Nestor van Zeeuwse schilderkunst
Overhaast gemorrel
aan zetels waterschap
1
1920-2014
Zorg en Vlijt
ZLM Verzekeringen in Goes is
uitgeroepen tot beste
werkgever van Nederland.
BESTE WERKGEVER
22 ZEELAND
Een dag zonder schilderen is
geen volmaakte dag, vond
de Middelburgse kunste
naar Andries Minderhout. Hij
bleef dan ook tot op hoge leeftijd
actief in de kunst, totdat hij twee
jaar geleden definitief moest stop
pen. Gisteren overleed Minder
hout, 93 jaar oud.
Hij gold als een van de nestors
van de Zeeuwse schilderkunst Sa
men met Piet Rijken en Hans
Heeren stond hij in 1958 aan de
wieg van de Stichting Zeeuwse
Beeldende Kunstenaars, voorlo
per van de Zeeuwse Kunstkring.
Ook was hij lid van de Haagse
Kunstkring.
Minderhout maakte naam met
Andries Minderhout
een even omvangrijk als veelzij
dig oeuvre, variërend van monu
mentale kunst in opdracht tot vrij
werk in uiteenlopende technie
ken. Zijn werk was te zien op een
groot aantal solo- en groepsten
toonstellingen.
Het voortdurend variëren was
voor Minderhout vanzelfspre
kend. „Ik wil me niet op één ding
vastleggen, maar juist alle moge
lijkheden open houden", zei hij
in 2005 in een interview met de
ze krant. „Sommige kunstenaars
hebben maar één bakvorm en ma
ken altijd dezelfde taartjes, zoals
Picasso zei. Maar dat is niets voor
mij. Het is heel verfrissend om
iets heel anders te doen."
Het werk van Minderhout, die
ook docent was aan het Zeeuwse
Instituut voor Kunstzinnige Vor
ming en aan de Vrije Academie in
Den Haag, dreigde de laatste jaren
enigszins in de vergetelheid te ra
ken. Het was met name Joost Bak
ker die het opnieuw onder de aan
dacht bracht, onder meer met een
expositie in diens galerie De Vier
Gemeten in Middelburg. Minder
hout was in 2011 met acht genera
tiegenoten ook vertegenwoordigd
op de tentoonstelling Tachtig Plus
in De Schotse Huizen in Veere.
donderdag
Mocht u willen we
ten waar ik uit
hang: in Veenhui-
Nee, ik heb niet dronken achter
het stuur gezeten.
Nee, ik heb mij niet schuldig ge
maakt aan landloperij of pot-
loodventerij.
En nee, ik heb niet op een
straathoek staan bedelen.
Ik zit hier gewoon voor de lol.
Dat kan tegenwoordig ook, in
Veenhuizen.
Begin deze week ben ik naar
Veenhuizen afgereisd. Met in
mijn koffer Het Pauperparadijs
(uitgeverij Balans, 2008), een
boek waarin Suzanna Jansen
het spoor van haar voorouders
terug volgt. Zij stuit tijdens
haar zoektocht op een zekere
Tobias Braxhoofden, die in het
leger van Napoleon diende en
later met zijn gezin naar Veen
huizen vertrok om er gestichts
wachter te worden.
In Het Pauperparadijs beschrijft
Jansen hoe het er destijds in
'Hollands Siberië' aan toeging.
Dat maakte nieuwsgierig en zo
doende belandde ik in wat ooit
een 'opbergplaats voor onaange
paste lieden' was.
In het Veenhuizen van toen
werden arme sloebers onderge
bracht, weeskinderen, veroor
deelde landlopers en bedelaars.
Het Veenhuizen van nu telt
nog steeds een paar gevangenis
sen. Maar één van de drie ge
stichten van destijds (twee zijn
er afgebroken) is een toeris
tische attractie van formaat ge
worden. Een kazerneachtig
complex is het, waarin Het Na
tionaal Gevangenismuseum
(jaarlijks 100.000 bezoekers) is
gevestigd en er huist een restau
rant, waar broodjes Tweede Ge
sticht' en 'Achter het Nef wor
den geserveerd. Je kunt de cel
in (je kimt er gelukkig ook mak
kelijk weer uit) en: je kunt een
van de huisjes huren die vroe
ger dienst deden als bewakers
woning. Die huisjes dragen na
men als 'Elk tot Gerief, 'Zegen-
rijk' en 'Vroom en Vroed'. Ik zit
in 'Zorg en Vlijf en dat bevalt
uitstekend; prima bedje, vaat
wasser, koelkast, televisie, luxe
ligbad, zelfs wifi - wat wil een
mens nog meer?
Veenhuizen is allang geen oord
meer om te mijden. Het is er
hartstikke leuk. Je zou bijna wil
len dat je er opgesloten wordt.
Vanuit de Middelburgse
Abdij zijn de verhou
dingen tussen provin
cie en waterschap Schel-
destromen behoorlijk op scherp
gezet. Op een wijze die bijna gre
tig aandoet, maakt het provincie
bestuur gebruik van de ruimte
om het democratisch gehalte van
het waterschap - enigszins - te
verhogen.
