NI
Bami en bier
Verhuismagie
Onder zijn kronen
14 VERHUIZING PZC
Ik ben nogal honkvast en zeker geen klus
ser, maar verhuizen vind ik heerlijk. Ik
heb het dan over de dag waarop je alle in
gepakte spullen naar buiten sjouwt, de
vrachtwagen in, op weg, en dan op de nieuwe
locatie naar binnen tilt en uitpakt.
Onder vrienden ben ik altijd de eerste die ge
beld wordt als er moet worden verhuisd. Ik
ben een dommekracht. De hele week werk ik
achter een computerscherm of aan een verga
dertafel, veel lichamelijke arbeid komt er niet
aan te pas. Dat compenseer ik door me uit te
sloven als ik sport - tegenwoordig op een race
fiets. Wel fijn dat de PZC niet meer in Middel
burg zit maar weer in Vlissingen. Kan ik
's morgens iets te hard tegen de wind in langs
het Kanaal door Walcheren fietsen, zodat ik
met een bezwete kop de redactie op loop. Ik
haat werken in de tuin, maar geef me een
schep in handen en ik begin als een razende
de boel om te ploegen.
Vandaar dat ik een populaire verhuizer ben.
Ik ga verhuizen en ik neem mee.... In een
verhuizing gaan er altijd ongewilde za
ken mee. Een verhuisdoos bijvoorbeeld.
Nogal logisch zult u denken. Maar ik heb
het over de verhuisdoos in de meest letterlij
ke zin des woords. Een doos die verhuizing na
verhuizing steeds onuitgepakt in- en weer uit
geladen wordt. Meestal zitten daar zaken in
waarvan je moeder of vader vond dat ze op
enig moment rechtmatig bij jou thuis hoor
den.
Van die zaken die je als moeder niet weg
gooit, maar jij zelf ook niet. Toch vinden ze
om duistere redenen maar geen rechtgeaarde
plek in je woning.
Waar je ook woont, steeds blijft die doos de
doos. Zo is er in mijn huis een doos uit de ja
ren tachtig te vinden. Een doos met verwees
de eigendommen waaronder het rapport uit
het jaar dat ik bleef zitten met een recordaan
tal tekorten, één van mijn eerste tekeningen
met pastelkrijt, een fotootje van vroeger dat ie-
Geen doos is me te zwaar, geen grotere vol
doening dan met inspanning van al mijn
krachten een loodzware wasmachine door
een nauw trapgat helpen manoeuvreren.
Komt bij dat ik tijdens mijn diensttijd een
vrachtwagenrijbewijs heb gehaald, dus als fa
milie of vrienden verhuizen, ben ik van de
partij.
Verhuizen is ook gezellig. Het mooist van al is
om aan het eind van de dag, als de dozen op
hun plek staan, uitgeput neer te zakken op de
net naar binnen gesjouwde bank, en te genie
ten van een bak afhaalbami en een biertje, zo
uit de fles.
De PZC is van de zomer al verhuisd. Ik hoefde
geen vrachtwagen te besturen, mijn ingepak
te doos is door een ander gesjouwd en alleen
mijn laptop heb ik zelf meegenomen, maar
die neem ik ook vaak genoeg mee naar huis.
Pas vandaag voelt het als een echte verhui
zing, als we vanmiddag gasten rondleiden en
er bier op tafel komt. En wie weet zelfs bami.
mand onder het kopieerapparaat legde, een
lampje etc. Zelfs na een overstroming van on
ze opslagruimte, bleek de doos over de magi
sche gave te beschikken om als enige droog te
blijven in al het watergeweld.
Zo is er is ook een tafeltje, stokoud en oerle
lijk, dat me blijft achtervolgen. Wat ik ook
doe om het kwijt te raken, het lukt niet. Altijd
is er een reden waarom het niet bij het grof
vuil terechtkomt. Ik kreeg het bij één van de
eerste verhuizingen omdat ik geen tijd had
om een tafel te kopen. Keer op keer wordt het
verbannen uit mijn huis naar kelder of schuur
maar op wonderlijke wijze weet het altijd de
weg terug te vinden.
En als ik dan eindelijk zover ben om het naar
de milieustraat te brengen, springt manlief er
voor in de bres. Zooo handig! Ik ben tot de
conclusie gekomen dat het tafeltje mij zal
overleven en blijven achtervolgen, waarheen
ik ook verhuis. Evenals die 'verhuisdoos'. Ver
huismagie, dat is het.
Huizen, thuis zijn. Vraag
mij: ben je na 27 jaar nog
wel op je gemak in Mid
delburg-noord? Geen
haar op m'n hoofd die ontkennend
wil antwoorden.
Huizen, daar kan ik in leven. Vér-
huizen, dat is andere koek. Ver, die
drie letters los van het woord hui
zen, maken maar al te vaak het ne
gatieve verschil.
Verliezen, verkommeren, verhan
gen, verpulveren, vermalen, verklik
ken, vernachelen, vermissen, ver
slaan, verwaaien, verharen, ver
smachten, verstappen, vergissen,
verwateren, verzaken, verdagen,
vervliegen, verdorren, verhonge
ren, verdorsten.
En vergaan, natuurlijk, het ultieme
samengaan van ver en gaan.
Verhuizen.
Goed beschouwd verhuis ik nooit.
Ik ga mee hoor, als anderen vinden
dat het elders beter, mooier, lichter,
goedkoper, centraler is. Immers, ik
was toch ook al niet echt op de plek
waar we daarvoor waren. Dus wat
maakt het uit? Rij de verhuiswagen
maar voor, ik stap wel in en stap uit
waar we stoppen.
Maar echt verhuizen doe ik niet.
Dat weet ik door mijn dromen. In
Polen zeggen ze het zo: thuis is
waar de bomen je kennen. Jaren
lang nam ik mijn hoed af voor de
eeuwenoude kastanjeboom in de
noordwesthoek van de markt in
Groede. Een gegroefde stam, zo dik
dat je hem met drie man niet kon
omarmen. Ik vleide me op de wor
tels, mijn hoofd tegen de bast. Bo
ven wiegden de kastanjekronen.
Er was vast iemand die last had van
de schaduw van de machtige boom.
Of zijn bladval, die ook indrukwek
kend geweest moet zijn. In elk ge
val: ik kwam op de markt en de
boom was verdwenen. Ik hoorde
de zagen, ik voelde hoe mijn reus
stukje bij beetje tot op zijn wortel
gestel werd afgebroken.
Sindsdien zit de majestueuze kas
tanjeboom in mijn hoofd. Waar ik
ook word neergeplant, ik kan me al
tijd onder zijn kronen uitstrekken.
Zelfs als we ver verhuizen, blijf ik
toch thuis.
Over
verhuizen
irnst Jan Rozendaal
arleen Blommaert
an van Damme
