In New York, op Coney Island, ontdekte Baby Dee
dat het podium een van de veiligste plekken op aarde
is, voor mensen zoals zij. Nu woont Dee hier. Stikge-
lukkig in Geersdijk.
66
36 ZEELAND
BABY DEE, MUZIKANT
Ik geloof
dat we het
resultaat
zijn van
onze eigen
acties, nu
en in
vorige
levens.
Actie,
reactie:
karma.
door Ondine van der Vleuten
Ze houdt van zachte, pluizige
kleding. Van fluffy stofjes. Van
kleur, van felroze en van opval
lende patronen. Vandaag
draagt Baby Dee een wijdval
lende broek van zwart nep
bont en een blouse met tijger
print in zwart en blauw. Zo, niet te missen,
staat de geboren Amerikaanse in de deurope
ning van haar huis om het bezoek te verwelko
men.
Met de komst van Baby Dee, anderhalfjaar ge
leden, is Geersdijk weer een stukje kleurrijker
geworden. Haar uiterlijk is al even opvallend
als haar leven. En toch: geen flamboyant per
soon, zegt ze zelf. „Ik hou van kleur en draag
graag kleurige kleding, maar alleen voor een
optreden maak ik me op. Nu heb ik dat ge
daan omdat er een fotograaf langskomt."
Waarmee niet gezegd is dat Baby Dee nor
maal gesproken niet opvalt. Haar warrige haar
dos is rozerood geverfd: een signature hairdo.
Vind je het prettig om op te vallen?
„Deels zal het wel in mijn karakter zitten. De
andere kant is dat je als transgender altijd een
buitenbeentje bent. Als je anders bent dan an
deren, kun je twee dingen doen. Het ene is:
proberen om zo min mogelijk op te vallen,
schuilen in de massa. Dat is geen optie voor
mij. Als ik dertig centimeter kleiner was en
vijftig kilo lichter, had ik daar misschien nog
voor kunnen kiezen. Maar die keuze heb ik
niet. I stick out like a sore thumb, ik ben de spij
ker die uitsteekt. Dan kun je alleen nog maar
je eigenheid benadrukken. Uniek zijn. En daar
door op een bepaalde manier onaantastbaar
worden."
Sta je daarom graag op het toneel?
„Het podium is een van de veiligste plekken
op aarde voor mensen zoals ik. De anderen -
degenen die graag in de massa opgaan - mij
den het podium. Omdat ze daar in het middel
punt van de belangstelling staan, terwijl zij
juist niet bekeken willen worden. If they fuck
with you, they are in the spotlights. Dus laten ze
je met rust."
Performer. Is dat hoe je jezelf ziet?
„Nee. Ik treed op om me te manifesteren, me
zelf te kunnen zijn. Maar ik zie mezelf niet als
performer. Ik ben muzikant. En een change
ling. Ik heb zoveel gedaan in mijn leven, zo
veel levens gehad."
„Zestig jaar geleden ben ik geboren. Als jon
gen. In Cleveland, een industriestad die twee
gezichten had. Aan de ene kant van de spoor
weg leefden de welgestelden. Aan de andere
kant het werkvolk. Grappig, want in het En
gels betekent on the wrong side of the tracks de
verkeerde wijk, een slechte wijk. In Cleveland
was dat letterlijk zo. West 39th Street, waar
mijn ouderlijk huis stond, lag aan de verkeer
de kant van de spoorweg. Interessante straat
was dat, met een bijzondere mix van mensen.
Er woonden hillbilly's, mensen die oorspron
kelijk uit Duitsland kwamen, uit Ierland -
maar let wel, géén zwarten. Dan had je nog de
groep die pas na WO II gekomen was. DP's
werden die genoemd: displaced persons. Dat
was zo ongeveer het ergste wat je over iemand
kon zeggen, een scheldwoord. Over één van
de kinderen in die straat, Kent Lang, heb ik al
jaren een song willen schrijven, maar het luk
te steeds maar niet - tot voor kort. Op mijn
nieuwe cd staat een nummer over Kent Lang:
Whose rough hands are these. Van wie zijn deze
ruwe handen. Er werd veel gemept, in die
straat. Mijn eigen vader had ook losse handjes.
Als hij een slechte bui had, kon hij je zomaar,
uit het niets, een mep verkopen. En als je dan
vroeg waaróm je een klap kreeg, zei hij: gene
ral principles. Slaan uit principe. Maar Kent
Lang deed ons, kinderen, inzien dat onze ei
gen vaders zo kwaad nog niet waren. Want
zijn vader, die was pas écht slecht. We zagen
hem nooit, we hóórden alleen dat hij er was.
Aan het geschreeuw van Kent, als hij hem
weer eens in elkaar sloeg. Of dat van een
buurtjongen die hij te grazen nam. Onze
straat telde acht, tien huizen en evenzoveel bo
men. Als Kent de straat afliep, piste hij tegen
elke boom. Hij kon die straat gewoon niet aflo
pen zonder dat te doen, dus je kunt wel na
gaan dat het een tijdje duurde voor hij de
hoek om was."
„Ik ben nu zestig, maar nog nooit heb ik ie
mand ontmoet die zo messed up was als Kent.
