SPECTRUM 3 MH17 -100 dagen later Pas sinds kort schui ven de ramp en het ver lies voor mij ineen. Dat is moeilijk "^■T" e studeert politicologie aan de universiteit en je hebt plezier in het leven zoals een 18-jarige dat heeft. De Nijmeegse Vier- daagsefeesten zijn in volle gang: lange nachten, brakke J ochtenden. Strijdgewoel op 2.300 kilometer afstand is een ver-van-je-bedshow. Telefoon. Van oom Walter. „Heb jij het vluchtnummer van je moeder?" Dat belletje, vandaag precies honderd dagen geleden, zet het leven van Kir- sten Koch en haar twee jaar oudere broer Nils op de kop. Hun moeder, Pe tra van Eldijk, is met haar vriend Erik Maas op weg naar Bali. 'We stappen zo in da plane. Liefs en tot apps van uit Kuala Lumpur of Denpasar', stond vier uur eerder in de Whatsapp die ook met Nils en Erik is gedeeld. Waar om haar oom zo aandringt op het vluchtnummer? „Normaal mailt je moeder de vluchtgegevens. Maar dat heeft ze nu niet gedaan", licht de broer van haar moeder toe. Om vervol gens die zin uit te spreken die nie mand wil horen als een dierbare net het vliegtuig naar een vakantiebestem ming heeft genomen: „Er is een vlieg tuig van Schiphol naar Kuala Lumpur neergestort." Kirsten weet het direct. Dit zit niet goed. „Er gaan echt niet iedere drie minuten vluchten met eindbestem ming Bali die kant op. En het tijdstip kwam ongeveer overeen." De studen te is op dat moment alleen op haar ka mer in Nijmegen. „Ik lag op bed, maar het was alsof ik bijna flauwviel. Het werd helemaal wit voor mijn ogen." Ze rent in paniek naar een vriend in de buurt. Hij probeert haar te kalme ren. Het vluchtnummer is immers nog niet bekend. „Maar ik had ook de naam Malaysia Airlines opgevangen. Het kon haast niet meer anders zijn." De uren daarna zijn een waas. Ze hoort flarden van de extra journaals voorbij komen. 'Geen overlevenden', is het enige bericht dat ze echt mee krijgt. Ze belt naar de telefoon van haar moeder en hoort aan de andere kant een geluid dat ze zó niet hoopte te horen: de voicemail. Kirstens vader Rob, die sinds de schei ding van haar moeder in Amsterdam woont, onderbreekt zijn vakantie in Friesland om zijn dochter in Nijme gen op te halen. Intussen zijn de fami lies van zowel Petra als Bosschenaar Erik van de talloze telefoontjes naar luchtvaartmaatschappijen en instan ties niets wijzer geworden. Onderling wordt er druk heen en weer ge-appt. Vragen. Vragen. Geen antwoorden. Kirstens oma geeft enige duidelijk heid: ze zouden inderdaad om 12.00 uur opstijgen. Dat had Petra nog aan haar moeder laten weten. De officiële bevestiging krijgt de zus van Erik, die op Schiphol naar antwoorden zoekt, pas om 04.00 uur 's nachts... Petra en Erik zaten inderdaad in MH17. Onderweg in de auto naar haar vaders woning in Amsterdam had Kirsten al gebeld naar haar broer Nils, die in Ita lië op vakantie is. „Dat was zó naar. Hij had net in de zee gezwommen en een leuke dag gehad. Ik had zelf het nieuws stapsgewijs tot me kunnen ne men kon er langzaam aan wennen. Maar mijn broer moest ik in één keer vertellen dat mama en Erik in het toe stel zaten dat was neergestort." Van de permanente stroom nieuwsberich ten, dus ook de discussies over het bergen van de lichamen en spullen krijgt Kirsten naar eigen zeggen wei nig mee. „Ik had mijn moeder verlo ren. Dat was waar ik mee bezig was. Voor mij stond dat nog heel erg los van die ramp." Nils komt de volgende dag met zijn vriendin en haar familie terugrijden uit Italië. Hun weerzien in Wijchen, waar Nils met zijn moeder woonde, is emotioneel. „Ik verlangde ernaar met mijn broer en vader samen te zijn, mensen die hetzelfde voelden als ik." Ze gaan naar de eerste bijeenkomst voor nabestaanden in Nieuwegein, vier dagen na de crash. Veel leden van het kabinet en het koningspaar zijn ook aanwezig. „We twijfelden, omdat we niet wisten of het een dramashow zou worden." Woede voert de boven toon in de zaal. Kirsten voelt zich er niet op haar plek. „Het waren vooral oudere mannen die zo tekeergingen. 'Als het Amerikanen waren geweest', zeiden ze, 'waren de lichamen al lang teruggeweest.' En: 'Waarom grijpt Ne derland niet in?', 'Waarom zijn de nummers zo slecht bereikbaar?' Dat mensen ontdaan wa ren omdat ze hun kin deren en kleinkinde ren, soms hun hele na geslacht kwijt zijn, kan de studente goed begrijpen. „Maar, dacht ik, ik heb mijn moeder verlo ren. Die komt heus niet terug als haar lichaam er nu gelijk is. Ik heb zelfs nog tegen mijn vader gezegd: ik hoop dat ze in de lucht verbrand zijn, dan heb je tenminste al dat gedoe niet. Nu, achteraf, ben ik wel blij dat ze geï dentificeerd zijn, dat we weten dat ze daar niet meer liggen." Boos worden op 'het kabinet' of Mark Rutte kan ze niet. „Moet die man 's nachts niet slapen? Moet hij daar soms zelf heen rijden om de spullen op te halen? Het is niet