In Pakistan sloeg een
man zijn zwangere
dochter dood. Omdat
ze als moslima trouwde
met een christelijke
jongen en zich bekeerde
tot zijn geloof. „De liefde
is zo mooi. Wat is daar
strafbaar aan?"
buitenland
e twee zoontjes
van Robin (28) en
Ayesha Ghosh
(27) hebben zicht
baar plezier. Sa-
nya (4) en Rahul
(7) buitelen over
elkaar heen en komen niet meer bij
van het lachen. Hun ouders kijken
met een verdrietige blik in hun ogen
toe. „Onze kinderen komen nauwe-
lijks nog buiten. Dat is te gevaarlijk.
Dan zouden ze onze verblijfplaats aan
mijn familie kunnen verraden", ver
telt Ayesha geëmotioneerd.
Haar ouders, de opa en oma van Sa-
nya en Rahul, en haar broers hebben
de jacht op haar en Robin geopend.
„Als wij jullie te pakken krijgen, gaai\
jullie er aan", zo heeft haar vader haar
dreigend gewaarschuwd toen zij, een
moslim, al weer acht jaar geleden van
huis wegrende en met 'de liefde van
haar leven', Robin, een christen,
trouwde. De bescheiden, zachtaardige
Robin was niet de keuze van haar
ouders. Liefde is een westers concept
- in Pakistan, waar volgens de cultuur
het 'volgen van je hart' niet bestaat. Je
ouders zoeken de partner voor je uit.
En als je dan ook nog eens buiten je
geloof trouwt en je bekeert tot zijn re
ligie, wordt dat in een land als Paki
stan waar 96 procent moslim is als
blasfemie, godslastering, beschouwd.
Er staat 20 jaar gevangenisstraf op.
De radicale Islamitische leiders gaan
nog een stap verder. Zij geven de
ouders de opdracht hun afvallige kin
deren te doden. De familie volgt de
fatwa vaak blindelings op. Afgelopen
zomer sloeg de vader van de 25-jarige
zwangere Farzana Parveen zijn doch
ter op de stoep voor het gerechtshof
in Lahore dood. Hij had een rechts
zaak tegen Farzana's christelijke echt
genoot aangespannen wegens ontvoe
ring van zijn moslimdochter. Zij ver
klaarde voor de rechter uit liefde te
zijn getrouwd. Farzana stierf op
straat, terwijl de politie toe keek.
„Via onze hulplijn krijgen we bijna da
gelijks een telefoontje binnen van een
stel ergens in de provincie Punjab dat
op de vlucht is geslagen voor de
wraakzuchtige familie en ons om
hulp vraagt", vertelt Naveed Walter
van mensenrechtenorganisatie Hu-
man Rights Focus Pakistan in het plat
telandsstadje Faisalabad. „Ze hebben
allemaal hetzelfde verhaal: twee men
sen met een andere religie worden ver
liefd op elkaar. Zolang een van hen
zich tot de islam bekeert, is er niets
aan de hand. Maar als, vaak in het ge^-
val van het meisje, zij besluit de reli
gie van haar man te volgen, dus een
christen wordt, lopen ze samen het ri
sico vermoord te worden."
Human Rights Focus, die opkomt
voor de belangen van de 4 procent
minderheden in Pakistan, zoekt een
tijdelijk geheim opvangadres voor de
stellen. Maar de organisatie werkt niet
zonder gevaar. Als de ouders ontdek
ken dat medewerkers hun afvallige
kinderen verbergen, gaan er stenen
door de ramen en ontvangen ze dreig-
telefoontjes. Human Rights Focus is
recentelijk opnieuw verhuisd. De
naam van de organisatie staat niet op
de voorgevel. Hulp van de politie ver
wacht Naveed al lang niet meer.
„Vluchten, altijd maar weer vluchten.
En de angst elke dag dat mijn ouders
ons vinden", fluistert Amna Khan
(25). Ze aait haar 3-jarige peuter Wa
niya over haar zwarte krullen. Ze ver
telt dat Nadeem en zij schoolmaatjes
waren. Zij is een moslim, hij een chris
ten. Toen ze haar ouders vertelde ver
liefd te zijn op Nadeem, sloeg haar
moeder haar heel hard. Haar vader
gooide zijn dochter het huis uit. De
ouders van Amna spanden daarna een
rechtszaak tegen hun schoonzoon aan
wegens ontvoering. Ook al verklaarde
Amna uit vrije wil met Nadeem te
zijn getrouwd, de rechter stelde haar
ouders in het gelijk. Amna en Na
deem vluchtten zover mogelijk weg.
