i
12 SPECTRUM
Kijk", zegt
Alexander
Münninghofï
terwijl hij zich
voorover
buigt. „Dit is
een van de
weinige dingen die mijn vader mij
heeft geleerd: op Russische wijze ve
ters strikken." Het verschil zit 'm in
de eindfase, bij de vorming van de
tweede lus. In de Russische versie is
die er eerder en zit de strik sneller.
„Je kunt het daarna nooit meer an
ders", concludeert de journalist en
Ruslandkenner min of meer opgeto
gen over deze bijdrage aan zijn opvoe
ding door zijn verder vrijwel afwezige
vader. Vanaf het moment dat
Münninghoff, vijftien jaar geleden,
met zijn familiekroniek begon, is zijn
vader enorm in zijn waardering gekel
derd. „Ik was geneigd zaken te verdoe
zelen en hield me voor dat het nog er
ger had kunnen zijn. Ik ben nooit mis-
handeld. Nu zie ik wat ik toen aanvoel
de eindelijk scherp: mijn vader was
niet in mij geïnteresseerd en slechts
bezeten door het idee ooit rijker te
worden dan zijn vader. Dan pas zou
hij gelukkig kunnen zijn."
Niet alleen over zijn vader doet de
journalist een boekje open, hij houdt
ook de rol van zijn moeder en zijn
markante grootouders tegen het licht.
Hij is het kleinkind van een Russi
sche gravin, die er niets voor voelde
hofdame van de Russische tsaar te
worden. Grootvader Johannes
Münninghoff, afkomstig uit het Gooi,
werd op listige wijze een van de rijk
ste inwoners van Letland, maar ver
loor alles toen het gezin moest vluch
ten voor de Eerste Wereldoorlog. Va
der Frans belandde menig keer voor
malversaties in de gevangenis en zijn
moeder zag Münninghoff in ruim der
tig jaar tijd maar één keer.
Is dit op zich al niet voldoende stof
voor een lijvige en levendige familie
kroniek, de journalist en oorlogsken
ner komt in zijn boek De stamhouder
ook nog eens met de onthulling dat
zijn vader aan het Oostfront een ge
vechtsgroep van de Waffen SS leidde.
Hoe Münninghoff het voor elkaar
door Dora Rovers
Oorlog als
familiekwaal
