Voor dieren voert
Marianne Thieme
een bijna heilige
strijd. Tegenstan
ders negeerden
haar eerst. „Maar-
tenslotte win je."
Als ik in een
andere tijd was
geboren, had ik
gevnchten vnnr
afschaffing van
de slavernij
Een grote hond banjert door
de keuken van Marianne
Thieme. Samen met haar
man Jaap Korteweg - bekend
als de 'vegetarische slager' -
en dochters Amélie (2) en Annika (13,
uit een eerdere relatie) woont ze in
een charmant huisje in het oude cen
trum van Maarssen, op een steenworp
afstand van de Vecht. De hond hoort
niet bij het gezin, maar is van Thie-
mes ouders. Die zijn opgetrommeld
om een dagje op de zieke Amélie te
passen. Zij hebben het dier, een voor
malige zwerfhond uit Spanje, geadop
teerd. De hond mankeerde van alles.
Alleen al aan operaties kostte dat
meer dan 2.000 euro, vertelt Thiemes
moeder: „Maar ja, het is zo'n schat."
Marianne Louise Thieme (Ede,
1972) heeft haar compassie met dieren
niet van een vreemde. Twaalf jaar gele
den richtte ze de Partij voor de Die
ren op. In 2006 trok ze wereldwijd
aandacht toen die in de Tweede Ka
mer kwam. De exotische nieuwko
mer bleek geen eendagsvlieg. In het
parlement is de partij inmiddels een
vaste factor. In gemeenten, provincies
en waterschappen verovert ze steeds
meer zetels. Ook internationaal inspi
reert Thieme: aan de verkiezingen
voor het Europese Parlement deden
dit jaar zeven dierenpartijen mee.
Het boegbeeld van de partij heeft
aan strijdlust niet ingeboet. Elke
speech in de Tweede Kamer, over
welk onderwerp dan ook, eindigt ze
met: 'En voorts ben ik van mening
dat er een einde moet komen aan de
bio-industrie'. Die retorische truc
heeft ze afgekeken van de Romeinse
senator Cato, die na elke toespraak er
op hamerde dat de Noord-Afrikaanse
stad Carthago verwoest moest wor
den.
Thieme vecht met grote gedreven
heid - sommigen noemen het verbe
tenheid - voor haar doelen: biologi
sche landbouw, dierenrechten in de
grondwet. De hoon die de 'dieren-
gekkies' aanvankelijk over zich heen
kregen, is grotendeels verstomd. „Ze
proberen je eerst te negeren, dan bela
chelijk te maken en zelfs te criminali
seren. Maar tenslotte win je. Tegen
standers beschuldigden ons er bijvoor
beeld van dat we alle boeren het land
uit wilden hebben. Zo verging het
ook degenen die de slavernij wilden
afschaffen. Zij werden ervan beticht
dat ze de economie wilden slopen. Je
merkt nu dat wij steeds meer bijval
krijgen, uit allerlei hoeken. Zelfs de
Wetenschappelijke Raad voor het Re
geringsbeleid vindt dat het huidige
systeem om voedsel te produceren
niet langer houdbaar is. Dat geeft me
vleugels om door te gaan."
Want ze is nog lang niet klaar. In
de vleesindustrie ziet ze nog veel mis
standen. Zoals kippen die in het
slachthuis op hun kop worden gehan
gen, voordat ze in een waterbad wor
den geëlektrocuteerd. Thieme kreeg
een meerderheid van de Tweede Ka
mer achter haar voorstel om daarmee
te stoppen. Maar een verbod is er nog
niet, omdat de WD tegen is. Coalitie
partij PvdA wil haar staatssecretaris
Sharon Dijksma, die over landbouw
en natuur gaat, bovendien niet laten
vallen, ook al legt ze verzoeken van
een Kamermeerderheid naast zich
neer. Voordat Thieme in de Tweede
Kamer kwam, werkte ze voor Bont
voor Dieren en was directeur van
Wakker Dier. Denkt ze nooit met wee
moed terug aan die tijd? Actiegroepen
hoeven zich niet te schikken naar stro
perige procedures met onzekere af
loop. Als Wakker Dier wil dat super
markten stoppen met aanbiedingen
zoals plofkipkiloknallers, start het ge
woon een felle radiocampagne.
„Bedrijven onder druk zetten om
ergens mee te stoppen, daar zijn zij ge
weldig goed in. Maar om de bio-indus-
trie echt te veranderen, zijn ook stren
gere regels nodig. Die moet de over
heid opleggen, want anders blijft die
renwelzijn het afleggen tegen econo
mische belangen. Zo heeft Wakker
Dier weliswaar bereikt dat de Neder
landse supermarkten geen vlees meer
willen van biggen die onverdoofd zijn
gecastreerd, maar het meeste varkens
vlees is bestemd voor de export. Daar
heeft een actiegroep geen invloed op.
De politiek wel."
Niet alleen op Prinsjesdag, waar
Thieme een trend zette met hoedjes
of zelfs hele outfits met een bood
schap - een jagerspak uit protest tegen
de jacht - is de politica een opvallen
de verschijning. Elke zes weken gaat
ze naar de kapper, altijd draagt ze
hooggehakte pumps. Een typische
linkse dierenactivist is Marianne Thie
me nooit geweest. Ze studeerde rech
ten in Rotterdam en was lid van het
studentencorps. Ze at toen nog vlees
- pas op haar 23e werd ze vegetariër,
nadat ze een documentaire zag. In
hokjes heeft Marianne volgens haar
moeder nooit gepast. Als tiener in de
jaren '80 droeg ze zwarte kleren en
luisterde ze naar new wavemuziek. Ze
discussieerde graag, thuis en op
school. Maar als het over politiek
ging, koos ze nooit partij. 'De partij
waar ik bij hoor, bestaat nog niet', zou
ze toen hebben gezegd.
Als klein meisje hield ze van die
ren, maar welke meisje doet dat niet?
door Annemieke van Dongen
