66 Het is zo'n mooi,
contemplatief
hoekje. De bomen
zijn gebogen, alsof
ze ook nadenken
BUITEN 3
Ook hij heeft rituelen waaraan hij kracht ont
leent: „Je kunt iemand wel uit systemen pro
beren te wissen, maar je bent met elkaar en
de geschiedenis verweven. Op een haast dro
merige manier blijf ik ervaren hoe zij zich zou
bewegen; naar mij zou kijken; nu misschien
iets zou zeggen. Sommige muziek vind ik
mooi omdat wij dat vonden. Sommige films
vind ik leuk omdat wij erom schaterden. Som
mige landen vind ik avontuurlijk omdat wij
er avonturen beleefden. Die herinneringen
koester ik. Zij was mijn levensmaatje."
Hij leerde dat hij zich het beste maar kon over
geven: „Er is geen geschikt moment voor
rouw; je kunt het niet inplannen. Het verwer
kingsproces begint als je heel diep durft te
gaan, en ook het schuldgevoel - dat ik, twaalf
jaar ouder, vitaal in leven gebleven - uiteinde
lijk achter je kunt laten. Iedere keer uit het dal
klimmen, maakt je sterker. Je gaat weer op je
zelf vertrouwen. De huilbuien duren op een
gegeven moment korter en nemen in frequen
tie af. Het lijkt alsof er zo telkens een grauw
sluier van het leven spoelt en je met jezelf in
het reine komt." Verdriet staat misschien wel
symbool voor loslaten, mijmert hij: „Afscheid
nemen doen wij immers voortdurend, ons he
le leven lang: van je jeugd, vrienden, huizen,
geliefden, dieren, werk- en collega's, ouders,
belangrijke fasen en seizoenen. Soms denk ik
dat voor mij alles samenbalt in dit ene af
scheid."
Sindsdien is hij weduwnaar. Met opgeheven
hoofd. „Het gaat prima, hoor," lacht hij. „Af en
toe ben ik zelfs verliefd. Ook sta ik niet meer
wekelijks tijdens het koken te brullen: de pot
jes gemengde peper die Ingrid altijd kocht,
zijn inmiddels op." Wel verleent deze erva
ring hem een zekere onaantastbaarheid: „Wat
kan mij nu nog gebeuren?" Zijn vingertoppen
volgen de bemoste jaartallen op de ruwe
steen, als hij er zacht aan toevoegt dat hij in
nerlijk dagelijks met haar in gesprek is: „Ge
lukkig is zij altijd bij me. Ook nu kijkt zij met
mij mee."
WOENSDAG 5 NOVEMBER 2014
Karei Leeftink foto Jacoline Vlaander
Karei Leeftink
Karei Leeftink: „Ik kom hier een paar keer per jaar", zegt hij. „Het is zo mooi; haast een vergeten wereld, foto Lex de Meester
