Sven Spijker
ZEELAND 39
17-07-2003 -
27-11-2011
in liefdevolle herinnering
Claus en Vivian
Spijker koesteren hun
herinneringen.
In deze rubriek
praten mensen over
verlies, rouw en hoe
het leven verdergaat.
Sven Spijker als
levenslustig
basisschooljochie.
Fleurige handafdrukken, bloemen, hartjes
en tekstje als 'love you' sierden de kist waar
in de toen 8-jarige Sven Spijker is begra
ven. In vrolijke kleuren als roze, oranje,
lichtblauw en geel gaven de leerlingen uit
de klas van Sven uiting aan hun gevoel.
Angry Bird vergezelde Sven op zijn laatste
reis; 27 november 2011.
Op de eettafel in Sven's ouderlijk huis Mid
delburg liggen fotoalbums. Die van Sven
als Sjakie in de chocoladefabriek uit 2010
bijvoorbeeld. De laptop van Svens' ouders
Claus en Vivian staat er opengeklapt naast.
Die herbergt ook een schat aan foto's. Beel
den van een vrolijke gezonde peuter, le
venslustige kleuter en basischooljochie. Sa
men met papa en mama en broertje Erben,
die nu zeven is. Maar ook foto's van een
doodziek manneke, gekoppeld aan zieken-
huisapparatuur.
Sven overleed in november 2011 in het zie
kenhuis in Groningen aan acuut leverfalen.
Vier levertransplantaties konden hem uit
eindelijk niet redden. Zijn laatste levens
jaar stond in het teken van ziekenhuisopna
mes, operaties en complicaties. Het gezin
bracht in die tijd zo'n 38 weken in Gronin
gen door. Levend tussen hoop en vrees.
Tussen onbegrip, verdriet en volslagen ver
bijstering over wat hun oudste kind over
kwam. Van open, vrolijk jochie veranderde
hun zoontje in een jaar tijd naar doodziek
patiëntje. Claus en Vivian herinneren zich
het begin van de lijdensweg voor alle be
trokkenen als de dag van gisteren. Vivian:
„Het begon met een hardnekkige verkoud
heid. Ik ben toen uiteindelijk naar de week-
eindarts gegaan. Hij had ook rode vlekjes
op z'n benen maar dat vond die dokter
'niet interessant'. Hij kreeg een antibioti-
cumkuur. Daar knapte hij wel wat van op.
Maar kort daarop werd hij weer ziek. Buik
pijn, misselijk. Hij wilde niet eten."
„Ik weet nog dat ik op een gegeven mo
ment dacht, 'heeft hij nu gele ogen?'. Ik
vroeg dat aan een goede vriendin, Coby.
Zij was als een oma voor Sven. 'Direct naar
de huisarts', zei ze. Hij heeft toen kort in
het ziekenhuis gekregen omdat zijn biliru-
bine-waarden te hoog waren. Dat duidde
op een niet goed functionerende lever.
Maar hij mocht naar huis, het zou wel om
laag gaan."
Sven werd echter zieker en begon af te val-
len. Claus: „Zo'n vijf kilo in de week. Hij
woog toen 35 kilo. Dan kun je wel uitreke
nen waar dat eindigt. We hebben toen zie
kenhuisopname afgedwongen. In het week
eind mocht hij naar huis. Maar dat ging
niet goed. Hij is toen naar het Sophia kin
derziekenhuis in Rotterdam gegaan. Daar
begon het bloedprikcircus opnieuw. Kort
daarop ging hij met spoed per ambulance
naar Groningen. Wij vroegen ons af'waar
om helemaal naar Groningen'. Wij wisten
nog steeds niet wat er precies aan de hand
was."
Vivian: „In de ambulance, een helse rit met
loeiende sirene, vertelde de arts dat Gronin
gen de beste optie was voor levertransplan
tatie. Levertransplantantie...? Dat hoorde
we voor het eerst. In Groningen stond een
heel medisch team klaar. Sven bleek niet
zo ziek dat direct ingrijpen nodig was." Vol
slagen verbijsterd bleef het stel bij hun
zoontje. Daarna ging alles in een stroom
versnelling. Een paar dagen later stond
Sven op de urgentielijst voor transplanta
tie. „Die is wereldwijd. Als je daarop staat,
is er binnen 48 uur een lever beschikbaar.
De eerste levertransplantatie duurde ruim
zestien uur. Al snel bleek dat het orgaan
niet goed functioneerde. „Het was geen
goede match met Svens lichaam. En waar
schijnlijk ook te lang 'buiten' geweest. Te
lang in de koelbox, zal ik maar zeggen."
