in liefdevolle herinnering
ZEELAND 39
Sjors is niet dood. Hij
is slechts 'weg\ Een
weerzien, ooit, wacht.
In deze rubriek
praten mensen
over verlies,
rouw en hoe
het leven
verder gaat.
Terwijl ze over haar vader praat,
krijgt Helga de Putter-Soethaert
(55) geregeld kippenvel. De immer
positieve levensinstelling van
George 'Sjors' Soethaert, zal voor altijd een
inspiratie zijn voor haar en de rest van de
familie. Met name de raad en daad van
Sjors wordt erg gemist. Maar voor zijn we
duwe is hij niet dood. „Hij is alleen weg en
later zien we elkaar weer terug."
Sjors, zoon van een boerenknecht, wordt
in maart 1926 geboren in Zuiddorpe. Al
gauw verhuist het gezin met drie kinderen
een 'dorpe' verder, naar Westdorpe. Al op
veertienjarige leeftijd gaat Sjors zelf aan de
slag bij herenboer en burgemeester Van
Waes. Hij ging er nooit meer weg. Tot kort
voor zijn dood in 1988 heeft hij die familie
gediend. En ook al kon hij op de fabriek
meer verdienen, hij bleef dat boerenbedrijf
trouw. Helga: „Hij deed er van alles, maar
zijn specialisme was het herkennen van
aardappelziektes en zo stond hij vaak uren
op het land om zieke planten te wieden."
Het gezin Soethaert, neergestreken in West
dorpe aan de Graafjansdijk B („de B-kant,
de enige goede kant") telde zes kinderen,
drie meisjes en drie jongens, allemaal gebo
ren tussen 1953 en i960. Het hadden er ook
evengoed tien kunnen zijn, want moeder
kreeg na haar laatste kind nog vier miskra
men.
Helga: „Over het algemeen gesproken vond
ik ons altijd een gezin als dertien in een do
zijn. Niks bijzonders. Met het loon van pa
was het geen vetpot. We hadden het zeker
niet luxe, maar we kwamen ook niks te
kort. Vader had thuis een enorme moes
tuin, we hadden varkens, kippen en konij
nen en aardappelen nam hij altijd mee van
het werk. Die waren er in overvloed. Moe
der verwende ons twee keer in de week
met friet, die bakte ze op dinsdag en op za
terdag. Moeder probeerde te sparen. Dat
ging met kwartjes. En van dat geld gingen
we dan in de zomer met zijn allen fietsen
en naar de kermis in Westdorpe. We heb
ben allemaal warme herinneringen aan on
ze jeugd."
Ivonne en Sjors waren een hechte
twee-eenheid. Ze hadden al verkering voor
dat ze elkaar echt kenden. Helga: „Vader
werd in 1947 voor zijn dienstplicht uitge
zonden naar Indië, hij was gestationeerd in
West-Java. Zijn zus kende mijn moeder en
had haar gevraagd of ze misschien met
hem wilde schrijven. Ze kende pa alleen
maar van zien, maar ze stemde toe. De brie
ven deden er drie weken over om elkaar te
bereiken, maar door die correspondentie
r -
bloeide er wat op. Hij kwam in 1950 terug
en twee jaar later zijn ze getrouwd." Of het
ooit tot een huwelijk zou komen, werd op
het dorp zwaar betwijfeld. Vlak voordat
Sjors terugkwam, verloor Ivonne door een
ongeluk een oog en het werd haar goed in
gewreven dat ze daardoor geen geschikte
huwelijkskandidaat zou zijn. Maar het
maakte Sjors niks uit. Hij hield zielsveel
van zijn meisje.
Helga: „Hobby's had hij niet. Daar had hij
ook geen tijd voor. De tijd die hij over had,
deelde hij met ons, zijn gezin." Helga kan
zich niet herinneren dat ze haar vader ooit
echt boos heeft gezien, ook niet uitzinnig
van vreugde en ook niet verdrietig. „Zijn
gemoed was altijd hetzelfde. Positief. Als
hij tegen ons verhalen vertelde, waren het
altijd leuke dingen. Hij hield ons bewust
weg van tegenslag en ellende." Dat Sjors de
nodige ellende heeft meegemaakt in Indië,
werd de familie stukje bij beetje wel duide
lijk, maar details werden nooit echt inge
vuld. Wel kennen ze allemaal het verhaal
dat Sjors op West-Java zeven mannen van
zijn regiment het leven redde toen bij het
schoonmaken van de wapens de pin van
een handgranaat brak. Sjors zag het gebeu
ren, raapte de granaat op, gooide hem ver
weg en riep zijn makkers op dekking te
zoeken. Er vielen slechts twee lichtgewon
den.
