ook schrikken van vuur
werk maar laten dit minder mer
ken dan honden en katten", ver
telt Burm. Een donkere en rustige
plek is wel voor alle dieren aan te
raden.
Marja Kok uit Terneuzen houdt
haar poezen al twee dagen bin
nen. Haar labrador Fleur van vijf
jaar gaat morgen de hele dag aan
de lijn. „Zodat ze niet weg kan lo
pen als ze schrikt", vertelt ze. Kal
meringsmiddelen geeft ze niet
aan de dieren. „Om middernacht
doe ik alsof er niets aan de hand
is en daardoor blijft Fleur ook rus
tig." En de poezen? „Die zitten de
hele nacht onder het bed."
Zeeuws-Vlaanderen kent talloze
straten met aparte namen. In deze
rubriek nemen we ze onder de loep
en zoeken we naar de verklaring.
Vandaag nog eens over de Trappis
tenstraat bij Zandstraat.
Het oude weegkotje in de Trappistenstraat waar vroeger ook een café
stond, heeft betere tijden gekend, foto Camile Schelstraete
door Romain van Damme
Pak het hoe
het komt
door Raymond de Frel
Jaap Scheele
door Sophie Stockman
Marja Kok met haar labrador Fleur, foto Camile Schelstraete
