SPECTRUM 7
toen als een sociale lift voor heel veel
groepen. Je hoefde maar in te stappen
en je werd een etage omhoog gehol
pen."
Een schril contrast met nu, consta
teert hij. „Nederland schittert dezer
dagen bepaald niet in nieuwsgierig
heid naar de ander. Het is de eigen
kracht kwijtgeraakt. Er was hier eeu
wenlang een open samenleving. Ne
derland richtte zich op de wereld. Nu
heeft dit land een gebrek aan zelfver
trouwen. We zijn protectionistisch ge
worden en daardoor klein aan het wor
den. We waren al geen groot land.
Het lijkt alsof we worden gedreven
door angsten. Dat is slecht voor de eco
nomie en voor de rol die wij binnen
Europa en in de wereld willen spelen.
Het is ook nog eens slecht voor onze
psyche, want van wereldburgers wor
den wij nu gewoon dorpelingen."
Ruim acht jaar is Baldewsingh wet
houder van 'zijn vaderland'. Na een
paar jaar in Leiden slaagde hij er pas
in de Hofstad in te aarden. „In Den
Haag waren meer Hindoestanen dan
in Leiden, er was een rotishop en er
werden Hindoestaanse films ge
draaid."
Al snel organiseert hij er culturele fes
tivals, ook voor de grote groep Hindoe
stanen uit Suriname in de stad. „Als
ik in het buitenland ben, is het niet
Suriname dat ik mis, maar de Paul
Krugerlaan, dicht bij de Haagse
markt, want dat is mijn wereld. Als ik
op Schiphol aankom en daar een in
het blauw geklede stewardess zie die
zegt 'Welkom', nou, dan denk ik: 'Ik
ben thuis'."
De wethouder weet zeker dat dit
geldt voor alle Nederlanders van
niet-Nederlandse komaf. „Zij hebben
kinderen die hier opgegroeid zijn, die
hier gestudeerd hebben en die weer
kinderen hebben gekregen. Zij beta
len keurig belasting. Hoe kun je nou
tegen deze mensen zeggen: 'Ga terug
naar je eigen land?' Dit Is hun land. In
onze stad hebben we nu meer Polen
dan Marokkanen. Ook die werken
hier en leveren hun bijdrage. Sommi
ge mensen zien dat als een probleem.
Dat begrijp ik dus niet."
Baldewsingh poneert zijn
standpunten met routi
neuze stelligheid. Even
verraadt zijn stem, die hij
op vrijwel continu hoog
volume gebruikt, emotie als hij terug
komt op de verwensingen in zijn
e-mailbak om terug te gaan naar ei
gen land. „Dat is gewoon een onnoze
le uitspraak die mensen doen op basis
van onwetendheid. Het geeft ook
blijk van weinig zelfvertrouwen. Voor
wie ben ik een bedreiging? Ik werk, ik
doe mijn best en probeer het verschil
te maken."
En dat doet hij. Aan het begin van
zijn wethouderschap, in 2006, doopte
Baldewsingh zijn portefeuille 'Integra
tie' prompt om naar 'Burgerschap'.
„Dat vind ik een betere term. Integra
tie straalt eenrichtingsverkeer uit. Ik
vind dat je een samenleving samen
maakt. Die wederkerigheid komt bij
burgerschap beter tot uiting. Integre
ren gebeurt per definitie als je je open
stelt voor de nieuwe omgeving en de
kracht van je oorspronkelijke cultuur
vasthoudt."
Hij heeft nog een bron waaruit hij
kracht put. „Ik vind het belangrijk om
te reflecteren." Hij wijst naar het niet
te missen Boeddhabeeld in zijn werk
kamer. „Dat beeld drukt onthechting
uit. Het laat mij de betrekkelijkheid
van dingen zien. Dat is ook voor een
politicus belangrijk. Je kunt de groot
ste generaal willen worden of de
grootste miljonair, de grootste ik weet
niet wat, maar uiteindelijk eindig je al
lemaal op dezelfde plek: op een be
graafplaats of in het crematorium."
Baldewsingh is in veel opzichten
kleurrijk. Zijn Caribische inborst
heeft hij behouden. Zo houdt hij van
lekker eten, koken en gaat hij vaak
naar Hindoestaanse bruiloftsfeesten.
'Een vlezige meneer', omschrijft ie
mand op Facebook de Haagse wethou
der. „Ik zal nooit een slanke den wor
den", legde Baldewsingh uit aan Haag
se schoolkinderen met wie hij sprak
over een stop op snoeptraktaties. De
politicus, inderdaad niet de dunste,
beloofde van zijn ruim honderd kilo's
er tien te zullen afvallen. Dat lukte,
ook door 's avonds niet meer al te laat
te eten. Zo houdt hij meer tijd over
om, na lange werkdagen van soms
wel twaalf of dertien uur, gedichten
en korte verhalen te schrijven.
Als wethouder is zijn missie duide
lijk. „Ik wil verandering brengen in si
tuaties van armoede en uitzichtloos
heid, zoals ik die zelf heb gekend." Bal
dewsingh geeft daarom deze weken
tweeduizend kinderen uit zijn stad
die in armoede leven, op kosten van
de gemeente gratis schoenen en een
winterjas. Ie eigen afkomst en jeugd
verloochenen, dat moet je nooit.
In zijn kantoor heeft Baldewsingh af
beeldingen van Indiase contractarbei
ders die, net als zijn voorouders, met
schepen naar Suriname zijn vervoerd.
„Ik heb deze foto's gevonden bij het
Koninklijk Instituut voor de Tropen
en hier opgehangen om mijn geschie
denis te bewaren."
Zijn oog wordt iedere keer getrokken
naar een detail van een van de groeps
foto's met daarop een kind half ver
scholen achter een volwassene. „Dat
had ik kunnen zijn. Ik word emotio
neel van die gedachte."
ZATERDAG 18 OKTOBER 2014
dit land'
reageren?
spectrum@depersdienst.nl
Wethouder Rabin Baldewsingh
in het Haagse stadhuis.
foto Wiebe Kiestra/Hollandse Hoogte