Beide ouders kunnen het trieste verhaal
van hun oudste inmiddels rustig verwoor
den. Af en toe dwaalt de blik even naar een
portret van Sven. Een eigenwijs snoetje
blikt onbevangen in de camera. Haar in
een kuifje op z'n hoofd. De blauwe ogen
vol vertrouwen.
Glimlachend bladert Vivian door de foto's.
„Sven was een ontzettend vrolijk jochie.
Heel open. Hij groette altijd iedereen.
School vond hij fijn. Hij ging graag. Ook
toen hij te ziek was om nog te gaan. Hij zei
een keer tegen een verpleegster in het zie
kenhuis, 'joh, als ik heel hard ga huilen,
mag ik van mama vast wel naar school'."
„In zijn klas zat ook een vriendinnetje van
hem. Die twee konden zo heerlijk dagdro
men. Dan raakten ze in de ban van een vo
geltje dat ze uit het raam zagen. De mees
ter moest ze dan weer bij de les halen."
Sven's school plantte een herdenkings
boom. Vivan: „Zo mooi, hij wortelt nu
voor altijd bij school. Dat is toch schitte
rend."
Vier weken na de eerste transplantatie volg
de de tweede. Ruim negentien uur dit
keer. „Heel heftig. Ook omdat z'n bloed
niet stolde. Ze hebben toen zijn buik open
gelaten na de operatie. Afgedekt met een
vlies je."
Claus: „Bizar, je kon zo in z'n buik kijken.
Je zag alles." Toch krabbelde Sven ondanks
diverse complicaties langzaam weer op. Vi
vian: Je blijft hoop houden. Bij kinderen is
er een 98 procent slagingspercentage bij le
vertransplantaties."
Het Ronald MacDonaldhuis is lang het
tweede huis voor het gezin geweest. Vi
vian: „Erben is ook even in Groningen naar
school gegaan toen hij eenmaal vier was.
Hij zit nu op dezelfde school waar zijn
broer ook zat. Er is daar een speciale troost-
mand voor Erben. Als hij het moeilijk
heeft, mag hij die pakken en er een teke
ning of ander werkstukje in doen. De kin
derarts van Sven heeft hem onlangs uitge
legd wat er allemaal met z'n broer is ge
beurd. Erben kon alles vragen en kreeg be
grijpelijke antwoorden. Hij werd daarna
wat rustiger. Maar soms is hij zo boos.
Laatst schreeuwde hij, 'we moeten Sven op
graven en dan stoppen de dokters er een
nieuw hart in. Dan wordt hij weer levend.'
De wind jaagt de regen tegen de ramen. In
de tuin is een monumentje voor Sven inge
richt. Het lantaarntje bij de foto zwaait in
de wind. Een Angry Bird flankeert het por
tret. „Hij was helemaal gek van Angry Bird.
Die was ook als grote sticker op de rouw-
auto geplakt."
Ondanks alle narigheid waren er ook licht
puntjes. De dag dat Sven als Sjakie naar
een chocoladefabriek in Breda mocht. Geor
ganiseerd door de Doe een Wensstichtig.
„In een verlengde witte Hummer reden we
naar de fabriek. In de auto kreeg hij de kle
ren van Sjakie aan. Sven en Erben mochten
alles. Chocola proeven, bonbons maken en
een grote eend van alle kleuren chocola.
Daarna naar de snoepfabriek. Ik denk dat
dat de mooiste dag was in zijn laatste jaar."
Sven onderging nog twee transplantaties.
„Van de vierde is hij nooit meer wakker ge
worden. Uiteindelijk is de apparatuur uitge
zet. Wij waren bij hem. Binnen twee minu
ten was hij weg." Vivian breekt een mo
ment bij die herinnering. „Ik heb hem zelf
afgelegd. Dat heb ik ook gedaan toen mijn
eerste man overleed aan kanker. Dat vond
ik eng. Hij was zo koud. Maar bij Sven was
het anders. Ik heb hem nooit zo veel ge
kust als toen. Ik heb hem gewassen en aan
gekleed. Dat was voor mij ook een manier
van afscheid nemen."
We missen hem nog iedere dag. Maar we
moeten verder met ons leven. Zeker voor
Erben. Het huis staat nu koop. We willen
een andere start. Geen nieuw begin, maar
ergens anders verder. Hier zijn te veel pijn
lijke herinneringen."
ZATERDAG 8 NOVEMBER 2014
Sven wortelt bij school
door Annemarie Zevenbergen
Sven Spijker (links) met zijn broertje Erben.
Hebt u ook mooie herinneringen aan een dier
bare die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in onze ru
briek 'In liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis:
0118-434003, chefnieuws@pzc.nl.
