Bezet de Kamer en je
hebt de volle aandacht
Eddy Dobbelaar ontvangt ereprijs
van Landschapsbeheer Zeeland
i
De rug toe keren
Actie!
Deze week
18 ZEELAND
De Zeeuwse Zetel
DONORWEEK
Marjan Verspoor (24) in Bruinisse
kreeg in 2010 een nier van haar
vader. Hij redde haar leven.
ep
maandag
Als een politieagent op
een drukke kruising.
Zo stond ze daar. De
armen wijd gespreid,
mij de toegang versperrend.
Want manlief moest even een
foto nemen en ik mocht niet in
de weg lopen.
Dat verbaasde me echt op de ex
positie met schilderijen van
Mark Rothko in het Haags Ge
meentemuseum. Er mocht gefo
tografeerd worden en dat werd
dan ook volop gedaan. Waren
het vroeger uitsluitend Japan
ners die de wereld door de lens
van een camera leken te bekij
ken, sinds de opkomst van de
smartphone doen we het alle
maal. Van veel bezoekers had ik
de indruk dat ze zich van schil
derij naar schilderij haastten,
niet de moeite nemend het te
bestuderen, maar om snel een
foto te nemen, die ze dan thuis
nog wel eens zouden bekijken.
Dan staan die ouderwetse mu
seumbezoekers, die kennelijk
tijd hebben om het schilderij
ter plekke te bewonderen, na
tuurlijk hinderlijk in de weg.
Bij concerten ben ik inmiddels
gewend aan de tientallen smart-
phones die de lucht ingaan om
de uitvoering van een liedje
vast te leggen, in het museum
moest ik er toch echt aan wen
nen. Zo ergerde ik me rot aan
de vrouw die voor mijn neus
ging staan om zichzelf voor een
van Rothko's enorme abstracte
schilderijen te fotograferen.
Het resultaat is ongetwijfeld er
gens op Facebook te vinden als
bewijs dat ze 'er bij was'.
Afgelopen zaterdag stond een
serie foto's in de Volkskrant
van mensen die selfies maken
met president Obama op de
achtergrond. Wat een paradox.
Ze keren hem de rug toe om fa
milie, vrienden en wellicht de
hele wereld te laten weten dat
ze hem hebben gezien.
Straks moet je nog nadenken
over wat je aantrekt naar een
museum. Stel je toch voor dat
je overhemd niet kleurt bij het
schilderij op je selfie.
In december treedt Blof op in
Ziggo Dome. Ik beeld me nu
steeds in hoe 17.000 mensen te
gelijk met hun rug naar het po
dium gaan staan en hun tele
foon in de lucht steken. Wat
vroeger een dodelijke blijk van
afkeuring was, is tegenwoordig
het grootste compliment.
Dit is een wekelijkse rubriek over
wat voor en achter de schermen
speelt in politiek Den Haag.
Het was even schrikken: proteste
rende Koerden in de hal van de
Tweede Kamer. Deze (internatio
nale) schreeuw om aandacht is
anders dan andere. Want de de
monstranten hebben afgedwon
gen dat de Tweede Kamer over
hun beklag debatteert.
Ben je het niet eens met het ver
dwijnen van een volwaardig zie
kenhuis op Walcheren? Gegriefd
dat de kerncentrale tot 2034
openblijft? Of er heilig van over
tuigd dat ontpoldering flauwekul
is? En vind je dat de Tweede Ka
mer maar niet wil luisteren? Be
zet het Kamergebouw, roep dat
je niet weg gaat voordat je Kamer
leden spreekt en je kunt er zeker
van zijn dat het onderwerp op de
politieke agenda komt. Want dat
is de indruk die de gebeurtenis
sen vorige week achterlieten.
Regelmatig zijn er protestacties
voor het Kamergebouw en wor
den petities aangeboden. Tal van
Zeeuwen hebben de afgelopen ja
ren zo aandacht gevraagd voor
bijvoorbeeld de ziekenhuizen, de
Hedwigepolder, de kerncentrale,
kleine scholen en brandstofac
cijnzen. Los van de inhoud, het
staat Kamerleden vrij om op ba
sis van hun afwegingen er aan
dacht aan te besteden. Dat zijn
de spelregels.
