Das is
eine Judin
SS'ers op
het erf
Hij huilde
van geluk
Ratten en
muizen
DE BEVRIJDING 15
En toen begon het Midden in de
nacht floot de ene na de andere
granaat over het huis of viel er bo
venop. Gelukkig hield de kelder
stand. We waren met 42 mensen.
Er werden vele prevelementjes ge
daan. De boer raakte helemaal
overstuur en deed allerlei beloftes
aan de Heere als we hier heel
huids uit zouden komen. In de
ochtend werd het stiller en hoor
de je het geratel van tanks en in
de verte geschiet Opeens hoor
den wij iemand in het Engels iets
roepen. Gelukkig kon een onder
wijzer uit 's-Gravenpolder het ver
staan. Hij riep dat er ouders met
kinderen waren. „Niet schieten."
Een ogenblik later zat een Cana
dees bovenaan de trap met twee
handgranaten in zijn handeft. Hij
zei dat hij net daarvoor van plan
was geweest ze in de kelder te
werpen. Hij huilde van geluk dat
hij die granaten toch maar niet
had gegooid!
Piet de Vos maakte de bevrijding
mee in een boerenschuur in Nisse
Een Feldwebel zei: „Das ist eine
Judin." Hij zag op het erf van
mijn oom een onmiskenbaar
zwartharig 10-jarig Joods meisje,
dat mijn oom een tijdje daarvoor
achterop op de fiets had gehaald
van Noord-Beveland, van de boer
derij van zijn zoon. Ze hadden
daar een huiszoeking gedaan,
maar haar niet gevonden. De Feld
webel liet haar ën mijn oom en
tante verder met rust, mogelijk
omdat de route naar Bergen op
Zoom al was afgesloten door geal
lieerden. Het meisje was een leu
ke speelkameraad, die ik jaren la
ter nog een show zag geven op de
televisie. In Israël was ze, geloof
ik, een bekendheid. Een paar jaar
geleden las ik in de krant, dat ze
vond dat ook dat mijn familie in
Washington op een lijst van een
monument had moeten staan. Ik
denk niet dat ze het belangrijk
hadden gevonden, want na de oor
log werd er eigenlijk nooit meer
over die tijd gepraat.
Reinier Scheele, Eversdijk
Op de boerderij van Marien de
Bruine zaten wij met 70 mensen,
allen gevlucht uit Oostburg. Maar
niet alle mensen waren gevlucht.
Aan het eind van de Nieuwstraat
viel een granaat in één van de
schuilkelders, 20 mensen dood,
en 20 mensen in een andere kel
der zonder dak boven hun hoofd.
Zij vluchtten naar de boerderij. Ik
heb hen zien komen, emoties on
beschrijfelijk.
Twee zwaarbewapende SS'ers
kwamen op de boerderij om zich
er te nestelen. Onze onderduikers
wilden hen doodschieten. De
Bruine gaf aan dat er op zijn erf
geen moord gepleegd kon wor
den. De onderduikers zeiden te
gen de SS'ers dat zij weg moesten
om te voorkomen dat een boerde
rij met 70 vluchtelingen door de
Canadezen beschoten zou wor
den. De lichaamstaal van de on
derduikers gaf aan dat een vertrek
van de SS'ers voor hun zelf ook
verstandiger was. Ze vertrokken.
Jaap Schijve, Retranchement
De duister was ingetreden. We
werden in een amfibievoertuig in
gescheept. Midden op de Wester-
schelde ging het vaartuig stuk.
We moesten overstappen op een
ander. Na alle ongemakken bereik
ten we Walsoorden. We werden
naar een boerderij gebracht om te
overnachten tussen de ratten en
de muizen. Maar als achtjarige
slaap je door alles heen. Het Rode
Kruis gaf ons voedsel. Daarna gin
gen we naar Hulst, waar we te ho
ren kregen dat we in Clinge bij de
familie Nóens zouden worden on
dergebracht.
Drie weken daarna konden we
huiswaarts keren. Een schipper
uit Terneuzen heeft ons en vele
anderen teruggevaren. Zo kwa
men we weer op Zuid-Beveland-
se bodem in het voormalig haven
tje van Baarland. We liepen terug
naar Oudelande om weer in onze
woning, die gelukkig niet bescha
digd was, intrek te nemen.
J. Remijnse, Goes, in 1944 te
Oudelande
WOENSDAG 22 OKTOBER 2014
1944. foto archief PZC
