Rijbewijs
SPECTRUM 13
standplaats New York
Maartje van Hoek
66
berale en pro-Europese president, dan
voor Philippe Pétain, die met de na
zi's heulde.
In 2011 was Tremblois-lès-Carignan
het laatste Franse dorp dat het bordje
'Rue Pétain' van de muur schroefde.
De burgemeester van het gehucht,
Jean-Pol Oury, zei: „We kregen dreig
brieven uit het hele land."
Pétain was leider het Vichy-regime,
dat de niet-bezette helft van Frankrijk
mocht bestieren. Hij was de ultieme
collabo, de figuur waarachter duizen
den kleinere collaborateurs schuilgin
gen.
a de oorlog wilden de
Franse leiders daar niet
over praten; geschiede
nis wordt geschreven
door de winnaars. Zo
als de naoorlogse president Charles
De Gaulle zei: „Waarheid? Wat we in
dit land nodig hebben, zijn leugens."
Maar Zemmour, zelf een jood, denkt
dat Pétain niet zo slecht was. En hij
verwijt een Amerikaanse historicus
de Fransen een schuldgevoel te heb
ben aangepraat. In zijn iconische boek
La France de Vichy legde Robert Pax-
ton in 1973 het vergrootglas op Pétain,
die door het Franse parlement was ge
kozen.
Het boek werd omhelsd door de gene
ratie van '1968' en een halve eeuw na
de oorlog ging president Jacques Chi
rac op de knieën om excuses aan de jo
den aan te bieden. Hetgeen Zemmour
betreurt. „In Nederland zijn alle jo
den omgekomen, in Frankrijk is drie
kwart gered. En er waren naar verhou
ding meer goede Nederlanders dan
Fransen", zegt hij. „Dat is toch wel op-
De Gaulle
zei:
'Waarheid?
Wat we in
dit land
nodig
hebben,
zijn
leugens'
Omdat ik geen miljardenclaim aan
mijn broek wilde bij een mogelijk
toekomstig ongeval door mijn toe
doen, moest ik behalve mijn Neder
landse rijbewijs ook een Ameri
kaans rijbewijs halen. Dat vond ik in eerste instan
tie niet nodig. Maar toen sprak een Amerikaanse
vriend de volgende woorden: 'Somebody could
sue you'.
Amerikaans voor: iemand kan je aanklagen en dan
ben je zomaar de rest van je leven bezig je miljoe
nenschuld af te betalen. Als ik, als ingezetene van
de VS, een ongeval zou veroorzaken en de advocaat
van de tegenpartij zou zien dat ik geen Amerikaans
rijbewijs bezit, zou ik bloeden. En was mijn bankre
kening (meer dan) leeg.
Ik studeerde een avond lang op de
theorievragen. Wat moet u doen als
u een rendier aantreft op de weg? Ik
woon in New York, een stad met
acht miljoen inwoners en naar mijn
weten nauwelijks rendieren. Maar qp
toch leerde ik braaf het antwoord: af
remmen.
Dit rijbewijs, was me duidelijk, zou
ik wel even gaan halen.
Na de theorietest (geslaagd) moest ik
verplicht een vijf uur durende video
met daarop verkeersinstructies bekij
ken. Vijf uur! En dat in de stad where time is mo
ney. Bij een malafide rijschoolhouder in Chinatown
kon je dat certificaat afkopen (zonder de video te be
kijken). Voor 50 dollar, zo begreep ik. Dat leek me
wel wat
Op het kantoor aan Canal Street zat iemand die
geen Engels sprak. Ik legde de dollarbiljetten op ta-
fel, trok mijn wenkbrauwen op en zei: 'Certificate,
please?' Het duurde een paar minuten, maar toen
liep ik weer naar buiten met het benodigde papier
werk en een afspraak voor mijn examen.
Mister Cheng was de rijschoolhouder die mij in een
Hyundai vol deuken naar een afgelegen deel van
Brooklyn mocht rijden voor het examen. Daar ston
den allemaal examenkandidaten in een rij langs de
weg. Een instructeur blafte de bestuurders toe dat
ze altijd 5 voet (voet? Ik begon te zweten) van de
stoep moesten staan en 'NIET 10 VOET (ik begon <i»m
nog harder te zweten).
Na twee uur wachten, was ik aan de beurt. Ik moest
keren, fïleparkeren en op iedere kruising twee keer
stoppen. De examinator kauwde hevig smakkend
op een grote prop stinkende kauwgum. Ik probeer
de met hem te kletsen, maar hij zei niets. Het exa
men was in vijf minuten voorbij. Een eitje.
De examinator gaf me een reepje papier, stapte uit,
smeet met de autodeur en liep zonder iets te zeg
gen naar de volgende auto. Op het papier stond:
'Kandidaat heeft slecht beoordelingsvermogen. De
stad New York vindt u NIET geschikt voor het bestu
ren van een auto.' Ik was gezakt.
Een week later ging ik weer op examen. Na precies
hetzelfde ritje bij dezelfde examinator en dit keer in
4.30 minuten, draaide de man zich mijn richting op.
Hij liet me mijn handtekening zetten en zei voor hij
vliegensvlug uit de auto stapte: 'U bent geslaagd'.
Ik weet nog steeds niet waarom dit keer wel.
merkelijk, vindt u niet?"
In zeven pagina's ontwikkelt Zem
mour een these, die hij met geen en
kel feit staaft: Pétain had een pact ge
sloten met de duivel, in de persoon
van Hitier. Hij zou buitenlandse jo
den uitleveren, op voorwaarde dat de
Franse joden ongemoeid bleven.
Die zeven pagina's zijn de meest be
kritiseerde uit zijn boek. Zelfs Paxton
werd uit de mottenballen gehaald om
Zemmour aan de schandpaal te nage
len. „Je hoeft alleen maar de anti-jood
se wetten te lezen die Pétain in 1940
en 1942 uitvaardigde om te begrijpen
dat alle joden slachtoffer waren van
zijn beleid", scheef Paxton.
Toen Zemmour een rede gaf in Lon
den eisten Britse betogers dat de 'pre
diker van racisme' van hun eiland
werd verwijderd. Sommige boekhan
delaren in Parijs weigerden zijn boek
in de schappen te leggen. In zijn 527
pagina's verwerpt Zemmour alle uitin
gen van 'moreel verval', van het homo
huwelijk tot abortus, tot de linkse stu
dentenrevolutie van 1968. Maar hij
weigert een oplossing te geven. „Ik
stel alleen de diagnose", zegt hij. „Op
lossingen laat ik over aan de politici."
Voor veel commentatoren is er maar
één politicus die dezelfde diagnose
stelt: Marine Le Pen, leidster van het
extreem-rechtse Front National en in
2012 kandidaat bij de Franse presi
dentsverkiezingen. „Eric Zemmour",
zo zegt Christophe Barbier, hoofdre
dacteur van het weekblad L'Express,
„is gewoon een agent van Marine Le
Pen."
1
Uiterst links:
Eric Zemmour.
foto Cees van
Zweeden
Links: studenten,
docenten en
arbeiders
demonstreren in
Parijs, 13 mei 1968.
foto Hollandse
Hoogte
ZATERDAG 29 NOVEMBER 2014
reageren?
spectrum@depersdienst.nl
