MENSEN IN ZEELAND 45
'Werken. En mijn kinderen op het rechte pad houden. Dat lukt, ja. Als het zo blijft gaan, lukt het. Ik praat veel met
ze. Te veel. Zij worden er soms moe van, en ik ook. Maar ik heb gezien hoe mensen veranderen. Ik zeg mijn zonen dat
ze niet met slechte mensen moeten omgaan, dat ze niet moeten roken en niet moeten drinken. Ze luisteren, gelukkig.
Maar het is moeilijk om in Nederland je kinderen op het rechte pad te houden. De regering geeft veel vrijheid. Kinde
ren mogen veel, ouders niet. In Marokko is het andersom. Het is daar makkelijker om je kinderen groot te brengen.
Hier moet ik streng zijn. Ik ben een strenge vader. Op een gegeven moment geven ze toe: je bent streng voor ons en
niet tegen ons.'
'Wat is het allerbelangrijkste in je leven?'
'Ik had dood kunnen zijn. Moeten zijn, als ik mijn gordel om gehad zou heb
ben. Het was bij Lewedorp, ik haalde mijn vriend in en reed zo een mistbank
in. Ik zag niets meer en verloor de macht over het stuur. Met honderd kilome
ter per uur drie keer over de kop. Ik zag letterlijk mijn leven aan me voorbij
flitsen. Beelden van mijn geliefden. Ik voelde geen angst, ik accepteerde het.
Bij de tweede klap ben ik het land in geslingerd. Dat is mijn geluk geweest.
Mijn vriend heeft tien minuten in shock in zijn auto gezeten, voordat hij durf
de uit te stappen. Hij hoorde me. 'Hè, leef je dan nog?', zei hij. Pas toen ik
mijn toenmalige vriendin in het ziekenhuis zag, voelde ik weer wat. Ik moest
huilen. De dag erna, toen ik bij de Albert Heijn zag hoe alles gewoon door
ging, kwam het besef. Ik dacht: ik had dood kunnen zijn, ik moet gaan leven,
ik moet gaan doen wat ik leuk vind. Ik ben gaan opschrijven wat ik wel wil
de, en wat ik niet meer wilde. Dat werd een heftige periode. Ik ben echt de
strijd aan gegaan met mijn eigen leven. Maar ik ben inderdaad gaan doen
wat ik leuk vind. En ik maak foto's, de hele dag door, van alles wat ik mooi
vind. Nu ben ik gelukkig.'
'Voor mezelf kan ik geen leven zonder geloof voorstellen. Ik vind het erg als
een ander niet gelooft. Iemand die gelooft mag verwachten dat hij een hemels
perspectief heeft. Dat gun ik iedereen. Een van mijn kinderen is geen lid meer
van de vrijgemaakte kerk. Hij nam die beslissing toen mijn eerste vrouw stierf,
dat was in 1992. Mijn zoons gebeden om genezing werden niet verhoord. Mijn
andere kinderen hadden het in die periode ook moeilijk met het geloof, maar
die zijn de kerk trouw gebleven. Mijn zoon is anti-geloof geworden. Daar heb
ik moeite mee, maar de deur staat wel open voor hem.'
'Ik ben skinhead. Een echte. Nor
maal heb ik ook Dr Martens aan, en
een spijkerbroek, maar vandaag
moest ik er netjes uitzien. Een stuk of
zeven tatoeages heb ik. Een van mu
zieklabel Trojan, een spinneweb,
Suedehead, Hello Ska People, Mark
Foggo, Mister Review en de letters
s-k-i-n-h-e-a-d op mijn vingers.
Precies volgens de code. Skinheads
vormen een subcultuur in Engeland,
ontstaan in in 1969. Zelf ben ik 24
jaar geleden ermee begonnen. Daar
voor had ik nog haar, in een kuifje.
Die muziek sprak me aan. En ik ben
anglofiel, ik heb een grote liefde voor
Engeland. Later is er een heel ver
keerd beeld van skinheads ontstaan.
Dat gedoe rond Lonsdale, het beeld
dat skinheads racisten zijn. Dat is ge
woon niet. waar. Racisme heeft niets
met skinheads te maken. Vaderlands
lievend zijn ze wel. Ik ook. Ik ben
trots op mijn voorvaderen, op onze
geschiedenis en op hoe Nederland is
geworden als land. 'Made in Hol-
land' staat op mijn bovenarm geta
toeëerd, gewoon uit pure trots. Ik
ben voor behoud van onze rijke cul
tuur. Maar ik ben niet racistisch. In
tegendeel: mijn stiefdochtertje is Suri
naams. Toch word ik soms voor nazi
uitgescholden. Ik negeer het, maar ik
vind het wel heel erg. Die mensen
snappen er niets van.'
ZATERDAG 1 NOVEMBER 2014
