Op de basisschool
vlinderde Theo
Niessen door het
leven. Daarna ging
de knop resoluut
om: hij bleef maar
leren, uit boeken
en over zichzelf.
HEILIG GELOOF I WOENSDAG 24 DECEMBER 2014
Ik had altijd een
mentale en lijfelij
ke onrust.
Daarnm bleef ik
maar zoeken
naar een
antwnnrd np de
vraag: waarom
ben ik np deze
aardkloot?
Theo
wilde hij worden. Het hielp alleen
niet dat hij in groep 8 een beroerde
citotoets inleverde. Score: 523 (van de
550). „Ze adviseerden de huishoud
school", herinnert Niessen (42) zich
van het tienminutengesprek op
school. Maar daar word je geen archeo
loog mee. „Uiteindelijk zeiden ze: 'Ga
maar naar de mavo. Dan kun je altijd
zeggen dat je het hebt geprobeerd'."
Daar, op de mavo in Meijel, gebeur
de het. Op dag twee al. „De eerste dag
was nog een ramp. Ik zat huilend op
de fiets terug, wist niet hoe snel ik
thuis moest komen. Verschrikkelijk,
's Avonds belden mijn ouders een
vriendje. Samen fietsten we de dag er
na naar school. En toen was het ge
beurd."
Boeide het Niessen op de basis
school niet of hij een vierkantje of
een cirkeltje kreeg, nu was een 7 of 8
niet goed genoeg. In de klas ontston
den wedstrijdjes wie het hoogste cij
fer haalde. Er bleek ineens een onge
kende drang om te leren en presteren.
Hyperfocus, noemt Niessen het nu.
Maar helemaal vanzelf ging het niet.
Hij stak twee uur per dag in school.
Hij doorliep de mavo soepeitjes. Ging
vervolgens naar de havo, ook geen pro
bleem. „Toen ben ik HBO-Verpleeg-
kunde gaan doen. Vooral omdat mijn
broer verstandelijk beperkt is en mijn
zus ook in de verpleging werkte. Ik
had niet echt een passie voor het vak.
Maar ik ben wel zo: waar je aan be
gint, dat maak je af."
Toen na het afronden van het HBO
het derde papiertje binnen was,
moest Niessen eigenlijk het leger in.
Dat zag hij niet zitten. Een vervolgstu
die bleek de interessantste uitweg.
Het werd gezondheidswetenschap
pen aan de Universiteit van Maas
tricht. Ook dat ging van een leien dak
je. Niessen werkte vervolgens een
paar jaar in de psychiatrie. In 2001
kwam een promotieplek vrij. Hij on
derzocht de weerstand bij docenten
tegen onderwijsinnovaties. Niessen
beet zich vast in het onderwerp, publi
ceerde artikelen en promoveerde.
In twintig jaar tijd van mavo, bij
wijze van probeersel, naar doctor. Be
paald niet opgejaagd door fanatieke
ouders, maar puur op eigen kracht.
Een succesverhaal met nog één ingre
diënt dat niet onvermeld mag blijven:
meditatie. In 2000 maakte Niessen
met zijn vrouw Josie, toen nog vrien
din, een reis naar China en Tibet. De
manier waarop de mensen er in het le
ven staan, raakte Niessen.
Hij besloot te gaan mediteren, de
zen-variant. „Ik nam altijd de ander
als norm. Als die maar tevreden was.
Daarom vergat ik mezelf. Mediteren
was voor mij het pad om te ontwikke
len wie ik werkelijk ben", weet hij nu.
Iedere ochtend om 06.00 uur gaat
Niessen een half uur 'zitten'. En
's avonds nog een keer. Sinds dit jaar
beoefent hij een andere methode, die
van het 'grote mededogen': het vin
den van (zelf) compassie. „En pas nu
heb ik mijn passie gevonden. Ik had al
tijd een mentale en lijfelijke onrust.
Daarom bleef ik maar leren en zoeken
naar een antwoord op de vraag: waar
om ben ik op deze aardkloot?"
Niessen, inmiddels vader van drie
kinderen, is nu hoofddocent bij Fon-
tys Hogeschool Verpleegkunde in
Eindhoven. Daarnaast traint hij eerste
jaarsstudenten in mindfulness. „Ver
pleegkundigen lopen soms vast om
dat ze niet goed voor zichzelf zorgen.
Dat bleek de link tussen mijn eigen
passie en de praktijk."
In het klaslokaal ziet Niessen ge
noeg studenten zitten 'die maar wat
doen'. Dan stelt hij ze de vraag: 'Waar
om zit je hier, wat vind je belangrijk,
wie ben je?' Hij weet niet of ze luiste
ren. „Ik hoop alleen dat iedereen uit
zichzelf haalt wat erin zit. Geloof in je
zelf. Daar begint het mee."
Het begint met geloof in jezelf