Het bestuur van het waterschap
telt dertig zetels. Daarvan zijn er
nu nog negen 'geborgd', ofwel ge
reserveerd voor vertegenwoordi
gers voor belangengroeperingen:
vier voor agrariërs, vier voor be
drijven en één voor natuurterrein
beheerders. De andere 21 worden
rechtstreeks gekozen.
Provinciale Staten bepalen het
aantal geborgde zetels, met een
bescheiden bandbreedte van ze
ven tot negen. In juli werd een
motie aangenomen om het aantal
te verlagen naar zeven. GS willen
daar gehoor aan geven, ondanks
de bezwaren die het waterschaps
bestuur nadrukkelijk naar voren
heeft gebracht.
Op zich is het initiatief van de sta
tenleden begrijpelijk. De construc
tie met geborgde zetels voelt ge
kunsteld en gedateerd aan, zeker
sinds politieke partijen hun intre
de hebben gedaan bij het water
schapsbestuur.
De geborgde zetels drukken ook
een zware stempel op het karak
ter van het waterschap. In het ta
melijk versplinterde bestuur - nu
twaalf fracties - vormen de agra
riërs en ondernemers met beide
vier zetels bijna onvermijdelijk de
grootste geledingen en komen
dus in het dagelijks bestuur. Een
coalitie met aanverwante partijen
(CDA, WD, SGP) ligt vervolgens
voor de hand, waarmee het imago
van conservatief (boeren)bolwerk
wordt bevestigd.
De groene, progressieve vleugel
binnen het waterschap heeft in
feite al bij voorbaat het nakijken.
Geen wonder dus dat van die zij
de alle mogelijkheden worden
aangegrepen om het tij te keren.
Daarbij is geprofiteerd van het
feit dat er in Provinciale Staten
een (minimale) meerderheid voor
was te vinden.
De vaart waarmee het gebeurt, is
echter opmerkelijk. De procedure
om het aantal geborgde zetels te
verlagen, kan pas vlak voor de ver
kiezingen (18 maart 2015zijn vol
tooid, terwijl de voorbereidingen
daarvan al in volle gang zijn. Voor
al die haast zet kwaad bloed bij
het waterschap, mede omdat lan
delijk is afgesproken na de verkie
zingen het totale stelsel te evalue
ren. Daarbij komen de geborgde
zetels zeker ter discussie.
Door nu op stel en sprong en te
gen de zin van het waterschap al
te morrelen aan de zetelverdeling,
stelt het provinciebestuur de rela
tie met Scheldestromen in de
waagschaal. Met twee zetels is het
effect op het karakter van het wa
terschap vooralsnog ook beperkt.
Het zal, door een groene bril beke
ken, vooral een morele winst zijn.
GOES - De rode loper lag gisteren
uit bij het kantoor van ZLM Verze
keringen in Goes. Medewerkers
werden er flink in de watten ge
legd. De hele dag werd koffie en
thee voor ze 'ingeschonken, ze
konden zich laten masseren en in
de lunchpauze stond een speciaal
menu van zeebaarsfilet, doperw-
tenpuree, antiboise en taart van
Zeeuwse babbelaars voor ze klaar.
TUssendoor werd het personeel
nog getrakteerd op een petit-four,
een smoothie, sushi en ijs.
Die verwennerij is tekenend voor
het bedrijf, vindt Naomi Priem
(30). Ze werkt bijna vijf jaar bij
ZLM als acceptant en medewer
ker schadepreventie. „Ik ben echt
in een warm bad terechtgeko
men", vertelt ze. „De sfeer is heel
goed. Collega's zijn vriendelijk te
gen elkaar en je kunt de directeur
gewoon bij de voornaam aanspre
ken. Je merkt ook dat iedereen sa
men bezig is om te zorgen voor te
vreden klanten. We hebben alle
maal hetzelfde doel voor ogen.
Doordat er geen targets zijn, kun
je echt de tijd nemen om mensen
goed te helpen." En voor het per
soneel wordt al even goed ge
zorgd. „We hebben veel vrije da
gen, flexibele werktijden en de
personeelsvereniging regelt veel
activiteiten."
Telefoniste Jozien Hollestelle (60)
is medewerkster van het eerste
uur. Ze werkt al 43 jaar bij ZLM.
„Ik was destijds het elfde perso
neelslid", vertelt ze trots. „Ik werk
er al zó lang: ZLM is eigenlijk ook
een beetje van mij."
Haar collega Wilma Oosterveld
(51) voelt zich net zo betrokken.
'ZLM is ook een
Telefonistes Wilma Oosterveld (links) en Jozien Hollestelle vinden ZLM een topwerkgever, foto Mechteld Jansen
door Rolf Bosboom
Willem van Dam
Voor meer columns: www.pzc.nl/columns
ANALYSE
door Rolf Bosboom
door Cornelleke Blok
en Ondine van der Vleuten
