ZEELAND 33
Het begon ooit
met een tonnetje
van 400 liter. En
dan maakten mijn
ouders nog niet
eens elke dag kaas.
Nu verwerken we
2000 liter per dag
meer bij een advocatenkantoor en als hoofd
typekamer bij Deloitte in Middelburg. Partti-
mebanen waren er destijds niet. Toen ik mijn
eerste kind kreeg, besloot ik: liever thuis blij
ven dan voltijds werken. Maar ik steek graag
de handen uit de mouwen, dus ging ik een
paar dagen op de boerderij helpen. In 2000,
toen mijn ouders zich terugtrokken, besloten
mijn zussen en ik er samen in te stappen. Dat
gaf ons alledrie de mogelijkheid er nog din
gen naast te blijven doen. Zo zat ik jaren in
het bestuur van de Bond van Boerderijzuivel-
bereiders, en nu nog in de promotiecommis
sie. Jarenlang was ik secretaris van de ZLTO
Walcheren en nu zit ik namens de boeren nog
in het bestuur van de Agrarische Natuurvere-
niging, die onder meer de bloemplukranden
organiseert. Ik ben lid van de Rotary en voor
zitter van SSC De Poel.
„Maar daarnaast ben ik er vooral ook altijd
voor het gezin geweest. Robbie, mijn oudste,
heeft een van mijn zussen opgevolgd in het
bedrijf. Erwin en Niels schaatsen en skeeleren
op hoog niveau."
Gaat een boerin op haar 65e met pensioen?
„Ik ben nu 54 en ik weet: ik ga hier niet tot
mijn tachtigste rondlopen. We hebben nog
een camper; die staat nu veel te veel stil. Of
misschien begin ik wel een leuke bed and
breakfast, naast ons huis."
Waar ben je nu het meest trots op?
.„De Zeeuwse knopkaas. De knopkaas is niet
aan te slepen. Ik snap het nog steeds niet, die
hype van de Zeeuwse knop. Toen Tinka Leene
met dat bakblik kwam, ben ik met haar gaan
praten: hoe zou je een kaas die vorm kunnen
geven? Gewoon in een bakblik gooien, dat
werkte niet. De wei die uit een verse kaas
komt, is heel agressief én het blik kon niet te
gen de druk van de pers. Bovendien, zo'n bak
blik vol is drie kilo: daar kan alleen de horeca
wat mee. Toen hebben we eigen vormen laten
maken van hetzelfde soort plastic waarvan
ook de kaasvaten zijn gemaakt. Dat concept is
vastgelegd en beschermd. Ik dacht: zo'n tien
kaasjes per week zal ik wel kunnen slijten.
Maar er gaan er elke week honderd uit! De
Zeeuwse knopkaas brengt mensen naar de
winkel die ik nooit eerder zag, het heeft echt
een toestroom teweeg gebracht. En daarmee
is een deel van de schade die ons bedrijf heeft
opgelopen door de aanleg van de N57 goedge
maakt. Want echt, die nieuwe weg heeft ons
veel klanten gekost. Ze konden ons gewoon
niet meer vinden. Het heeft ons gestimuleerd
om extra aan promotie te gaan doen, om
nieuwsbrieven te gaan versturen en leuke aan
biedingen te verzinnen, puzzeltochten voor
het onderwijs, nog meer in te zetten op rond
leidingen op de boerderij, een webshop, een
bezorgservice. Achter de toonbank maak je
met iedereen een praatje: dan hoor je wat de
mensen willen en kun je erop inspelen."
En wat wil de klant?
„Dat zal je verbazen. Lange tijd was het: ma
ger, magerder, magerst. Roomboter kon je niet
kwijt; dat gaven we uit arren moede maar aan
de mensen mee, met Kerst. Nu willen men
sen vooral het echte product weer proeven en
hebben we de boter op de bon moeten doen.
Maximaal twee pakjes per gezin, per week!
Soms zeggen we tegen elkaar: 'Gingen ze
maar meer karnemelk drinken'. Want karne
melk is wat je overhoudt als je boter maakt.
Maar de mensen willen volle melk, en willen
weten waar hun voedsel vandaan komt. De
oorsprong zien van het voedsel dat ze eten.
Nou: dat kan hier."
ZATERDAG 4 OKTOBER 2014
I Els Mesu, kaasboerin van Schel
lach in Middelburg: „Lange tijd
was het: mager, magerder, ma
gerst. Roomboter kon je niet
kwijt; dat gaven we uit arren moe
de maar aan de mensen mee, met
Kerst. Nu willen mensen vooral
het echte product weer proeven
en hebben we de boter op de bon
moeten doen. Maximaal twee pak
jes per gezin per week!"
foto Mechteld Jansen
