Dagje uit voor wandelaars
Hoogerland ziet af
en geniet op ATB
4 SPORT
KUSTMARATHON
De duizenden fans tussen Burgh en
Zoutelande moedigen de lopers
allemaal op hun eigen manier aan.
EF
De inwoner van Langeweegje ver
trok zaterdagmorgen met zo'n
1500 andere ATB'ers vanuit Zoute-
lande naar Burgh, zo'n 53 kilome
ter verderop. Z'n seizoen zit er na
genoeg op, dus die tocht paste
wel in het programma. „Ik vond
het voor herhaling vatbaar", keek
Hoogerland terug. „Ik vond het
prachtig, zo over de duinen en
het strand."
Hoewel het een toertocht was,
kroop het bloed waar het niet
gaan kan. Hoogerland wilde graag
flink tempo maken en deed dat
dan ook. Hij raasde over de dui
nen en door het bos, maar toen
hij bij Oostkapelle het strand op
moest, stond hij even geparkeerd.
„Het zand was te mul om in te
fietsen. Ik moest hele stukken lo
pen. En toen kwam er opeens een
fors iemand voorbij fietsen. Ik be
greep er niks van. Totdat iemand
me zei dat ik lucht uit m'n ban
den moest laten lopen. Toen kon
ik verder fietsen."
Na de Stormvloedkering doemde
op Schouwen nog een lastig stuk
strand op. „Door die paalhoofden
moest je steeds af- en opstappen.
Da's best vermoeiend. Ik denk dat
heel veel fietsers het zwaar heb
ben gehad. Ik reed over het strand
toen het water nog niet helemaal
hoog was. Toen zij er voorbij kwa
men was dat wel zo. Ze moeten
hebben afgezien."
Hoogerland finishte na twee uur
en acht minuten als eerste op de
Ring van Burgh. Hij vond het niet
alleen een leuke, maar ook een
nuttige rit. „Ik heb op m'n hart
slagmeter gezien dat ik in twee
uur mountainbiken een veel hoge
re hartslag haal dan twee uur op
de weg."
Volgende maand doet Hooger
land mee aan een strandrace bij
de Brouwersdam.
ZOUTELANDE - Bijna veertienhon
derd deelnemers halen zaterdag in
Zoutelande de eindstreep van de
Kustmarathon. De een met wat
meer moeite dan de ander. Maar
ze redden het niet zonder die vele
toeschouwers langs het parkoers.
Die klappen hun handen blauw,
schreeuwen en komen met wat be
moedigende woordjes om de vele
hardlopers een hart onder de riem
te steken. Een tocht langs het 42 ki
lometer en 195 meter lange traject
leert dat eenieder dat deed met
een eigen reden en op een eigen
manier.
VASTE FANSCHARE
„Zo herkent hij ons, hè", lacht Ma
ry Noordhoek. Ze knikt naar het
bord in haar handen, met daarop
twee actiefoto's van haar schoon
zoon, twee hartjes en een succes-
wens. „Dit is de eerste keer dat hij
de Kustmarathon loopt", vervolgt
de schoonmoeder van Daniël Hor
dijk, afkomstig uit Hellevoetsluis.
„Maar hij heeft er al wel meer ma
rathons opzitten hoor, en hij
traint er ontzettend veel voor.
Vaak alleen, daar heb ik nog het
meeste respect voor. Samen met
mijn dochter en mijn man - die
normaal altijd meeloopt - gaan
wij Daniël altijd achterna. Zo ston
den we langs de kant bij de mara
thons van Rotterdam, Valencia,
Berlijn, Athene en New York."
„Deze marathon staat bekend als
de zwaarste, maar voor ons als toe
schouwers is 'ie vooral heel toegan
kelijk", spreekt Mary Noordhoek
een gefundeerd waardeoordeel
uit „Na de marathon van Rotter
dam had ik het gevoel dat ik zelf
ook een marathon gelopen had.
Metro in, als sardientjes in een
blik, metro uit. Nee, dan is dit be
ter."
JALOERSE KLAPPERS
Datzelfde geluid horen we even
verderop, waar we een insider in
het hardloopwereldje lijken te tref
fen. „Stephanie! Hé Edwin, gaat
goed! Ha, Ko! Hans, het is nog
maar een klein stukje", roept ras
optimist Toon Braat luidkeels, op
nog geen vijftien kilometer na de
start. „Neuh, ik ken er niet een",
bekent de man uit Oosterhout des
gevraagd, terwijl hij keihard blijft
klappen.
„Zelf heb ik alleen maar wedstrij
den van tien tot twaalf kilometer
kunnen lopen, omdat ik vaak snel
last van blessures kreeg. Daarom
ben ik ook zo jaloers dat deze lui
het wel kunnen en ik hoop ze zo
een steuntje in de rug te geven..
Hé, Gerard! Leuke schoenen!"
Gerard loopt onverstoord verder,
blootvoets, terwijl Braat alweer
naar de naam op het startnummer
van de loper achter hem zoekt.
In tegenstelling tot Toon Braat
liep Adrie van de Bosse de Kust
marathon al wel eens. „Ik doe be
wust niet altijd mee", verklaart de
deelnemer aan de marathon van
2010 en 2012 zijn rol als toeschou
wer op het strand bij Oostkapelle.
„Als je altijd meeloopt, wil je toch
ieder jaar weer iets beter lopen.