Best kans dat zijn zuster zijn moeder was, uit
zo'n gezin kwam hij. Niemand was aardig te
gen Kent. Iedereen vond hem raar en smerig.
Het enige wat hij te horen kreeg, van ieder
een, was: Ga weg! Rot op! En hij had altijd
maar één antwoord: FUCK YOU! Volkomen
begrijpelijk antwoord. Heel redelijk, als je be
denkt hoe hij werd bejegend. Hij stal wel eens
iets en er gingen geruchten dat hij de school
in brand had gestoken, maar verder was Kent
volstrekt onschadelijk. Een klein wonder, ei
genlijk. Kent was goed beschouwd bijna een
heilige, in die totaal verrotte omgeving."
Kun je dat nummer over Kent Lang al laten ho
ren?
„Gek misschien, maar dat heb ik hier niet. ik
zet zelden cd's op. Ook niet van mezelf. Ik
maak alleen muziek. Als kind al wilde ik mijn
eigen muziek kunnen schrijven, maar ik was
er erg slecht in. Ik begon te schrijven, maar on
der mijn handen veranderde het muziekstuk
voortdurend, het kreeg maar geen vaste vorm.
Improviseren kan ik goed. Dat heb ik ook veel
gedaan in de tijd dat ik kerkorganist was. Tij
dens de Nacht van de Nacht heb ik in De
Vleeshal in Middelburg een concert gegege-
ven bij kaarslicht. Nog altijd is het zo dat geen
enkel concert van mij hetzelfde is. Er zijn men
sen die op het podium exact naspelen wat er
op hun cd's staat; dat kan ik niet.
„Een goede song is iets speciaals. It's a big
thing. Ik probeer altijd tot de kern door te drin
gen, en als het een goed nummer is, valt er al
tijd weer iets nieuws in te ontdekken. Dat is
wat zo bijzonder is aan een echt goed num
mer. Alleen, sorry dat ik het moet zeggen, er
is niet zoveel goede muziek. Muziek zoals
Beethoven die maakte, bijvoorbeeld. Muziek
die langer houdbaar is dan een mensenleven,
die blijft boeien."
„Pas toen ik een jaar of veertig was, lukte het
me om zelf muziek te schrijven. Mijn eerste
cd kwam uit toen ik een jaar of vijftig was. Ik
speel nu harp, accordeon, piano. En ik zing. In
maart komt mijn achtste cd uit, bij het platen
label Tin Angel. De werktitel is A Sky of Lo
ving Arms, maar dat kan dus nog veranderen.
De presentatie zal waarschijnlijk bij De Spot
in Middelburg zijn."
Je zegt: ik ben boeddhist. Wat houdt dat voor jou
in?
„Ik geloof in reïncarnatie. Ik geloof dat we het
resultaat zijn van onze eigen acties, nu en in
vorige levens. Actie, reactie: karma. Dat klinkt
vreselijk, het klinkt harteloos, koud. Omdat
we alleen denken aan slechte dingen die je
doet, en de slechte dingen die jou daardoor
overkomen. Mijn boeddhistische leraar ging
op toernee om een boek te promoten dat hij
geschreven had. Dat was kort na 9/11, de dag
van de terroristische aanslagen op onder meer
Twin Towers in New York. Zijn uitgever was
doodsbenauwd dat hij over karma zou begin
nen. Want als je over karma praat, denkt ieder
een altijd alleen aan vergelding: je doet iets
slechts en daarna krijg je straf. Niemand
denkt aan de andere kant, aan de goede din
gen die je doet en het goede dat als gevolg
daarvan naar je toekomt."
Je bent naar Nederland verhuisd om samen te kun
nen zijn met je vrouw. Hoe heb je haar leren ken
nen?
„Een paar jaar geleden kreeg ik na een optre
den op het Holland Festival in Amsterdam
een brief van een Nederlandse, Christina de
Vos. Ze vertelde dat ze kunstenaar was en
schreef over een schilderij van Rubens dat
haar enorm fascineerde. En dat maakte veel in
druk op mij; want ik ken dat schilderij en ben
er ook helemaal weg van. Ik heb het voor het
eerst gezien toen ik zeven was en met mijn va
der naar een museum ging. We zijn gaan cor
responderen. Op een gegeven moment heb ik
haar uitgenodigd mee te gaan naar optredens
in Londen en Parijs. That sealed the deal. Daar
na waren we een stel. Op 2 november 2013
zijn we getrouwd, in een kerk in Rotterdam."
„Christina's oudoom en oudtante woonden
Opgaan in de massa is
voor mij geen optie
Baby Dee
(1953, Cleve
land, Ohio) ver
huisde ander
halfjaar gele
den naar Geers
dijk. De Ameri
kaanse straatle
gende verdien
de haar geld als
harpspeler op
een driewieler
in New Yorks
Central Park,
als kerkorganist
in de Bronx, als
'treeworker' in
Cleveland en
performer op
Coney Island.
Naast harp
speelt Dee ac
cordeon en pia
no, ze zingt en
schrijft songs.
In maart ver
schijnt haar
achtste cd, die
gepresenteerd
wordt in De
Spot in Middel
burg. Dee is ge
trouwd met
kunstenaar
Christina de
Vos.
