Onzekerheid heeft plaatsgemaakt voor opluchting: de vermiste Loes
Tevel uit Middelburg is na een halfjaar gevonden. Zoals verwacht,
leeft ze niet meer. „Het is goed zo."
2 SPECTRUM
Loes Tevel (1955 - 2014)
Loes was heel duidelijk
naar mensen toe, en
deed dan haar uiterste
best je te helpen
e wil stilletjes ver
dwijnen. Maar met
haar vermissing op
28 april van dit jaar
trekt Loes Tevel juist
veel aandacht. En nu
weer, sinds ze op 31
oktober levenloos is gevonden. „Als je
ziet hoeveel er over haar gesproken en
geschreven wordt, heeft ze haar doel
niet bereikt."
René Dekker, echtgenoot van Loes Te
vel, is in het afgelopen halve jaar ge
wend geraakt aan alle aandacht. Vanaf
de dag dat Loes verdween, was hij be
reid erover te praten en dat leek hem
vrij gemakkelijk af te gaan. „Nou, ik
kom eigenlijk nog steeds woorden te
kort om te beschrijven hoe het is en
hoe ik me voel. Althans, ze passen
niet allemaal."
Onzekerheid. Daar begon het mee op
maandag 28 april. Toen hij aan het ein
de van de middag thuis kwam van
zijn werk, was Loes weg. Dat was
vreemd, want ze was er altijd met
etenstijd. Er lag een briefje: 'Ik wil
geen begrafenis'. Toen wist hij ge
noeg: Loes was verdwenen en zou
niet zelf levend terugkeren.
Tot zover de zekerheid.
De onzekerheid die uiteindelijk maan
denlang knaagde, was: waar is Loes?
René zelf, zoon Mark, schoondochter
Annet, familie, vrienden, bekenden,
collega's, iedereen hielp zoeken. De
politie zette mensen, honden en mate
rieel in en volgde tips en sporen. Alles
zonder resultaat.
Tot vrijdag 31 oktober, een halfjaar na
haar verdwijning. In een sloot aan de
Poppendamseweg tussen Meliskerke
en Grijpskerke werden een fiets en
een lichaam gevonden door mensen
die de kant van de sloot aan het
maaien waren. Het was half negen in
de ochtend.
René Dekker deed die ochtend bood
schappen toen een rechercheur van
de politie hem belde. Ze stond bij
hem voor de deur. „Dat was niet gek,
want ze kwam regelmatig. Gemiddeld
een keer per week, meestal op vrijdag.
Dat vond ik prettig. Het was vanalles,
van koffiepraat tot diepgaande ge
sprekken. Toen ik thuiskwam, zei ze:
'Ik heb een boodschap. We geloven
dat we Loes hebben gevonden'. Dan is
het even stil hoor. Ik had zelf altijd
het idee, als die boodschap komt, dan
breekt er iets. Maar dat gebeurde niet.
Het was vooral opluchting: we heb
ben haar!"
Foto's van spulletjes die bij haar wa
ren gevonden, bevestigden dat. De
schoenen, de handschoenen, het hor
loge, de telefoon, een muntje van
Woongoed waar ze werkte. Alles klop
te. Ook de fiets, zilvergrijs, van het
weinig voorkomende merk Bikkel.
De dag erna ging hij wandelen met de
hond in Park Toorenvliedt. „Voor het
eerst was ik rustig. Ik hoef niet meer
te zoeken."
Dat zoeken was zes maanden doorge
gaan. In het begin dagelijks en inten
sief. Op een plattegrond van Walche
ren kleurden ze de wegen en water
gangen in waar ze gekeken hadden.
Later werd het een tweede natuur; al
tijd alert, altijd kijkend naar iets dat
hem naar Loes zou kunnen leiden.
En dan wordt zij uitgerekend gevon
den op een plek waar ze zelf hebben
gezocht. „We zijn op twee, drie meter
afstand geweest. Al in die eerste week
nadat ze weg was. Die sloot ligt op de
route die we wandelen als training
voor de Kustmarathon. Mijn schoon-
zus komt er wekelijks langs. De boer
heeft het gewas van zijn land gehaald.
Niemand heeft iets gezien. Maar je
mag niemand de schuld geven dat-ie
niet goed heeft opgelet. Dat doen we
ook niet."
