Bas van den Ouden
in liefdevolle herinnering
Verdriet om verlies
van je zoon draag je
altijd met je mee.
ZEELAND 39
21 november 2000 -
5 juli 2010
In deze rubriek
praten mensen over
verlies, rouw en hoe
het leven verdergaat.
Bas wilde heel graag
naar Legoland. In de zo
mer van 2009 kwam
zijn droom uit.
Een ondeugend, grappig ventje was Bas.
Niet te beroerd om kattenkwaad uit te ha
len. Die met zijn broer Rik altijd van alles
uitvrat. „En die het enorm naar zijn zin
had volgens mij. Hij zag geen problemen.
Bas dwarrelde altijd overal tussendoor",
vertelt zijn moeder Annita van den Ouden
uit Zierikzee. Tot Bas juveniele derma-
tomyositis (JDM) kreeg. Een vrij zeldzame
chronische ontstekingsziekte. Nog geen
vier maanden nadat de diagnose was ge
steld, overleed Bas - negeneneenhalf jaar
oud.
Medio februari van dat jaar werd duidelijk
dat er iets mis was. Maar rond die tijd over
leed een klasgenootje en het was dus niet
zo gek dat Bas niet lekker in zijn vel leek te
zitten. „Hij zag er niet zo best uit toen,
maar dat dringt niet direct tot je door. Hij
was ook korzelig en kriegelig, totaal niet zo
als we Bas kenden. We dachten toen: hij
heeft echt heel veel last van het overlijden
van Isabel." Maar er was meer. Bas had
plekken over zijn hele lijf, die deden den
ken aan psoriasis. „Eind februari zijn we
op wintersport gegaan, met allemaal zalf
jes en smeerseltjes. Bas heeft toen nog een
middag niet geskied omdat hij zo moe was.
En hij moest spugen. Hij at ook niet meer.
Een soort griepachtige verschijnselen. Het
ging gewoon allemaal niet zo lekker op dat
moment."
Ergens half maart gingen de alarmbellen
bij Annita rinkelen. Bas lag alweer een paar
dagen ziek thuis op de bank en ze had net
bedacht dat ze de volgende dag toch nog
maar eens met hem langs de huisarts
moest gaan. „Maar ik zag hem bij de was
bak staan 's morgens. Dat beeld zie ik nog
zo goed voor me. Ik dacht opeens: dit is
niet goed. Ik moet niet morgen, ik moet
vandaag."
Vanaf dat moment kwam alles in een
stroomversnelling terecht. De huisarts zorg
de voor een snelle afspraak bij de dermato
loog, die binnen twee minuten de woor
den juveniele dermatomyositis liet vallen. -
Eén van de kinderartsen in Goes, die toe
vallig in Utrecht op deze ziekte was gepro
moveerd, bevestigde de diagnose en ver
wees onmiddellijk door naar de specialis
ten van het Wilhelmina Kinderziekenhuis
in Utrecht. Wat volgde was een periode
van onderzoek en zware behandeling met
onder meer prednison. JDM tast zowel
huid als spieren aan en Bas kon steeds min
der. „We zijn begin mei een rolstoel gaan
halen. Bas had de kracht niet om ver te lo
pen. Maar geen haar op mijn hoofd die er
toen aan dacht dat het wel eens zo zou kun
nen aflopen. Hij moest wel twee jaar lang
aan de prednison en methotrexaat, hij was
wel ziek. Maar verder: het komt goed. Over
een jaar of zo gaat het wel weer beter met
hem."
Het was een periode van ziekenhuis in, zie
kenhuis uit. De behandelingen waren pit
tig en Bas had te dealen met allemaal bij
verschijnselen van de zware medicatie.
Toch was het niet alleen kommer en kwel,
die - achteraf gezien - laatste maanden.
„Hij kon erg genieten van haring. Hij had
van die vreetmanies, dat brengt die pred
nison met zich mee. Dan kwamen de opa's
en oma's langs met haring en dan lag hij
dat hier op de bank te eten. En op 5 mei
zijn we naar Renesse gegaan. Hij wilde zo
graag van zijn eigen geld lego kopen. Daar
was hij gek van. Toen heeft hij daar een le
goauto gekocht en daar heeft hij 's avonds
heerlijk aan zitten knutselen. Ieder jaar op
5 mei als We'll meet again komt, zie ik
hem nog staan aan tafel. Die dag denk ik
nu 's avonds altijd...mmmm, goh. Dat is
zo iets raars."
