Pessimisme is de
grondtoon voor
veel Fransen. De
zelfmoord van
Frankrijk, de inkt
zwarte analyse
van columnist
Eric Zemmour,
wordt verslonden.
„Wij zijn een land
van burgeroorlo
gen."
12 SPECTRUM
U
buitenland
ric Zemmour (56) laat
zich interviewen in
Café Bonaparte, gele
gen in een straat die
eveneens naar keizer
Napoleon Bonaparte
is genoemd. Hang
naar een glorieus verleden, toen
rankrijk nog een wereldmacht was,
is nog altijd aanwezig.
„Onze leiders hebben eeuwenlang te
gen het Angelsaksische model gevoch
ten", zegt de columnist van het recht
se dagblad Le Figaro. „Een van hen
was Napoleon. Maar hun strijd is ver
geefs geweest. We hebben verloren."
Zemmour schreef een boek om uit te
leggen waarom Frankrijk uiteindelijk
verloor. In één woord: 1968. De op
stand in dat jaar faalde, betoogt hij in
De zelfmoord van Frankrijk, maar de
geest van die revolutie waart nog
steeds rond.
Het boek kwam vorige maand uit,
tegelijk met de toekenning van de
Nobelprijs voor Literatuur aan
Patrick Modiano, een Franse auteur.
Zemmour, niet van het televisie
scherm weg te branden, verkocht in
luttele weken 200.000 boeken. Modia
no zag zich vernederd door de minis
ter van Cultuur, die zei nog nooit iets
Er bestaat
geen land
waar de
regerende
elite zo'n
minachting
heeft voor
het volk als
in Frankrijk
van hem gelezen te hebben.
Wie het commerciële succes van het
boek wil bevatten, hoeft niet verder te
kijken dan het laatste onderzoek naar
de geestesgesteldheid in het land.
Twee op de drie Fransen zijn pessimis
tisch over hun toekomst, een hoger
percentage dan in Afghanistan of Irak.
Die zwartgalligheid verbaast buiten
landers. De kaasplateaus zijn vol in
Frankrijk, de wijnkelders puilen uit,
de truffeloogst is begonnen en de
Franse vrouw heeft de tweede hoog
ste levensverwachting ter wereld.
Maar gevraagd of hij één positief feit
over zijn land kan noemen, zegt Zem
mour: „Ik zou niet weten wat."
Sterker nog: hij denkt dat er een bur
geroorlog komt. „Je hebt in Frankrijk
drie groepen jongeren: de bour-
geois-jeugd die als enige profiteert
van de mondialisering, de gecriminali
seerde immigrantenjongeren en de ar
beiderskinderen die massaal op het
Front National stemmen", zegt hij.
„Ze leven gescheiden en haten el
kaar."
Oké, maar een burgeroorlog?
„U moet begrijpen dat wij een land
van burgeroorlogen zijn. Dit is geen
Holland. Wij hebben altijd geweld ge
kend: oorlog tussen katholieken en
protestanten, Revolutie, Parijse Com
mune, strijd tussen collaborateurs en
verzetsmensen in de Tweede Wereld
oorlog, bijna-staatsgreep tijdens de
Algerijnse oorlog."
En Zemmour gelooft niet dat demo
cratie een uitlaatklep voor frustraties
kan zijn. „Wij hadden eerder een de
mocratie, onder de Derde Republiek.
En die was beter dan de huidige. In
1900 was er meer vrijheid dan nu.
Maar de Derde Republiek heeft niet
standgehouden."
In De zelfmoord van Frankrijk neemt
Zemmour iedereen op de korrel, voor
al homo's, moslims en vrouwen. Dat
kwam hem in een talkshow op een
uitbarsting te staan van Mazarine Pin-
geot, de onwettige dochter van wijlen
oud-president Francois Mitterrand.
Pingeot, een romanschrijfster, zei dat
ze 'buikpijn' van elke pagina had ge
kregen en verweet Zemmour 'ver
krachting goed te praten'.
Zemmour was een seconde sprake
loos, maar reageerde toen als een in
het nauw gedreven kat: „Natuurlijk, u
heeft gelijk, mevrouw. Je kunt beter
net als u dwaze en onleesbare roman
netjes schrijven. Het verschil is dat ik
gelezen word."
Het boek, 527 pagina's, begint in 1968.
Dat jaar markeerde het begin van het
einde van Les Trente Glorieuses, de
lange periode van economische groei
die op de oorlog volgde.
Het land draaide goed in 1968, maar
de Parijse studenten léden aan een
ziekte: verveling. Ze begonnen met
het opeisen van een elementair men
senrecht, seks. De studenten wilden
dat ze op de campus bij - en met -
elkaar konden slapen.
De revolutie eindigde met barricades
en een poging tot 'bevrijding' van de
Sorbonne. De politie werd bekogeld
met kasseien die uit de straten waren
gewrikt. Strijdleus: 'Onder de keien
ligt het strand'.
President De Gaulle vloog naar Duits
land, maar het gerucht van een vlucht
bleek onjuist. Hij verzekerde zich in
Baden-Baden van de steun van de
Franse legertop.
Een grote gaullistische tegendemon-
stratie bezegelde het lot van de Mei
revolutie, maar voor Zemmour werd
Frankrijk nooit meer de oude. De
geest was definitief uit de fles.
Zemmour erkent dat Frankrijk daarin
niet uniek was. Nederland kende de
bezetting van het Maagdenhuis, Ame
rika had zijn hippies, in Engeland
brachten de Beatles Sgt. Peppers Lone
ly Hearts Club Band uit.
„In alle Europese landen heeft zich na
de jaren zestig hetzelfde drama afge
speeld", zegt hij. „Maar er zijn ver
schillen. Wij Fransen zijn traditione
ler. Wij hebben niets met het An
gelsaksische model van ongelijkheid,
vrijhandel en liberalisme. En er be
staat geen land waar de regerende eli
te zo'n minachting heeft voor het
volk als in Frankrijk."
Zemmour veegt de vloer aan met alle
presidenten die na De Gaulle in het
fluweel belandden. Hij heeft hardere
woorden voor Giscard d'Estaing, de li-
Eric Zemmour,
onheilsprofeet
door Cees van Zweeden
