Zonder
een schot
Gloeiend
hete huls
Nooit over
gesproken
Bevrijd en
alles kwijt
Scherven
in de klok
Lezers stuurden hun herinnering aan de bevrij
ding naar de PZC. Verhalen van angst voor het
geweld, verdriet om de slachtoffers en blijdschap
om de bevrijding.
14 DE BEVRIJDING
DE ERVARINGEN VAN LEZERS
I
m w
Zondag 29 oktober was het stil,
doodstil. Op straat zag je geen
mens. Iedereen wachtte binnen
angstig af. En ineens waren ze er;
de bevrijders. Zonder dat er een
schot viel, kwamen ze onze stra
ten ingelopen, gevolgd door jeeps
en tanks. Een uitbundige drukte
barstte los. Overal gingen deuren
open en kwamen mensen jui
chend naar buiten. Iedereen be
groette de bevrijders, vrouwen
vielen hen om de hals. We pro
beerden met hen te praten, maar
niemand sprak Engels. Canade
zen waren het; ruige, geharde ke
rels, maar hartelijk en joviaal. Ze
gaven ons chocolade en sigaretten
en stonden lachend toe dat je op
hun tank meereed. Snel versche
nen de eerste vlaggen. Na jaren
van hakenkruisvlaggen deed ons
rood-wit-blauw zo weldadig aan,
dat het menigeen te veel werd» Je
zag mannen die hadden onderge
doken gezeten om aan de arbeits-
einsatz te ontkomen. De laatste
Duitsers gaven zich lachend over;
ze waren net zo blij als wif.
Simon Snoek, Goes
De geallieerden installeerden zwa
re kanonnen buiten Kruiningen
en begonnen daarmee Schou-
wen-Duiveland, dat nog bezet
was, te beschieten. Ik keek bege
rig naar de mooi glimmende gro
te koperen hulzen die na het afvu
ren uit het kanon kwamen. Ik wil
de er graag één hebben. Dat
mocht, zei één van de kanoniers.
Hij zei 'next one': toen de huls uit
het slot van het kanon vloog, ren
de ik er naar toe om hem op te
vangen. De kanonier gaf een gro
te schreeuw, maar het was al te
laat, de gloeiend hete huls zat aan
m'n handen geplakt. Mopperend
heeft hij me beetgepakt en m'n
handen mét de huls in een slootje
ondergedompeld.Wat later was
het losgeweekt, m'n huid dus
ook. De betreffende huls staat
nog steeds bij ons in de gang.
{Fragment uit de oorlogsherinnerin
gen van Teunis Rosmolen uit Zierik-
zee, die met zijn ouders vanuit Schou-
wen-Duiveland naar Zuid-Beveland
werd geëvacueerd en de bevrijding
in Kruiningen meemaakte).
Aan het eind van de oorlog
moesten we weer uit Vlissingen
verkassen. We kwamen in Kortge-
ne terecht. Noord-Beveland werd
overspoeld door terugtrekkende
Duitse soldaten. En ontstond het
gevaar dat ook daar gebombar
deerd zou worden. We kregen het
advies Noord-Beveland te verla
ten. Intussen was Zuid-Beveland
door de Canadezen veroverd.
Mijn vader heeft toen met een
aantal anderen een binnenvaart
schip kunnen charteren en is, dui
delijk zichtbaar op het dek, met
meerdere mensen naar Wol-
phaartsdijk zijn gevaren. Wij zijn
vandaar naar Goes gefietst. Ook
niet zonder gevaar. Langs het fiets
pad konden mijnen liggen. Uitein
delijk zijn we naar Vlissingen ge-^
gaan. Ons huis stond er gedeelte
lijk nog, zij het gesteund door
zware balken. Er werd bij ons
thuis toen, maar ook later, niet
meer over de oorlog gesproken.
Het vreemde is, dat nu ik wat
ouder ben, 79 jaar, de herinnerin
gen steeds helderder terugkomen.
Piet van der Meulen, Vlissingen
Op 3 november waren we bevrijd,
op de tiende verjaardag van mijn
jongste zus. Alles waren we kwijt,
we hadden alleen de kleren die
we aan hadden. Lau de Kam zorg
de dat we een onderkomen kre
gen in het souterrain van het
zwaargehavende Strandhotel aan
de Badhuisweg in Domburg. Va
der zorgde dat het redelijk be
woonbaar werd. Regelmatig kwa
men bommenwerpers laag over.
Op het strand spoelden lijken aan
van omgekomen soldaten.
Wim de Feijter, Middelburg, toen
Westkapelle
In het najaar van 1944 landen de
Geallieerden op Walcheren en
werd er hevig gevochten, vooral
aan de noordelijke kust.
In november werd ook Middel
burg flink beschoten door het
slagschip Warspite, een 'reus' uit
de Eerste Wereldoorlog dat bui
tengaats lag. Tijdens die beschie
tingen zaten wij allen opgepropt
in onze kleine kelder, ik hoorde
dan regelmatig een doffe knal,
daarna een fluitend geluid en dan
maar afwachten waar de schroot-
granaat van 38 cm zou inslaan!
Vlak voor ons huis was het raak,
alles trilde van die inslag met als
gevolg dat alle ramen eruit gevlo
gen waren, de dakpannen op
straat lagen en de plafonds en
meubels behoorlijk beschadigd
waren. Alleen in onze Friese klok
zaten al zo'n dertig kleine scher
ven. Aannemer de Buck van het
Seisplein omschreef toen onze
woning als 'onbewoonbaar',
maar... waar moesten we heen?
Tjerk Westerterp, Middelburg
Huilende Canadees
bovenaan de trap
Duitse krijgsgevangenen in een bomtrechter bij Westkapelle. foto archief PZC
Bevrijd Oostburg, oktobe
