In 2006 verongelukt in China een busje met zeven toeristen. Drie personen overlijden ter plekke, onder hen de Zeeuwse politicus Thijs Kramer. Precies vijf jaar na de dood van haar grote liefde gooit Soan Lan het roer om. 10 SPECTRUM interview ii 4 W&i Soan Lan verhuist van de Rand stad naar het dorp van haar overleden vriend, omdat ze Thijs zo mist en voelt, alleen in zijn woning opnieuw het geluk te vinden. „Na acht jaar kan ik zonder tra nen vertellen over het ongeluk waarbij ik mijn grote liefde verloor, maar ik schiet vol als mensen uit de buurt hun herinneringen aan Thijs met me delen. De één zat met hem op school, de ander heeft met hem gesport en weer een derde vertelt over het katten kwaad dat ze samen uithaalden. Anekdotes uit een tijd dat ik Thijs niet kende. Zo gek, na zijn dood leer ik hem steeds beter ken nen. Dat doet pijn, maar ik vind het ook fijn, want die verhalen houden hem een beetje le vend. Door rood rijden, links inhalen of voor een bocht inhalen, in China is gevaarlijk rijge drag aan de orde van de dag. „Ook de chauf feur die ons naar Badaling reed - de plek waar veel toeristen hun tocht over de Chine se Muur beginnen - racete als een gek. Thijs mopperde, we 'stuiterden' letterlijk over de achterbank. Ook de andere toeristen, een jong Iers stel, een Canadese en een Austra lisch echtpaar, klaagden. Maar de chauffeur verstond ons niet en de gids, die wel Engels sprak, leek zich geen zorgen te maken. „Dat we in de zomer van 2006 drie dagen Beijing 'vastplakten' aan een rondreis door Mongolië - voor vogelaars als Thijs een waar paradijs - is, omdat Thijs de Chinese Muur heel graag wilde zien. 'Die muur is er toch ook ooit gekomen,' grapte hij soms als hij over zijn werk sprak. Als gedeputeerde van de PvdA in Zeeuws Vlaanderen werkte hij al tijden aan plannen rondom de ontpoldering van de Westerschelde en de verdieping daar van. „We reden even buiten Peking, toen op een groot kruispunt het noodlot toesloeg in de vorm van een vrachtwagen van rechts, die met grote snelheid door rood reed. In dit ge val alle credits voor onze chauffeur, die ra zendsnel optrok, zijn stuur omgooide en daarmee een frontale botsing wist te voorko men. Vrijwel tegelijkertijd kwamen de voer tuigen naast elkaar tot stilstand. Geschrok ken keken Thijs en ik elkaar aan. Precies op dat moment zag ik vanuit mijn ooghoek iets vallen. Ik schreeuwde, probeerde Thijs opzij te trekken, maar meteen was daar die alles vernietigende klap, gevolgd door een oorver dovende stilte. „Door het gewicht - pas later begreep ik dat het om een betonnen buis ging die tijdens het remmen van de vrachtwagen was gescho ten - was ons busje gekanteld. Ik zat klem tussen verwrongen staal en kon Thijs' ge zicht niet zien. Op de tast vond ik zijn hand. Ik was in shock, schreeuwde of huilde niet De paniek speelde zich vooral af in mijn hoofd Geen leven. Diep van binnen wist ik: hij is dood. Een gedachte die ik meteen wegdruk te. Eerst moest ik zijn ogen zien, dan pas wist ik het zeker. Geen idee hoe de Austra liërs en Canadese er aan toe waren, maar de Ieren in de stoelen voor ons hadden het ze ker niet overleefd. Dat zag ik aan de stand van hun hoofd. Ik was in shock, schreeuwde of huilde niet. De paniek speelde zich vooral afin mijn hoofd. Wie van de familie moet ik het eerst bellen? Ik kwam er maar niet uit. Tegelijkertijd zong ik liedjes voor Thijs, ik hoopte zo dat hij me kon horen. „Buiten was het een chaos. In een mum van tijd hadden zich honderden Chinezen rond om de bus verzameld. Ik hoorde hen schreeu wen. Een groepje mannen probeerde de buis weg te duwen. Tevergeefs natuurlijk. Uitein delijk moest er een grote kraan aan te pas ko men om ons te bevrijden. Eenmaal op de brancard werd ik bang. 