Afgelopen week ging het anders.
Honderden demonstranten bezet
ten de hal en gingen weg na de
toezegging dat ze de volgende
dag een gesprek hadden met de
commissie Buitenlandse Zaken.
Bovendien kondigden Kamerle
den aan schriftelijk opheldering
te vragen aan het kabinet over
Kobani. Actie geslaagd. Hoewel
de Koerden niet gewelddadig wa
ren,, staan voortaan de hele dag
agenten voor de ingangen aan
het Plein en de Lange Poten. Het
protest is aanleiding voor een na
der onderzoek. Het zou goed zijn
als ook de rol van volksvertegen
woordigers tegen het licht wordt
gehouden. Want het kan toch
niet zo zijn dat actievoerders
straks een provincie- of gemeen
tehuis bezetten om iets gedaan
te krijgen.
Tot aan het kerstreces behandelt
de Kamer de begrotingen van de
departementen. Dinsdag en don
derdag staat economische zaken
op-de rol.
Verder gaat het over spoor
(woensdag), coffeeshops en afval
(donderdag).
Om maar met het po
sitieve nieuws te be
ginnen: het gaat nu
goed met Marjan.
Hoewel ze niet fit
was liep ze gisteren voor het eerst
de donorrun in Eindhoven mee, 5
kilometer in een tijd van 42 minu
ten en 57 seconden. Ze studeert
voor psychiatrisch verpleegkundi
ge bij Emergis in Kloetinge. Dat
gaat lukken, zegt ze stellig. Verder
kan ze een 'normaal' leven leiden,
als ze alles maar met mate doet.
„En ze moet drinken", zegt haar
vader Leo (53). „Ik ben wel eens
boos op haar als ze te weinig wa
ter drinkt. Je moet zuinig zijn op
die ene nier, zeg ik dan." Zuinig
op 'zijn' nier, want in 2010 kreeg
Marjan één van zijn nieren.
Aan die transplantatie gaat bij
Marjan een hele lijdensweg voor
af. Vader Leo en moeder Ina Ver
spoor hebben drie kinderen: zoon
Kees en de tweeling Linda en Mar
jan. „Met de dochters hadden we
twee keer de hoofdprijs", zegt
Leo, die in het dagelijks leven
scheepstimmerman is.
Marjan kreeg de eerste proble
men toen ze acht was, tijdens een
vakantie met het gezin bij Trier
in Duitsland. „Ik moest overge
ven, en mijn plas leek opeens wel
cola", vertelt ze. Acute nierontste
king door een streptokokbacterie,
was de analyse in het ziekenhuis
in Goes. Na twee weken knapte
ze dankzij antibiotica op. En leek
er niets meer aan de hand.
In 1999 werd werd haar tweeling
zus Linda ziek. Ze bleek chroni
sche hepatitis of leverontsteking
te hebben, én diabetes. Omdat
Marjan haar tweelingzus is, werd
ook naar haar gevraagd. In het So
phia Kinderziekenhuis in Rotter
dam werd vrijwel meteen duide
lijk dat haar nieren en bloedwaar
den niet goed waren. Nierinsuffï-
ciëntie - slecht functionerende
nieren- was de conclusie.
In 2002 moest Marjan gaan dialy-
seren. Met haar ouders besloot ze
om dat thuis in Bruinisse te doen.
Daarvoor moest er worden ver
bouwd: een dakkapel, een koud
en warm waterleiding, een extra
afVoerleiding, een aparte elektri
sche groep, zeil in plaats van
vloerbedekking. Maandelijks
werd er duizend kilo vloeistof op
de stoep afgeleverd. Marjan moest
elke nacht acht uur aan de machi
ne. Ze stond inmiddels op de
wachtlijst voor een niertransplan
tatie. In 2003 was er een donor
voor haar. De operatie slaagde, en
de eerste jaren leek het alsof de
nieuwe nier voor een nieuw le
ven zou zorgen. Vanaf 2005 ging
het minder. „Het was kwakke
len", zegt Marjan. In 2009 ging
het mis.