Sjors was de beschermengel van zijn ma
ten. Dat bleef hij ook voor zijn naasten, na
zijn dood in augustus 1988, toen de uit
zaaiingen in zijn hersenen door longkan
ker hem fataal werden. In het gezin van
Helga is iedereen door het oog van de
naald gekropen. Helga overleefde borstkan
ker. Ze was er vroeg bij omdat bij haar
tweelingzus dezelfde ziekte was geconsta
teerd en ze zich tijdig liet nakijken. Een
jaar later kreeg echtgenoot Maarten te ho
ren dat hij longkanker had. Ook dit kwam
vroeg aan het licht toen hij onder de scan
kwam na een incident waarbij hij zijn rug
had bezeerd. Zowel Helga, zus Odette en
Maarten zijn schoon verklaard. Zoon Frank
overleefde een afschuwelijk eenzijdig au
to-ongeluk, waarbij hij als door een won
der niet meer opliep dan een schram aan
zijn hoofd en dochter Lilian werd op een
goede dag zo ziek dat werd gevreesd voor
haar leven. Het bleek een chronisch tekort
aan vitamine B12, dat eenvoudig te behan
delen is. Helga: „Pa let op ons. Hij zorgt dat
het goed met ons gaat, al krijgen we het
niet cadeau."
De dood van Sjors was met name zwaar
voor zijn vrouw Ivonne. De twee-eenheid
was niet meer en de eenzaamheid die haar
moeder ervaart, stemt Helga vaak droevig.
„Ma heeft zoveel te doen. Ze is 85, woont
nog zelfstandig in een aanleunwoning en
doet enorm veel vrijwilligerswerk in en
voor de bewoners van het Westdorpse ver
zorgingshuis 't Verlaet. Ze is elke dag on
der de mensen, maar ik hoor haar vaak zeg
gen 'ik ben zo alleen'. Dat doet pijn. Na
pa's dood heeft ze nooit het gezelschap van
een andere man opgezocht. Er was er voor
haar altijd maar een: pa."
Toen haar vader stierf, had Helga het erg
druk met haar eigen jonge gezin. Haar kin
deren zaten nog zowat in de luiers. „Het
echte verdriet kwam pas later. Ik mis hem
nu ook nog vaak. We zijn een aantal jaren
gelden verhuisd, kregen een enorme tuin
en wat had ik hem graag willen vragen hoe
ik dat met de moestuin moest doen en of
hij kwam helpen. Zijn foto staat altijd op
de kast en zo af en toe praat ik ook tegen
hem."
Het gezin van Helga is jaren met vader en
moeder op vakantie geweest. Daar genoot
iedereen altijd erg van. Op de vakantiefo
to's zien we door de jaren heen dan ook
een tevreden Sjors. Altijd met hetzelfde ge
noegzame lachje. Zelfs op de laatste vakan
tiefoto, toen hij al erg ziek was. Helga: „Pa
heeft nooit van zijn pensioen kunnen ge
nieten. Terwijl ze daar zo voor hadden ge
spaard. Ze zouden samen een tandem ko
pen en geregeld gaan vissen. Zo eenvoudig,
maar zo bijzonder. Dat was onze pa."
ZATERDAG 6 DECEMBER 2014
Sjors Soethaert (Zuiddorpe
3-3-1926 - Westdorpe 28-8-1988)
Pa is onze beschermengel
door Sheila van Doorsselaer
I Sjors Soethaert, medio jaren '80, op vakantie in de Belgische Ardennen, foto familie De Putter-Soethaert/Peter Nicolai
Hebt u ook mooie herinneringen aan een dier
bare, die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in onze ru
briek 'In liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis:
0118 434003, chefnieuws@pzc.nl