'Waar brengen jullie me naar toe? Waar gaat Thijs heen? Waar zijn de anderen?' riep ik toen ik in een ambu lance werd geschoven. 'Hospital' zei iemand, maar op mijn andere vragen kreeg ik geen antwoord. Wat als ze me wegsteken? Dit on geluk in de doofpot stoppen? Er zijn buiten landers omgekomen. Een schande in China. Wie zal ons missen? schoot door mijn hoofd. Eerder die ochtend waren we namelijk uitge- checkt. „Ik werd naar een ziekenhuis gebracht, waar ik werd behandeld voor een schaafwond op mijn schouder. Ik lag op bed toen een ver pleegster de kamer binnenkwam. Ze had een enorme bos bloemen bij zich en een gro te fruitmand. Van de directie van het zieken huis. 'Thijs is dood, hè?' vroeg ik voor de zo veelste keer. Weer kreeg ik geen antwoord. Niet dat het uitmaakte, ik las het in haar ogen. Dat vond ik zo erg. Ben je moederziel alleen in een vreemde wereld en niemand die je waarheid durft te vertellen. 'Ik wist het wel', snotterde ik en voor het eerst sinds het ongeluk huilde ik dikke tranen. „Acht dagen duurde het voordat ik toestem ming kreeg om samen met Thijs naar huis te vliegen. Acht dagen, waarin ik nauwelijks sliep. Totaal adhd. Ruim 36 uur duurde het voor ik Thijs weer zag. Zo onwerkelijk, stil en koud. Zijn en mijn familie had ik kunnen overtuigen niet naar China af te reizen. Ik had genoeg aan mijn eigen verdriet. 'Regelen jullie de begrafenis alvast, handel ik hier al les af. Gelukkig kreeg ik hulp uit onverwach te hoek. 'Je vrienden zijn er,' begroette de ho telmanager, toen ik 's avonds bij het hotel werd afgeleverd, waar Thijs en ik eerder die ochtend hadden uitgecheckt. 'Ik heb hier he lemaal geen vrienden,' riep ik geïrriteerd. Want behalve intens verdrietig, was ik ook boos. Ik dacht: jullie zullen het weten. Er moet meer veiligheid komen. Dan is Thijs O ten minste niet voor niets gestorven. Op on ze hotelkamer zaten de Canadese en de Au straliërs te wachten. Het echtpaar om af scheid van me te nemen en Sumbul Ali, een juriste uit Toronto, om te vertellen dat ze haar vakantie had afgebroken om mij bij te staan. Daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor. „Er moest zoveel geregeld worden. Quaran taine, de kisten - ook voor de Ieren - gesprek ken met officiële delegaties, de ambassadeur, afgevaardigden van het VW-kantoor en ik weet niet hoeveel politiefunctionarissen. De Chinese kranten stonden er bol van/Drie buitenlanders waren omgekomen, belangrij ke mensen bovendien, want het toeval wil dat niet alleen Thijs, maar ook de Ieren poli tiek actief waren. „Veel mensen snappen niet dat ik een maand na de begrafenis weer aan het werk was. Een goede vriendin verweet me dat ik zo hard was geworden. Volgens haar huilde zij meer en vaker dan ik. Dat doorgaan voor mij de enige manier was om te overleven, ging er bij haar niet in. Wat moest ik anders? Thuis zitten malen? Er aan onderdoor gaan? Vijftien jaar is niet niks. Dat we hadden geko zen voor een latrelatie was vanwege onze car rières: ik werkte met veel plezier als project manager bij een grote bibliotheek in Almere, Pas in het Zuidzande van door Petra Schouten

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2014 | | pagina 66