Al sinds 2003, toen het hele gezin
in Rotterdam medisch onder de
loep was genomen, was duidelijk
dat haar vader binnen het gezin
het geschiktst was om een nier te
doneren. Het advies was toen om
dat niet meteen te doen, dan had
den ze die van hem nog altijd ach
ter de hand. Leo: „Toen in 2009
weer de vraag kwam: is er een do
nor? - riep ik meteen: ja, ik!"
Op 27 april 2010 was het zover. In
het ziekenhuis mochten ze elkaar
niet meer zien: hij lag aan de ene
kant van de gang, zij aan de ande
re. Marjan moest zes weken blij
ven. Ze ging in die periode stille
tjes winkelen in Rotterdam, en ze
liet een keer pizza bezorgen om
dat het natriumarme ziekenhuis
eten haar neus uitkwam. Nee,
met die acties waren ze in het zie
kenhuis niet echt blij.
Leo: „Ik heb er nooit echt over na
gedacht, of ik mijn nier zou done
ren. Dat doe je gewoon. Nu heb ik
nog één nier. Het voelt inderdaad
alsof je voor een tweede keer het
leven aan je dochter geeft. Da's
best bijzonder." Marjan: „Er
wordt wel eens gezegd: 'Toch
knap van je vader'. Nou, hij had
echt geen keus hoor."
Sinds 1998 is Èddy de technische
vrijwilliger van de SLZ. Gereed
schappen en machinerie hebben
zijn speciale aandacht. In het ju
ryrapport valt te lezen, dat Dobbe
laar vanuit zijn beroepsmatig le
ven als monteur veel bagage voor
onderhoud en reparatiewerk met
zich meebrengt. Zeisbladen wor
den geklopt, maaimachines en
motorzagen aan de praat gehou
den en jirizagen gevijld. Dobbe
laar laste ook nieuwe onderdelen
voor de 'Bucher maaibalk', toen er
geen nieuwe meer verkrijgbaar
bleken. De mobiele fruitpers
kreeg hij op gang, nadat deze in
panne was gevallen. Dobbelaar
timmerde de inrichting voor een
nieuwe bus van de SLZ, zodat ge
reedschap erin opgeborgen kan
worden.
Dobbelaar is sinds 2008 actief in
de Werkgroep Oude Fruitrassen,
waar hij oude rassen determi
neert. Hij houdt zich bezig met
het opkweken van zeldzame
streekeigen fruitrassen, waarbij
hij zelf zorgt voor het enten en
oculeren. SLZ-directeur Foort
Minnaard benadrukte hoezeer
SLZ haar vrijwilligers waardeert.
Hij overhandigde de Gouden Jiri-
zaag. De jury bestond uit de win
naar van vorig jaar Jan Dingeman-
se, bestuurslid SLZ Jo Timmers
en beleidsmedewerker natuur en
landschap bij de provincie René
Steijn.
Jaarlijks zijn vrijwilligers ruim
33.000 uur actief in het land
schap. Ook op terreinen van
Staatsbosbeheer of Natuurmonu
menten wordt in de Zeeuwse na
tuur gewerkt.
Ernst Jan Rozendaal
Voor meer columns: www.pzc.nl/columns
door Jeffrey Kutterink
Een nier afstaan
aan je dochter
is bijzonder
door Jan van Damme
MIDDELBURG - Stichting Land
schapsbeheer Zeeland (SLZ) heeft
zaterdag op zorgboerderij Pitte-
perk bij Middelburg de Gouden Jiri-
zaag uitgereikt aan Eddy Dobbe
laar uit Vogelwaarde. Hij ontving
deze jaarlijkse ereprijs als dank
voor zijn inzet voor het landschap.