Vier weken voor zijn overlijden ging het
mis. Bas' longen bleken aangetast door ont
stekingen en hij belandde op de IC in het
Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam,
waar hij na een week op een quarantaineka
mer werd gelegd. „Die avond heb ik echt
op de gang op mijn hurken gezeten en me
gerealiseerd dat dit het einde wel eens zou
kunnen gaan zijn. Als een hoopje zat ik
daar. Mensen, hoe moet dat nu? Stel dat
Bas overlijdt, hoe gaan wij dan verder met
leven?" Met zijn ouders Rob en Annita en
broer Rik voortdurend in de buurt haalden
artsen en verpleegkundigen alles uit de
kast om het leven van Bas te redden. Hij
werd aangesloten op een hart-longmachi-
ne en doorlopend verzorgd en bewaakt. „Ik
heb absoluut het gevoel dat er alles aan is
gedaan. Dat maakt het, denken wij, ook
wel makkelijker om er mee om te gaan.
Dat stukje kun je laten rusten. Daar hoefje
niet tegen te vechten. Dat is afgerond, daar
speelt niks meer voor ons. Dat is goed zo
als het was."
Want Bas overleed. Vrijdag werd besloten
dat maandag de hart-longmachine zou wor
den ontkoppeld. „Ja, je wilt hem vasthou
den. Maar dat kan niet. Eén van de ver
pleegkundigen heeft letterlijk tegen ons ge
zegd: de grootste vorm van liefde is losla
ten. En dat is wel zo hè, hoe moeilijk dat
ook is. Want hij zit altijd in mijn hoofd.
Maar ik mag zijn leven niet verlengen ten
gunste van mij. De manier waarop het ge
gaan is, is goed. En te accepteren voor ons.
We hebben echt afscheid van ons ventje
kunnen nemen. Hij is in mijn armen over
leden, met Rob en Rik om ons heen."
Trots is Annita op het gevecht dat haar
zoon Bas leverde. Trots is ze ook op haar
oudste zoon Rik. „Wij zien dat hij zijn
broertje mist. Rob heeft altijd gezegd: voor
hem is het eigenlijk nog het allerergste. Hij
mist zijn maatje. En daar heeft hij wel ge
lijk in. Natuurlijk is het voor ons erg, maar
Rik kreeg dat broertje er maar gewoon bij
en ze konden het geweldig goed vinden sa
men. Ze hadden het supergoed met elkaar
en dan ben je opeens alleen."
Bas had, denkt Annita, nooit gewild dat zij
na zijn overlijden bij de pakken neer zou
den gaan zitten. „Dat is het voordeel als je
kind 9,5 is, dan kun je dat nog wel enigs
zins bedenken. Maar daarnaast, moet je
zien hoe snel je kind, hoe snel iemand, kan
overlijden. En dan zou je daar maar een
beetje gaan zitten sippen en doen."
Niet dat het altijd makkelijk is om positief
te zijn, erkent Annita meteen. „Ik ben geen
wonderwoman. Natuurlijk kom ik steeds
dingen tegen die verdriet doen en natuur
lijk mis ik hem. Dat staat buiten kijf. Maar
jezelf slachtoffer vinden, vind ik niet wer
ken. Daar word je geen beter en leuker
mens van en het betekent waarschijnlijk
ook dat mensen zich van je af gaan keren.
Waardoor je jezelf nog zieliger vindt."
Om meer bekendheid aan JDM te geven en
om geld in te zamelen voor onderzoek
(„We hebben ook zoveel frustratie en
machteloosheid bij de artsen gezien") richt
ten Rob en Annita na het overlijden van
Bas de BAS Stichting op. Dankzij de eerste
donatie is inmiddels een eerste onderzoek
gestart en heeft de BAS Stichting JDM al
op vele plaatsen in de kijker gezet. Hoe
druk ze het er soms ook mee heeft, het
geeft Annita energie. „Je hoopt via de stich
ting mensen een beetje te kunnen helpen.
Dat vind ik echt mooi om te doen. Ik heb
er zelf ook veel van geleerd." En ook dat
helpt bij het omgaan met verdriet. Want
spreek Annita niet van Verwerken'. „Gooi
je het dan in een kast ofzo? Je verwerkt af
val, je verwerkt dit toch niet? Bas zit in ons
DNA. Hij zit in mij verweven en ik draag
dat verdriet mijn leven lang mee. Dat is
niet te verwerken. Dat is er gewoon. Ik
moet een manier vinden om het bij me te
houden en mee te dragen. We moeten met
dat verdriet om leren gaan."
ZATERDAG 25 OKTOBER 2014
Bas zit in ons verweven
door Esme Soesman
Hebt u ook mooie herinneringen aan een dier
bare die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in onze ru
briek 'In liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis:
0118-434003, chefnieuws@pzc.nl.
De 'mannen' van Annita, vlnr: Bas, Rik, Rob en hond Joep. Oktober 2009
