Wime Dumingos was 10 jaar, toen hij op het vliegtuig
naar Nederland werd gezet. Hij was 18 jaar, toen zijn
verblijfsvergunning afliep. Vier jaar knokken later mag
hij toch blijven, als 'schrijnend geval'.
HEILIG GELOOF I WOENSDAG 24 DECEMBER 2014
Tr M-i+is
"^"aQr i
De strijd van Wime
Dumingos eindigde
met een telefoontje
dat hij eigenlijk niet
wilde opnemen, 's
Avonds laat, uurtje
of half twaalf, een
onbekend nummer op de display
van zijn telefoon. Laat maar zitten,
dacht hij.
Toen het rinkelen aanhield en
hij toch opnam, klonk de stem van
zijn advocate aan de andere kant
van de lijn. Die was speciaal op vrij
dagavond nog een keer langs haar
kantoor gereden om te kijken of er
al een fax van de immigratiedienst
IND binnen was gekomen.
Die fax lag er. Twee regels ston
den er in: Wime Dumingos, toen
22 jaar, uit Angola, zou een verblijfs
vergunning krijgen. De handteke
ning van de staatssecretaris stond
eronder. Na vier jaar strijd was het
een nogal onwerkelijke medede
ling. Het was april 2014, het waren
de eerste twee regels van het nieu
we leven van Dumingos.
Nu grappen ze er thuis in Meers-
sen wel eens over: 'Man, wat is dat
leven eigenlijk saai met een ver
blijfsvergunning.' Dat je niet meer
elke week hoeft te gaan stempelen
bij de politie. Dat er geen spanning
meer is over wéér een beslissing in
wéér een procedure. Natuurlijk ben
je nog steeds voorzichtig, let je nog
steeds op dat je niet iets doet wat
tot je uitzetting zou kunnen leiden.
Maar dan denk je opeens:Oh ja, ik
heb een verblijfsvergunning.'
Het werd een magisch woord in
de loop van al die jaren. Op het mo
ment dat hij meerderjarig werd,
had hij die verblijfsvergunning niet
meer. Breek hem de bek niet open.
Hij is een vrolijk mens, hoor. Maar
al die keren dat hij het geloof in
een goede afloop bijna verloor. En
zich na weer een negatieve beslis
sing op een aanvraag afvroeg waar
de grens ligt tussen heilig geloof en
waanzin. Waar het blijven procede
ren zou overgaan in vechten tegen
windmolens.
Maar hij herpakte zich steeds
weer. Door muziek te maken, door
naar de kerk te gaan. Te praten met
zijn (Nederlandse) vriendin, zijn
beste vriend en met Hub, de man
in wiens huis hij een kamer huurt.
Maar zijn diepste drijfveer bleef.
Want wat moet hij anders? Terug
naar Angola? Wat zou hij daar moe
ten doen dan? Hij was 10 jaar toen
zijn ouders hem en zijn broer zo
vanuit de burgeroorlog, op een
vliegtuig naar Nederland zetten.
Tien! Inmiddels spreekt hij geen
Portugees meer. Heeft geen idee
waar zijn ouders zijn gebleven. Of
zijn ouders überhaupt nog leven.
Welke toekomst zou hem daar
wachten dan? Geen, toch? Zelfs de
consul van Angola, die langskwam
toen hij al in het uitzetcentrum in
Rotterdam zat, zei tegen hem dat
hij niet wist wat Angola aan hem
zou hebben. Die man was in elk ge
val niet van plan hem reispapieren
te geven. Het idee van teruggaan
was na al die jaren zo onwerkelijk
geworden. Hij is een boom met
heel diepe wortels in Nederland,
en als je die boom eruithaalt, bre
ken de wortels. Dat is niet goed
voor de boom.
Hij ging er begin 2013 vol in,
voor het kinderpardon. Maar zag
dat de politiek de regels voor het
pardon steeds strenger maakte. Dat
de staatssecretaris op televisie zei
dat iemand die zes maanden te oud
was, echt geen grensgeval was. Dus
ook Wime Dumingos niet. Daar lag
de staatssecretaris niet van wakker,
hoorde hij hem zeggen. Pffff.
En toch kwam die fax. Met een
oplossing via de achterdeur. Hij
viel niet onder het kinderpardon,
maar mag wel blijven, omdat hij
een 'schrijnend geval' is. En dan
mag de staatssecretaris op eigen
houtje beslissen dat je mag blijven.
Nu vraagt Dumingos zich dus af
waarom hij een 'schrijnend geval'
is. Want dat stond niet in die twee
regels op de fax. Standaard ant
woord van de overheid: daar gaan
we niet nader op in. Misschien is
het, omdat fouten zijn gemaakt in
procedures? Of omdat hij in septem
ber 2013 een maand vastzat in het
uitzetcentrum bij Rotterdam Air-
port? Misschien was het wel ge
woon een politiek spel.
Maar beter schrijnend dan uitge
zet. Die verblijfsvergunning is er
nu. Dus kan hij gaan plannen. Kan
hij de dingen waar hij over droom
de eindelijk gaan doen, kan hij uit
de schaduw van de maatschappij
stappen. Hallo, hier is Wime Du
mingos. Ik mag hier blijven. Ik kan
een rijbewijs gaan halen. Ik kan
met mijn vriendin op vakantie
naar het buitenland.
En ik kan eindelijk verder met
mijn opleiding. Een ICT-opleiding
op mbo-niveau. Een eerdere oplei
ding had hij wat laten versloffen.
Probeer maar eens gemotiveerd te
blijven op school, als je denkt dat je
toch weg moet. Natuurlijk ga je
dan denken: het is allemaal voor
niets, ze moeten me hier niet. Heb
ik straks vijftien jaar van mijn le
ven verpest. Die gedachten malen
door je hoofd als je 's avonds in bed
ligt. Die gedachten killen je.
Maar nu dus niet meer. Al zijn er
nu weer andere gedachten natuur
lijk. Of hij over een tijdje mis
schien toch naar Angola gaat. Op
bezoek, hè. En pas als hij dubbel ge
checkt heeft dat hij heel zeker weer
terug kan naar Nederland. Dat zul
len mensen wel raar vinden, maar
een soldaat keert toch ook vaak te
rug naar het slagveld? Nabestaan
den van de passagiers van vlucht
MH17 willen ook naar Oekraïne.
Het is de plek waar je leven veran
derd is.
Hij zou antwoorden willen zoe
ken in Angola. Waarom hebben
mijn ouders ons op het vliegtuig ge
zet? En waarom gingen ze zelf niet
mee? Zijn mijn ouders er nog? Die
vragen klinken steeds weer, als een
ratel in zijn hart. Er zijn wel instan
ties die zijn ouders gezocht heb
ben. Maar die hebben hen niet ge
vonden. Er is ook niet echt een goe
de burgerlijke stand in Angola, zeg
maar.
Natuurlijk heeft hij nog wel her
inneringen aan hen, vooral aan zijn
moeder. Maar de vraag is of dat nog
echte herinneringen zijn of dat zijn
geest ze in de loop der jaren heeft
ingekleurd. Voor hem is zijn moe
der eigenlijk al gestorven. Anders
had hij het leven niet kunnen ac
cepteren zoals het was.
Tsja, Angola. Je weet dat je uit
Angola komt, maar dat voel je niet.
Je voelt je wel Nederlander, maar
dat ben je niet. Eigenlijk, ook met
die verblijfsvergunning, blijf je een
man zonder land.
Vechten voor
een nieuw even
door Cyril Rosman