Haar broers werden gearresteerd en in
de gevangenis gemarteld. Een boze
moslimmenigte viel het huis van haar
ouders aan. Met hun dochtertje
woont het echtpaar ergens op een
schuiladres. Een christelijke organisa
tie zorgt voor hen. Een baan heeft Na
deem niet. Hij durft het huis niet uit.
Het liefst zou hij Pakistan verlaten.
Hij heeft geen geld. Waar moeten ze
naartoe?
„Als je verliefd bent, denk je niet na
over de toekomst", stelt Naveed Wal
ter van Human Rights Focus. „Maar
de liefde is zo mooi. Wat is daar straf
baar aan?" Hij noemt Pakistanen met
een verschillende religieuze achter
grond die ondanks alle risico's toch
voor elkaar kiezen, moedig. Uit een
onderzoek van zijn organisatie blijkt
dat in de afgelopen 4 jaar bijna 10.000
gemengd religieuze stellen elkaar het
jawoord gaven. Een christen die zich
tot de islam bekeert, loopt minder ge
vaar. Alhoewel Naveed's organisatie
steeds meer meldingen van gedwon
gen bekeringen ontvangt.
Hij noemt de zaak van Hina, een chris
telijk meisje uit zijn wijk. Een moslim
ontvoerde haar. Hij dwong Hina met
hem te trouwen en zijn geloof aan te
nemen. Zo niet, dan dreigde hij haar
moeder te vermoorden. Terwijl Paki
stan bij het ontstaan in 1947 door de
stichter Muhammad Ali Jinnah tot
een republiek en niet tot een islamiti
sche staat werd uitgeroepen. Iedere re
ligie had het recht zijn geloof in zijn
kerk of tempel te belijden, zegt Jin
nah.
Maar voor minderheden is steeds min
der ruimte in Pakistan. Ook al bekeer
de Ayesha Ghosh zich tot het christen
dom. Ze draagt nog steeds een sluier
om haar identiteit te verbergen. Soms
verlaat ze heel even het schuiladres
om fruit en melk voor haar jongens te
kopen. De kinderen gaan sinds kort
naar een christelijke school. Ze staan
er onder een valse naam ingeschre
ven. De ouders hebben de zonen op
het hart gedrukt nooit te vertellen
waar ze wonen en wie ze werkelijk
zijn. „Ik weet dat mijn moeder nog
steeds een plek voor mij in haar hart
bewaart. Mijn vader dreigt haar te do
den als ze contact met mij opneemt."
Tk JF ijn moeder weet niet
1% eens dat ze een klein-
I I dochter heeft. Dat is
jL. JL mijn grootste ver
driet. Ik kan de liefde en de zorg voor
mijn kind niet met haar delen of haar
om advies vragen. Wat heeft mijn
kind misdaan?", vraagt Amna zich in
tranen af. Familie is heel belangrijk in
haar land. Na het huwelijk trekt de
schoondochter bij haar 'nieuwe'
ouders in. Zonen zorgen voor hun
ouders.
Ayesha heeft haar zonen verteld dat Je
zus en Maria de grootouders van haar
kinderen zijn. De jongens geloven dat.
„Maar ze worden ouder en gaan
straks vragen stellen waar wij van
daan komen en waarom ze niet naar
Robin of mijn ouders kunnen."
Hebben Ayesha of Amnan ooit spijt
van de keuze die zij maakten? Als ze
voorafhadden geweten dat er na hun
huwelijk een leven op ze zou wachten
waarin ze voortdurend zouden moe
ten vluchten om aan de eerwraak te
ontkomen, waren ze dan nog steeds
met hun mannen getrouwd? Amna
twijfelt. Ze vindt de prijs die ze heeft
betaald voor haar liefde wel erg hoog.
Ayesha kijkt naar haar spelende zo
nen en zegt heel beslist: „Ik geniet
nog elke dag van mijn mooie kinde
ren en de liefde die ik van Robin ont
vang. Ondanks al mijn angsten en zor
gen zou ik vandaag weer met hem
zijn getrouwd."
door Wilma van der Maten
De 3-jarige Waniya met haar ouders Nadeem (I.) en
Amna Khan. „Mijn moeder weet niet eens dat ze een
kleindochter heeft. Dat is mijn grootste verdriet",
vertelt Amna met tranen in haar ogen.
reageren?
spectrum@depersdienst.nl