Maandag werd de identiteit van het
gevonden lichaam definitief vastge
steld aan de hand van de gebitsgege-
vens van Loes Tevel. „Die dag ben ik
ook met mijn schoonzus gaan kijken
bij de Poppendamseweg. Je wilt niks
missen. Je hebt er mooie vergezichten
over de weilanden. Sommige mensen
zeiden: 'Wat een mooie plek.'"
Zelfmoord.
Zijn zoon Mark vermijdt het woord,
zegt René, en zelf spreekt hij het ook
niet graag uit. Alles wees er vanaf het
begin wel op dat Loes niet meer ver
der wilde leven. Ze was al een paar
jaar ernstig ziek: hersenbloedingen,
longkanker, uitzaaiingen in haar
hoofd. „Voor haar hoefde het niet
meer. Er is over euthanasie gespro
ken, maar de huisarts vond het daar
voor te vroeg. De behandelingen gin
gen ook nog door. Wij, en zeker ik
zelf, hebben onderschat hoe zwaar ze
het echt had. Al kun je dat ook niet
écht weten. Zo realistisch zijn we wel
dat we dat beseffen."
Er waren ook - achteraf bezien - vage
signalen dat Loes haar einde aan het
voorbereiden was. Een bezoekje aan
haar dementerende schoonmoeder
waar ze al een tijd niet was geweest.
„En de keuken liet ze vol achter. Toi
letpapier heb ik nog steeds niet hoe
ven kopen. Op de strijkplank lag een
tas met haar mooiste kleren. Ze wist
dat ik een tijd van slag zou zijn."
Loes en René kenden elkaar door en
door. Ze waren veertig jaar samen. Ze
leerden elkaar kennen toen zij vijftien
was en hij zeventien, op het Walcher-
se strand. Ze hadden verkering, gin
gen uit elkaar en kwamen enkele ja
ren later toch weer samen. Een foto
uit die tijd, toen Loes begin twintig
was, hangt sinds een maand uitver
groot in de woonkamer. Een prachti
ge jonge vrouw, lang donker haar, zelf
verzekerde blik, geheimzinnig lachje
om de lippen. „Zo wil ik me haar her
inneren."
Loes Tevel werkte aanvankelijk in de
zorg bij Vijvervreugd (nu Arduin),
SVRZ en Zorgstroom. Via zelf geko
zen omscholing en een laatste-kans-
project kwam ze terecht bij woning
corporaties, waar ze onder meer be
trokken was bij het herhuisvesten van
mensen die gedwongen hun huis
moesten verlaten. René schetst haar
als menselijk, sociaal en tegelijkertijd
heel zakelijk. „Ze was heel duidelijk
naar mensen toe, en deed vervolgens
haar uiterste best om je te helpen."
De keuzes voor verschillende car
rières zijn ook tekenend, zegt hij.
„Loes heeft in haar hele leven zelf de
regie gehouden. Ze had een enorme
wilskracht. De Kustmarathon wandel
de ze een paar jaar geleden zonder
training helemaal uit. Toen was ze al
ziek. Waarom ze dat deed? Om te be
wijzen dat ze het kon."
Na een achtbaan van emoties is er nu
opluchting, rust. Begrip, dat Loes niet
verder wilde, niet verder kon. Zoals
op de rouwkaart staat: Het is goed zo.
Toch knaagt er nog wel iets, bekent
René Dekker. „Want het is niet zo
charmant zoals ze afscheid heeft geno
men. Ik heb er alle begrip voor waar
om ze is weggegaan, maar het had
charmanter gekund. Waarom heeft ze
niet gewacht op euthanasie? Kenne
lijk was dat geen optie meer."
Troost bieden die andere woorden op
de rouwkaart, woorden die Loes zelf
ooit schreef in sierletters: Wat in liefde
is gedaan, blijft altijd bestaan
In haar hele leven
hield Loes de regie
door Maurits Sep
Loes Tevel ver
dween op maan
dag 28 april van
uit haar woning
in Middelburg.
Ze was ernstig
ziek en vertrok
in depressieve
toestand. Ze
liet thuis een
kort afscheids
briefje achter.
Een half jaar
was ze vermist.
Vrijdag 31 okto
ber werd zij ge
vonden in een
diepe sloot aan
de Poppendam
seweg, tussen
Meliskerke en
Grijpskerke.
43
1
