Jacky van Hoppe
in liefdevolle herinnering
Ada van Hoof
denkt terug aan
haar vrouw Jacky.
v> 1
ZEELAND 39
Eindhoven 1945
j" Westkapelle 2012
In deze rubriek
praten mensen over
verlies, rouw en hoe
het leven verdergaat.
Dat ze de naam Jacky kreeg,
was te danken aan een jonge
Canadees. Hij was in maart
'45 ingekwartierd bij haar
prille ouders. Het jonge stel,
18 en 19 jaar, wilde hun eerste boreling ver
noemen naar oma; Jacoba. Roepnaam
Coby. Dat vond de militair geen leuke
naam dus zijn smeekbede 'ah, call her Jac
ky', vond gehoor. Jacky van Hoppe werd
het en bleef het. Jack voor haar grote liefde
Ada van Hoof.
Na een relatie van b8jna 33 jaar verloor Ada
haar Jack in maart 2012. Een verlies waar
van de scherpste randen langzamerhand
wat verzachten. Maar het gemis blijft. „We
deelden alles. Ik mis haar nog zo, soms
doet dat echt pijn."
Jacky werd in Eindhoven geboren. De stad
was net bevrijd. Haar ouders woonden bij
opa en oma, samen met een aantal Canade
zen. Ada: „Inkwartiering was toen heel nor
maal." Militairen bleven een rode draad in
het leven van beide vrouwen. In de cirkel
van geboorte tot sterven van Jacky, speel
den zij een rol. Ada is als 'voorvrouw' van
het Westkapelse Dijk- en Oorlogsmuseum
het Polderhuis volop bezig met de oorlog.
Zij betrok Jacky zo veel mogelijk bij het
museumwerk.
Praten over haar geliefde doet zichtbaar
pijn. Maar hun humor, het plezier en het
genieten van het leven met elkaar, brengen
regelmatig toch een twinkeling in Ada's
ogen.
„Jacky was een sterke vrouw. Een harde
werker. Vaak dachten mensen om ons
heen dat ik de sterke was en zij de onzeke
re. Maar niets is minder waar. Jack heeft
lang voor haar invalide moeder gezorgd en
ging daarom na de lagere school niet ver
der. Ze heeft op eigen kracht carrière ge
maakt. Ze schopte het tot chemisch labo
rant. Ze had een afschuw van 'gestudeerde
mensen met dure woorden', zoals ze die
omschreef. Ze werkte als barvrouw in een
Eindhovens café. Mét een woordenboek
achter de toog. Als er een woord werd ge
bruikt dat ze niet direct kende, zocht ze
dat op. Daarmee maakte ze ook een state
ment. Zij heeft er ook voor gezorgd dat
mijn taalgebruik eenvoudig en duidelijk is.
Alles wat ik voor het Polderhuis schreef,
liet ik haar eerst lezen."
De liefde tussen beide vrouwen bloeide op
toen Ada in de vrouwencabaretgroep Per
manent zat. „Jacky kwam bij ons als Echt
vrouw." Grinnikend: „Er werden wedden
schappen afgesloten over hoe lang we bij el
kaar zouden blijven. We waren zo verschil
lend. Zij orde, ik chaos."
Jack kwam van jongs af aan samen met
haar ouders, en later met vrienden, in
Westkapelle. „Ze hadden een vaste cam-
pingplek. Jack was populair. Ze kwam met
haar eigen auto: Een DKW! Bovendien klet
ste ze makkelijk met iedereen, was een fuif
nummer en werkte als barvrouw. Samen
hebben we 13 jaar op kermiszaterdag in
Westkapelle achter de bar gestaan. Gewel
dig was dat."
De definitieve verhuizing naar het dijk-
dorp in '89 had een trieste achtergrond.
Grimmig: „Jack werd op een oudejaars
nacht bijna doodgeslagen in een Eindho
vens vrouwencafé. Een groepje mannen
kwam daar binnen, bewust uit op shit. Nie
mand deed wat. Niemand durfde te getui
gen, ze waren bang. Dat alles heeft een
enorme impact op Jack gehad. Ze was toen
al ziek, had COPD. Door die mishandeling
is dat fors verergerd. Ze durfde ook niet
meer het huis uit. Ze was bang, onzeker.
Maar als we in Westkapelle waren, voelde
ze zich binnen het uur al beter. Hier was
rust, veiligheid. Ik heb toen gezegd 'als je
wil dat we samen blijven, moeten we naar
Westkapelle'."
„Natuurlijk werd er flink geluld. Er komt
een lesbisch stel op 't dorp wonen. Dat was
wat. Toen bleek dat het om ons ging, was
het oké. We waren al bekend. We zijn hier
niet slechts gedoogd, maar echt geaccep
teerd. Eerst in kleine kring, maar dat groei
de snel. Dat was bijzonder. Homoseksuali
teit was niet zo 'normaal' als nu. We heb
ben beide op dat gebied veel nare dingen
meegemaakt."
Jack wilde niet terug naar Brabant, ook
niet toen ze zo ziek werd. „Ze voelde zich
hier goed. Thuis. Ze zong altijd bij het
Westkapels volkslied: 'Op Wasschappel bin'k
herbore' in plaats van 'gebore'..."
„Dat was ook zo. Ze bloeide op. Ging bij de
biljartclub en ik naar de schildersclub."
„Ze heeft altijd keihard gevochten tegen
haar ziekte. In 1996 ging ze hard achteruit.
Ons huis werd haar fort. Het was zwaar
voor ons allebei. Ik ben toen gaan tekenen,
het bedrukte me enorm. Zeker omdat ze er
niet over wilde praten. Zolang het niet
hardop werd gezegd, was het er niet. Maar
het hing wel levensgroot in huis. Zo is
Guusje ontstaan. De Polderhuismascotte.
Ik heb haar daar bewust bij betrokken."
Glimlachend: „De eerste twee Guusjes
heeft ze afgekeurd. Guusje is echt van ons
samen. Het is ook haar nalatenschap. Ik wil
daar geen geld aan verdienen. Guusje ge
tuigt van onze liefde, dat verkoop je niet."
„Jack heeft altijd enorm gevochten tegen
haar ziektes. In 2012 wilde ze naar de ker
mis. Achteraf gezien was dat een afscheid.
Ik zei nog: 'Meid, da krijdde nie voor mekaar
Maar we zijn gegaan. Op een bankje beke
ken we het gaaien en dronken een pilsje."
„Ze wilde thuis sterven. Dat is ook ge
beurd. Ze overleed op de bank in de woon
kamer. De eerste nacht na haar dood sliep
ik daar. Had ik het idee dat ze toch dicht
bij me was. Die bank staat er nog. Nie
mand mag daarop slapen, behalve mijn
moeder en ik. Ik heb nu wat veranderd, in
de slaapkamer en de woonkamer. Dat
moest. Het huis is nu mijn fort."
ZATERDAG 11 OKTOBER 2014
Op Wasschappel herbore
door Annemarie Zevenbergen
Jacky van Hoppe in de bloei van haar leven. Foto boven: Ada van Hoof (links) en Jacky achter de bar tijdens de kermis in Westkapelle.
Hebt u ook mooie herinneringen aan een dier
bare, die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in onze ru
briek 'In liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis:
0118 - 434003, chefnieuws@pzc.nl
