Op de basisschool vlinderde Theo Niessen door het leven. Daarna ging de knop resoluut om: hij bleef maar leren, uit boeken en over zichzelf. HEILIG GELOOF I WOENSDAG 24 DECEMBER 2014 Ik had altijd een mentale en lijfelij ke onrust. Daarnm bleef ik maar zoeken naar een antwnnrd np de vraag: waarom ben ik np deze aardkloot? Theo wilde hij worden. Het hielp alleen niet dat hij in groep 8 een beroerde citotoets inleverde. Score: 523 (van de 550). „Ze adviseerden de huishoud school", herinnert Niessen (42) zich van het tienminutengesprek op school. Maar daar word je geen archeo loog mee. „Uiteindelijk zeiden ze: 'Ga maar naar de mavo. Dan kun je altijd zeggen dat je het hebt geprobeerd'." Daar, op de mavo in Meijel, gebeur de het. Op dag twee al. „De eerste dag was nog een ramp. Ik zat huilend op de fiets terug, wist niet hoe snel ik thuis moest komen. Verschrikkelijk, 's Avonds belden mijn ouders een vriendje. Samen fietsten we de dag er na naar school. En toen was het ge beurd." Boeide het Niessen op de basis school niet of hij een vierkantje of een cirkeltje kreeg, nu was een 7 of 8 niet goed genoeg. In de klas ontston den wedstrijdjes wie het hoogste cij fer haalde. Er bleek ineens een onge kende drang om te leren en presteren. Hyperfocus, noemt Niessen het nu. Maar helemaal vanzelf ging het niet. Hij stak twee uur per dag in school. Hij doorliep de mavo soepeitjes. Ging vervolgens naar de havo, ook geen pro bleem. „Toen ben ik HBO-Verpleeg- kunde gaan doen. Vooral omdat mijn broer verstandelijk beperkt is en mijn zus ook in de verpleging werkte. Ik had niet echt een passie voor het vak. Maar ik ben wel zo: waar je aan be gint, dat maak je af." Toen na het afronden van het HBO het derde papiertje binnen was, moest Niessen eigenlijk het leger in. Dat zag hij niet zitten. Een vervolgstu die bleek de interessantste uitweg. Het werd gezondheidswetenschap pen aan de Universiteit van Maas tricht. Ook dat ging van een leien dak je. Niessen werkte vervolgens een paar jaar in de psychiatrie. In 2001 kwam een promotieplek vrij. Hij on derzocht de weerstand bij docenten tegen onderwijsinnovaties. Niessen beet zich vast in het onderwerp, publi ceerde artikelen en promoveerde. In twintig jaar tijd van mavo, bij wijze van probeersel, naar doctor. Be paald niet opgejaagd door fanatieke ouders, maar puur op eigen kracht. Een succesverhaal met nog één ingre diënt dat niet onvermeld mag blijven: meditatie. In 2000 maakte Niessen met zijn vrouw Josie, toen nog vrien din, een reis naar China en Tibet. De manier waarop de mensen er in het le ven staan, raakte Niessen. Hij besloot te gaan mediteren, de zen-variant. „Ik nam altijd de ander als norm. Als die maar tevreden was. Daarom vergat ik mezelf. Mediteren was voor mij het pad om te ontwikke len wie ik werkelijk ben", weet hij nu. Iedere ochtend om 06.00 uur gaat Niessen een half uur 'zitten'. En 's avonds nog een keer. Sinds dit jaar beoefent hij een andere methode, die van het 'grote mededogen': het vin den van (zelf) compassie. „En pas nu heb ik mijn passie gevonden. Ik had al tijd een mentale en lijfelijke onrust. Daarom bleef ik maar leren en zoeken naar een antwoord op de vraag: waar om ben ik op deze aardkloot?" Niessen, inmiddels vader van drie kinderen, is nu hoofddocent bij Fon- tys Hogeschool Verpleegkunde in Eindhoven. Daarnaast traint hij eerste jaarsstudenten in mindfulness. „Ver pleegkundigen lopen soms vast om dat ze niet goed voor zichzelf zorgen. Dat bleek de link tussen mijn eigen passie en de praktijk." In het klaslokaal ziet Niessen ge noeg studenten zitten 'die maar wat doen'. Dan stelt hij ze de vraag: 'Waar om zit je hier, wat vind je belangrijk, wie ben je?' Hij weet niet of ze luiste ren. „Ik hoop alleen dat iedereen uit zichzelf haalt wat erin zit. Geloof in je zelf. Daar begint het mee." Het begint met geloof in jezelf

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2014 | | pagina 45