En die druk moet je niet onder
schatten. Kijk bijvoorbeeld naar
de Uutlopers. Dat is op den duur
een verslaving. Daarom kom ik nu
maar naar mijn broer Peter kij
ken."
Alhoewel: je merkt aan alles dat
hij liever zelf zijn hardloopschoe
nen had aangetrokken in plaats
van zijn zwarte klompen. „Het be
gint inderdaad wel te kriebelen, ja.
Daarom ga ik ook niet naar Zoute
lande", bekent Van de Bosse, die
vooral niet verder langs het par
koers trekt uit zelfbescherming.
„Ik blijf hier maar een beetje treite
ren. Aan het eind van het strand
even vragen waarom ze niet meer
hardlopen", zegt hij lachend. „Zo
ben ik dan ook wel weer."
STILLE GENIETERS
De zwoegers die wanhopig op
zoek lijken naar een nooduitgang
op het strand, willen juist maar al
te graag naar Zoutelande, het liefst
zo snel mogelijk. Op naar de plek
waar broers, zussen, vaders en
moeders, opa's en oma's, vrienden
en vriendinnen hen opvangen.
Bij de eindstreep wachten vele
(grote) bossen bloemen, omhelzin
gen, een enkele traan en vele lieve
woorden. Suus Joziasse uit Koude-
kerke zoekt tweehonderd meter
voor de eindstreep echter een rus
tig plekje bij de afdaling van de
dijk, op weg naar de finish. „In an
dere jaren keek ik wel eens op tv,
maar ik wilde Peter Schouwenaar
en Patrick Harting even op mijn
manier bedanken", legt ze uit.
Beide mannen lopen voor de stich-
Onder de bewolking schuilt een
wat kille ochtend. Maar velen zijn
kortgebroekt, het wordt vast nog
wel warmer dan elf graden. Ter
wijl ze vanaf het begin worden
aangemoedigd door verspreide
groepjes bewonderaars, spreken
wandelaars elkaar moed in: „Van
daag gaat het niet regenen!"
Een uur later is de eerste wande
laar al ver op de Oosterscheldeke-
ring gesignaleerd. „Hoe kan dat
nou, tien kilometer in een uur?",
vragen sommige toeschouwers el
kaar, lichtelijk verontwaardigd.
De andere wandelaars lijkt het
niet te boeien: ze passeren in straf
fe pas danwel ontspannen keuve
lend. Aan het eind van de kering
speelt LieverlerDanTuus de vin
gers warm. Het zelfverklaarde
'knapste dweilorkest van Schou-
wen-Duiveland' verzorgt een mu
zikale massage, voordat het mulle
zand bij Vrouwenpolder wacht.
Bij die strandopgang zijn de
dweilklanken vervangen door toe
ters, met gulle hand door vrijwilli
gers uitgedeeld. Als in een sta
dion vol vuvuzela's worden de
wandelaars toegejuicht.
„Ha Jos", roept Bianca Smet bij
Oostkapelle. „Hoe gaat-ie?" Pri
ma, wuift Ton. Bianca kent na al
die jaren aardig wat deelnemers.
„Dat is Jos Boot uit Zoutelande.
Gisteren de echte marathon gelo
pen en vandaag is hij er weer bij
met de Wandelmarathon. Jos is
een echte Uutloper."
Maar waarom staan de vrijwilli
gers eigenlijk hier, waar de deelne
mers het bos bij Oostkapelle in
draaien? „Anders lopen ze recht
door, de van het strand terugke-
rende toeristen achterna", zegt Bi
anca. „Daar kwamen we in een
van de eerste jaren achter. Dus
wij hoeven ze eigenlijk alleen de
juiste weg te wijzen."
Dat heeft de 65-jarige Piet Dekker
uit Meliskerke niet meer nodig.
Hij heeft aan elke Wandelmara
thon meegedaan en valt in de cate
gorie vaste gasten. „Iets vragen?
Ja, dat mag, maar dan moet je wel
meelopen." Dat wordt doorstap
pen, want Piet-houdt van een ste
vig tempo. „Dit is mijn tiende, en
nog altijd bij de eerste twintig
geëindigd", meldt hij trots. „Zal
nu ook wel weer lukken. Waarom
ik dat zo leuk vind? Ik hou ervan
om mensen in te halen."
Terwijl bij Domburg een enkele Ff
toerist blootsvoets het zeewater
Ene supporter
is andere niet
Veel deelnemers aan de ATB-toertocht moesten wandelen op het strand
omdat het zand te mul was. foto Johan van der Heijden
door Koen de Vries
VLISSINGEN - Johnny Hoogerland
zat gisteren met zware benen op
de bank. De Zeeuwse profwielren
ner had zaterdag meegedaan aan
de X-Treme Marathon Zeeland
ATB-toertocht en moest daar aan
vankelijk hele stukken lopen door
het mulle zand. En veel lopen is
een wegwielrenner niet gewend.
door Mitchell Minnaard
door Arjen Nijmeijer
BURGH-HAAMSTEDE - Als een lang
gerekte duizendpoot komt de
groep van vierduizend wandelaars
in de ochtendschemering in bewe
ging. De eerste stappen op een rou
te van 42 kilometer.
-caatiü-r
De Wandelmarathon, editie 2014: fantastisch weer, zwaar, gezellig en
druk. foto Johan van der Heijden
