SPECTRUM 11
44
Thijs was als gedeputeerde verbonden aan
Zeeuws-Vlaanderen. Bijna elk weekend en al
le vakanties logeerde ik bij Thijs in Zuidzan-
de, in de wetenschap dat ik tegen de tijd dat
ik met de VUT zou gaan, voorgoed bij hem
zou intrekken. We fantaseerden vaak over de
toekomst, dat ik voor mezelf zou beginnen,
iets creatiefs, met en voor kinderen.
„Dat Thijs' woning na zijn dood niet werd
verkocht, is omdat ik recht heb gekregen op
vruchtgebruik. Om het weekend logeerde ik
in zijn huis. Omdat ik Thijs zo miste en hem
niet vond in Amsterdam. Omdat ik rust
zocht, wat ik nooit vond omdat ik die dagen
altijd druk in de weer was met het op orde
houden van het huis, de tuin en Thijs' graf.
Misschien moet ik hier gaan wonen, dacht ik
soms. Misschien vind ik dan rust. Een stap
die ik pas in de zomer van 2011 kon zetten.
„De eerste jaren na het ongeluk leefde ik
voor mijn gevoel in een parallelle wereld. Ik
ging maar door en door en door, totdat ik in
2010 alsnog thuis kwam te zitten met een
zware burnout. Ik had geen andere keus, ik
moest aan mezelf gaan werken. Confronte
rend, want dat betekende dat ik de pijn zou
moeten toelaten. Het was even zoeken naar
We
fantaseerden
vaak over
de toekomst,
dat ik voor
mezelf zou
beginnen,
iets
creatiefs
de juiste therapie, maar uiteindelijk had ik
veel baat bij Eye Movement Desensitization
and Reprocession (EMDR), ook wel trauma
therapie genoemd. Al na acht sessies - waar
in ik het trauma stukje voor stukje herbeleef
de en eindelijk kon beginnen met verwerken
- voelde ik me herboren. Ook kreeg ik weke
lijks massage om lichaam en geest in balans
te brengen. Ik heb wat afgehuild op die tafel
bij Karin. En eindelijk was ik krachtig ge
noeg om de stap te zetten die ik al zo lang in
mijn hoofd had.
„Ik nam ontslag, verhuurde mijn Amsterdam
se appartement en stapte geheel volgens
planning op 1 augustus 2011 - precies vijf jaar
na het ongeluk - met niet meer dan twee kof
fers op de trein naar Zeeuws-Vlaanderen.
Een actie die opnieuw niet iedereen in mijn
omgeving begreep, omdat ik op mijn 55-ste
zonder recht op een uitkering vertrok naar
een regio waar de banen niet voor het op
scheppen liggen. Makkelijk was het niet,
maar inmiddels woon ik drie jaar in Zuidzan-
de en heb ik mijn draai aardig gevonden.
Mijn contacten met onze Zeeuwse vrienden
zijn versterkt en veel vrienden uit de Rand
stad komen regelmatig logeren. Na maanden-
lang vruchteloos solliciteren, accepteerde ik
noodgedwongen een baan als postbode. Tien
uur per week breng ik de post rond in Sluis.
Het verdient niet veel, maar ik ben lekker
buiten, heb veel contact met mensen en bo
vendien genoeg tijd over om mijn bedrijfje
uit te bouwen.
„Ik organiseer natuuractiviteiten en evene
menten voor kinderen in de regio. Hoogte
punt was de schrijfwedstrijd 'Waar ik woon,
waar ik speel' ter ere van 200 jaar Zeeuws-
Vlaanderen. Tijdens de finale in juni hield ik
het niet droog. Vanaf het podium keek ik
naar al die blije kindergezichten en dacht:
Dit is waar Thijs en ik jaren geleden over fan
taseerden. Met de Zeeuws-Vlaamse natuur
ontwikkeling gaat het de goede kant op. Ik
woon en speel er. Ik heb onze dromen waar
gemaakt. En daarmee is de cirkel rond."
ZATERDAG 25 OKTOBER 2014
Thijs kwam de rust
Soan Lan: „Ik nam ontslag, verhuurde mijn Amsterdamse appartement en stapte geheel volgens planning op 1 augustus
2011 - precies vijfjaar na het ongeluk - met niet meer dan twee koffers op de trein naar Zeeuws-Vlaanderen."
Thijs Kramer, foto Provincie Zeeland
V