iets wat één ie mand kan oplossen of wat één ie mand veróorzaakt heeft. Al die boos heid is zinloos." Ze is blij met het eer ste rapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid, zegt ze. „Er staan geen dingen in die niet te bewijzen zijn. De daders hadden het natuurlijk niet speciaal gemunt op de passagiers. Dat is een gedachte die ik vasthoud. Voor mij is het eigenlijk niet anders als wanneer ze zouden zijn omgeko- men bij een auto-ongeluk. Ze waren op het verkeerde moment op de ver keerde plaats. De context doet er voor mij minder toe. Als uiteindelijk de wa re toedracht aan het licht komt, zal me dat misschien wel rust geven." Van haar stuk raakte Kirsten toen ze de veelgeprezen toespraak van Frans Timmermans bij de Verenigde Naties hoorde. „Het waren mooie woorden, dat wel, maar over de laatste ogenblik ken zei hij dat de passagiers elkaar misschien nog in de ogen hadden ge keken. Terwijl ik me juist troostte met de gedachte dat ze in één klap weg waren. Een 'mooie' dood eigen lijk. Veel te vroeg en te jong, maar zon der lijdensweg. Die troost werd door die speech abrupt weggenomen." Nu de crematie van haar moeder en Erik achter haar ligt, lijken de beelden van de rampplek pas voor het eerst echt door te dringen. „Pas sinds kort schuiven de ramp en het verlies voor mij ineen. Ik las artikelen waarin be schreven wordt hoe ze ingecheckt moeten hebben, zag een plaatje met de indeling van de stoelen en een foto die nog is gemaakt van het vliegtuig. Daardoor weet ik nu: oh ja, ze moeten ongeveer daar en daar hebben geze ten. Dat is moeilijk." Niels blijft alleen achter in het ouder lijk huis. De jassen van hun moeder hangen nog aan de kapstok. Op de koelkast briefjes met haar hand schrift, aanwijzingen voor het voeren van de kat. Op tafel ligt nog de pak lijst voor de réis: dit moet mee, dat moet mee, drie rokjes. „Weer voor het eerst binnenkomen, was zwaar." Het huis is voor Kirsten niet meer hetzelf de. „De ziel is eruit." De woning stond al eerder te koop. Dat blijft zo. De kinderen hebben er ook niet meer veel te zoeken. Een oom heeft Kirsten en Nils de administratieve beslomme ringen uit handen genomen. On danks alle hulp wordt een zware wis sel getrokken op de twee jongvolwas senen. „We zitten allebei op een leef tijd dat je wel zelfstandig bent, maar op sommige vlakken nog steun nodig hebt. Als je 12 jaar bent, wordt het alle maal voor je geregeld. Als je 18 bent, moet je het toch vooral zelf doen." Op de universiteit voelt ze zich ano niem. Kirsten loopt nu, drie maanden later, vast met haar studie. Daar baalt ze van. De back-up van haar moeder, die altijd wel iets regelde als het haar niet gelukt was, is weggevallen. Dat realiseerde ze zich voor het eerst toen ze de foto's voor de crematie moest re gelen. „Ik besefte: als ik de foto's nu niet regel, staan er straks geen foto's op de kisten." Kirsten zorgt er ook voor dat haar moeders hond Pebbles, inclusief een door haar geschreven 'ge bruiksaanwijzing' vanwege zijn wat knorrige gedrag, bij een geschikte nieuwe baas terechtkomt. „Ik denk dat als mama kon toekijken, vanaf een balkon, ze trots op me zou zijn." Waar haar oma het extra moeilijk heeft op iedere 17e van de maand, schiet Kirsten juist vol als ze beseft dat ze in haar eentje zit te grinniken om Geer Goor, terwijl het ongege neerd op de bank giechelen om foute programma's echt iets van haar en haar moeder was. et studentenleven om haar heen gaat gewoon door. „Ik zou ook niet willen dat ze de hele tijd lief tegen me lopen te doen omdat ik, zo zielig ben." Af en toe worden zij of haar broer aange sproken door vreemden die allerlei de tails menen te weten, ook over de idëntificatie van de lichamen. „Het is moeilijk om te beseffen dat jouw pijn voor anderen een spectaculair verhaal in de kroeg kan zijn." De kinderen koesteren de laatste teke nen van leven die hun moeder heeft achtergelaten. Nils kreeg pas een dag na de crash de melding binnen die zijn moeder twee dagen eerder op Facebook had achtergelaten. 'Keep the wheel on turning, never give up'. Een opsteker die over iets totaal anders ging, maar die nu extra betekenis heeft gekregen. Kirsten heeft scherm afbeeldingen gemaakt van de laatste appjes die haar moeder heeft ge stuurd. Er boven de confronterende melding waaraan te zien is wanneer Petra's telefoon voor het laatst beke ken is: 'laatst gez. op 17 juli'. „Ze stuur de de avond voor haar reis wel nog: 'slaap lekker, ik hou van jou, kus- je-kusje-kusje'. Ik ben blij dat ons al lerlaatste gesprek ooit op die manier afgesloten werd." ZATERDAG 25 OKTOBER 2014 Mama's laatste appje door Niki van der Naald en Rob Vunderink 99 Kirsten Koch Een selfie van Kir sten en haar moe der. H ©reageren? spectrum@depersdienst.nl

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2014 | | pagina 59