Malala Yousafzai
Kesz Valdez
Baruani Ndume
2013
2012
2009
Care for us and accept us - we are human beings. We are normal.
We have hands. We have feet. We can walk, we can talk, we have needs just
like everyone else - don't be afraid of us - we are all the same Nkosi Johnson
De bekendste Kin
dervredesprijs-
winnares was al
eens eerder genomi
neerd, in 2011. „Een
schoolhoofd uit de
Swat-vallei - niet haar
vader - had dat gedaan.
Ze was toen nog relatief
onbekend, ze schreef
een blog voor de BBC",
zegt Inge Ikink. Op de
blog schrijft Malala over
haar leven onder de tali-
ban, en hoe ze, ondanks
alle tegenwerking, toch
probeert naar school te
gaan. „Ze kunnen mij
niet tegenhouden, ik zal
mijn onderwijs krijgen",
zegt ze al op li-jarige
leeftijd. Met die vastbera
denheid trekt ze de aan
dacht, ook van tegenstan
ders. Ikink: „Het comité
dat de winnaar kiest,
durfde het toen niet aan
haar de prijs toe te ken-
Als Kesz Valdez
uit de Filipijnen
7 wordt, wil hij
geen cadeaus voor zich
zelf. In plaats daarvan
staan slippers op zijn ver
langlijst, voor de kinde
ren die op een kerkhof
in Cavite City leven; op
dat ze niet langer hun
blote voeten hoeven
open te halen aan de
rommel op de vuilnis
belt, de plek waar ze
hun kostje bij elkaar
scharrelen. Zelf weet
Kesz alles van het keihar
de leven op straat. Ook
hij slaapt jarenlang op
de begraafplaats naast
de vuilnisbelt, nadat hij
door zijn familie is ver
stoten. Een ongeval
waarbij hij zijn rug en ar
men verbrandt, noopt
hem hulp te zoeken. Hij
wordt opgevangen door
een sociaal werker, die
hem in huis neemt. De
cadeaus die hij weg
geeft, noemt hij gifts of
hope. Het blijft niet bij
die ene actie: Kesz zet de
organisatie Champio
ning Community Child
ren op, waarmee hij nog
meer kinderen helpt.
Dullaert: „Het houdt
niet op. Toen de tyfoon
over de Filipijnen raas
de, heeft hij ruim 200 tie
ners gemobiliseerd om
met fietsen noodhulp te
bieden op plekken waar
de autoriteiten zelf niet
bij konden komen."
nen, omwille van haar
veiligheid." Malala ont
vangt dat jaar wel de Pa
kistaanse National Youth
Peace Prize, later omge
doopt tot National Malala
Peace Prize. Hoe terecht
de angst is, blijkt in 2012.
Als ze in de bus terug
keert van school, pleegt
een talibanstrijder een
aanslag op haar. Zwaar
gewond overleeft ze
wonderwel. In 2013
krijgt ze alsnog de Inter
nationale Kindervredes
prijs en in 2014 de Nobel
prijs voor de Vrede.
Baruani Ndume is
naar schatting 7
jaar oud wanneer
hij - zonder ouders -
vlucht uit Congo. Zijn va
derland is verwikkeld in
een burgeroorlog. Voor
zijn vlucht wordt zijn
dorp overvallen door sol
daten. Met z'n allen wor
den ze opgesloten in een
huis, dat in brand wordt
gestoken. Omdat Barua
ni nog zo klein is, weet
hij door een gat in de
deur te ontsnappen. Ver
geefs doet hij een po
ging de deur aan de bui
tenkant te openen. Zijn
moeder roept hem toe:
„Rennen en niet omkij
ken!" Zo belandt Barua
ni in een Tanzaniaans
vluchtelingenkamp.
Daar woont hij, zo'n der
tien jaar later, nog
steeds. Als Baruani Ndu
me ooit weg kan komen,
weet hij het wel: dan
wordt hij journalist! Ei
genlijk is hij dat allang:
hij heeft zijn eigen radio
programma. Twaalf kin
deren zijn daarvoor dage
lijks op pad om verslag
te doen over wat zij mee
maken. Een blok in het
programma is gereser
veerd om ouders en kin
deren te herenigen. Dui
zenden mensen zijn zo
al bij elkaar gebracht. In
ge Ikink: „Het program
ma is zó succesvol dat
het nu in heel Oost-Afri
ka wordt uitgezonden."
ZATERDAG 18 OKTOBER 2014 VERDIEPING 11
I Kesz Valdez te
midden van
de kinderen
op de vuilnis
belt, waar hij
vroeger ook
rondzwierf.
foto Kids Rights
Malala op haar
ziekenhuisbed
in Birming
ham, omringd
door haar fami
lie.
foto Hollandse
Hoogte
'Geef om ons en
accepteer ons.
We zijn normaal.
We hebben han
den, we hebben
voeten, we kunnen
lopen, we kunnen
praten, we hebben
behoeften als ieder
ander.
Wees niet bang
voor ons, we zijn al
lemaal hetzelfde'
I In het Tanzani-
aanse vluchte
lingenkamp
maakt Baruani
(m) zijn eigen
radioprogram
ma voor en
door kinderen,
foto Kids Rights
