Het gebeurde
tijdens een
vakantie. Bauke
Liefers werd ziek,
doodziek. Maar hij
knokte zich terug.
Door in God en
het leven te
geloven. En in
zichzelf.
Als je maar
in je eigen
kunnen blijft
gelnven, kun
je heel wat
bereiken
Tijdens een vakantie in de
zomer van 1997 in zijn ge
liefde Frankrijk ontwaakt
Zwollenaar Bauke Liefers
op het strand. Vóór het
dutje was hij een 24-jari-
ge jongeman die met zijn
vriendin het leven vierde. Na het ont
waken is hij in één klap een mens die
compleet de weg kwijt is. „Als een ex
treme kater, zo voelde het", zegt hij.
Maar het is een kater die niet over
gaat en de dagen erna in hevigheid
toeneemt. Hij besluit naar huis terug
te keren. Ruim r.350 autokilometers.
Een helse rit die hij maar ternauwer
nood weet te volbrengen.
Terug in Nederland onderzoekt een
arts hem. De diagnose luidt 'orga
nisch psychosyndroom', ook wel schil
dersziekte genoemd. Daarbij is het ze
nuwstelsel aangetast door het langdu
rig inademen van agressieve vluchtige
oplosmiddelen. Er valt weinig aan te
doen. En dan te bedenken dat hij
nooit schilder is geweest.
Twee jaar later, in 1999, ondergaat
Liefers een kaakoperatie, waarbij zijn
verstandskiezen worden verwijderd.
Na de operatie blijkt hij te loensen.
Nieuw onderzoek volgt. Dan blijkt de
ware aard van de ziekte: multiple scle
rose, een ziekte die het centrale ze
nuwstelsel aantast en een progressief
karakter heeft. Er treedt steeds meer
functieverlies op. Liefers: „Toen ik dat
wist ben ik gaan schrijven. Om de din
gen in mijn hoofd op een rijtje te krij
gen. Het werden gedichten. Er is een
bundel van gemaakt: De Zoektocht.
Het hielp, maar het ging absoluut niet
goed met me. Ik verzette me tegen de
gedachte dat ik ernstig ziek was, accep
teerde het niet. De gedachte aan een
rolstoel stond me zo verschrikkelijk te
gen. Ik at niet meer en accepteerde
geen hulp, was vreselijk eigenwijs. Ik
ging fysiek hard achteruit. Op enig
moment heb ik vrienden en familie
bij me laten komen om afscheid te ne
men. Ik was toen heel dicht bij de
dood."
Hij grijnst: „Wat een romantisch
verhaal hè?"
Liefers wordt vervolgens met een
ambulance naar het ziekenhuis ge
bracht. Zijn toestand is kritiek, maar
dankzij de medische zorg en onder
meer sondevoeding herstelt hij.
Twaalf weken later mag hij het zieken
huis verlaten en krijgt hij een revalida-
tieplek in de verpleeg- en revalida-
tie-instelling Het Zonnehuis in Beek
bergen.
Zijn scheervlucht langs de dood
blijkt een keerpunt in zijn leven: „Ik
ben blijven schrijven. Ik weet dat God
mij daarbij helpt, me de woorden aan
reikt. Gaandeweg ben ik me gaan reali
seren dat mijn leven waardevol is, on
danks mijn ziekte.
„Ja, ik ben gelovig. Al zijn er ook
momenten van opstandigheid. Waar
om moet mij dit overkomen? Waarom
heb ik dit? Maar het moment erna: als
ik bijvoorbeeld onder de douche kan
staan, zonder dus te moeten gaan zit
ten, dan ben ik dankbaar dat ik dat
kan. Of als ik in de kerk naast de domi
nee een gedicht mag voorlezen. Ook
staand. Dan ben ik een blij mens en
dank ik God. Ik ben het bewijs dat Hij
bestaat, zeg ik wel eens.
„Als je ziet van welke diepte ik heb
moeten komen en waar ik nu ben. Fei
telijk gaat het ondanks alles goed met
me. De behandelingen die ik krijg,
werken. Natuurlijk, mijn ziekte is pro
gressief. Maar mijn toestand is nu be
hoorlijk stabiel. Ik wil dan ook alles
uit het leven halen wat er nog in zit."
Liefers omarmt het leven weer en
voelt dat hij zijn oude charme heeft
hervonden.
„Voor mijn ziekte was ik, zoals de
Fransen het zeggen, een echte 'dra-
gueur', een rokkenjager. Toen ik ziek
werd, verfoeide ik daarom die rolstoel.
Maar nu noem ik mijzelf de rollende
Casanova. Ja, dat zou je niet zeggen
hè, maar de dames zijn niet uit mijn
leven geweken."
Zo krijgt hij een relatie met een fy
siotherapeute. Hij vraagt de vrouw
zelfs ten huwelijk; in Frankrijk op de
plek waar de ziekte zich voor het eerst
manifesteerde. Ze weigert. Later zal
hij een en ander verwerken in zijn
tweede dichtbundel Die ene dag. Nu
haalt Liefers zijn schouders op. „Tja,
maar we hebben toch mooi drie jaar
een relatie gehad. En er zijn meer da
mes, tenslotte." Hij glimlacht tevre
den.
Dat hij alles uit het leven wil halen
wat er in zit, blijken niet alleen mooie
woorden. Hij verwezenlijkt bijvoor
beeld zijn droom ooit te duiken. In ok
tober van dit jaar maakte hij dankzij
de inzet van leden van de Zwolse
duikvereniging Octopus een duik in
een zwembad. Hij glundert: „Fantas
tisch dat ik dat kan doen."
Liefers is nu 4t. Hoe lang hij actief
kan blijven, weet hij niet. Wel dat hij
zich wil inzetten om andere mensen
te helpen die ook aan een ernstige
ziekte lijden. „Ik wil hen laten zien
dat 't leven de moeite waard blijft ge
leefd te worden, ook al ben je ziek.
Daarom vind ik het belangrijk dat ik
mijn verhaal kan vertellen. In de
krant maar ook - als dat mogelijk is -
op televisie.
„Als je blijft geloven en vertrouwen
in je eigen kunnen, is heel wat te be
reiken. Dat is ook de titel van mijn
derde bundel Vertrouwen. En weet je
wie het eerste exemplaar in ontvangst
heeft genomen? Sacha de Boer. Wat
een geweldige vrouw." De rollende
Casanova lacht.
door Peter Leunissen
Ba
