Abortus is in alle Amerikaanse staten legaal. In veel steden
is het een normale ingreep die in het ziekenhuis gebeurt.
Maar in de zuidelijke staat Mississippi is slechts één abor
tuskliniek. En ook die wil de gouverneur sluiten.
•4
buitenland
14 SPECTRUM
Wie haar
kind geen
toekomst
kan bieden,
moet de kans
hebben de
vrucht te
laten
aborteren
De wachtkamer
van de abortuskli
niek Pink House
in Jackson, Missis
sippi ziet er uit
als een normale
wachtkamer van
een dokterspraktijk. Er staan twee ro
de, kunstleren banken. Drie roddel
tijdschriften van maanden terug lig
gen op een koffietafel. Achter de balie
zit een vrolijke juffrouw, naast haar
een klein radiootje. 'Clap along if you
feel like a room without a roof, zingt
Pharrell Williams door de speaker. De
receptioniste neuriet mee.
Op een van de banken hangt een jon
gen, niet ouder dan 20. Hij wrijft met
zijn grote handen door zijn ogen. Het
is maandagochtend. „Hoelang duurt
dit nog?", vraagt hij de receptioniste.
„Het kan best nog een tijdje duren",
zegt zij voorzichtig. De jongen is een
half uur eerder binnengestapt met
een meisje dat op het formulier bij de
balie haar voornaam en geboortejaar
heeft opgeschreven: 'Taynice. 1997'.
Taynice is naar de Pink House, offici
eel Jackson Women's Health Organisa
tion, gekomen voor een abortus. Het
is het enige dat de vrouwenkliniek
aanbiedt. „Wie hier komt, komt om
het product van conceptie weg te la
ten halen", zegt Betty Thompson, de
psycholoog van de kliniek.
Het roze gebouw is de enige abortus
kliniek in deze staat met bijna 3 mil
joen inwoners op een oppervlakte van
125.000 vierkante kilometer. Gouver
neur Phil Bryant, een Republikein,
doet er alles aan de kliniek te sluiten.
In zijn staat in het gelovige zuiden
van de VS is abortus overbodig, stelt
hij. Maar dr. Willie Parker, de abortus
arts van de kliniek, vindt dat kolder.
Een belediging bovendien. „Deze kli
niek kan niet dicht", zegt hij. „We
zijn de enige in Mississippi. Vrouwen
moeten nu al drie uur rijden voor een
abortus." Maar het is Bryant menens.
Hij diende vóór de zomer een wets
voorstel in: abortusartsen moeten ver
bonden zijn aan een staatsziekenhuis,
anders mogen ze niet in de staat wer
ken. Het wetsvoorstel schreef hij met
dokter Parker in zijn hoofd. Want de
arts komt elke week ingevlogen van
uit zijn woonplaats Chicago om abor
tussen uit te voeren in Mississippi.
Aan een staatsziekenhuis is hij niet
verbonden. De kliniek is een privékli-
niek. Parker schreef alle twaalf staats-
ziekenhuizen aan voor een contract,
maar zonder succes.
Het wetsvoorstel van Bryant werd
eind augustus afgewezen door de rech
ter. Dokter Parker en zijn collega's
zijn weer enkele maanden verzekerd
van werk in hun praktijk. Bryant
heeft inmiddels aangekondigd het er
niet bij te laten zitten. De gouverneur
bezint zich op nieuwe stappen. Het is
zo maar mogelijk dat de zaak aan het
hoogste gerechtshof van Amerika, de
Supreme Court, wordt voorgelegd.
Mississippi en een abortuskliniek
gaan volgens Bryant niet samen, hij
zal er alles aan doen Mississippi de
eerste staat te maken die 'abortusvrij'
is. „Ik wil de gezondheid en veilig
heid van vrouwen beschermen", zei
hij onlangs in de Amerikaanse media.
Roy McMillen (71) is het met hem
eens. De katholieke inwoner van Mis
sissippi noemt zichzelf'een kind van
God'. Hij staat 'in opdracht van de
Heer' dagelijks met een groot bord te
genover de abortuskliniek. 'Laat ons
je helpen van je baby te houden', staat
erop. Daarboven heeft hij een bord
met een echografie van een ongebo
ren baby. McMillen heeft een stem als
een klok. Helder, krachtig. Bezoekers
kunnen niet om hem heen. „Dames,
ik kan jullie helpen", roept hij luid te
gen drie vrouwen die naar de kliniek
lopen. Hij richt zich tot de oudste:
„Oma, houd je kleinkind bij je! God
verbiedt je het te laten aborteren." De
vrouw kijkt over haar schouder naar
McMillen. Hij zegt: „Zie je? Weer ie
mand die naar me luistert. Ik sta hier
niet voor niets."
De roze geverfde kliniek heeft maatre
gelen moeten nemen tegen McMillen,
die sinds jaar en dag staat te proteste
ren regen wat zich binnen afspeelt.
„Het heeft een negatief effect op onze
patiënten", vertelt directeur Shannon
Brewer. De rechter verbood McMillen
nog langer op de stoep recht voor de
ingang van de kliniek te staan. Maar
McMillen laat zich niet kennen, hij
staat nu dagelijks aan de overkant van
de kruising te demonstreren. Tegen
de verslaggeefster, die naar binnen
wil lopen: „Je moet vragen of je de do
de baby's mag zien."
Patiënten moeten bij binnenkomst
een formulier tekenen waarop staat
hoeveel weken ze zwanger zijn. Ook
tekenen ze voor het wel of niet ont
vangen van informatie over de onge
boren baby. Van de tweeduizend vrou
wen die hier jaarlijks worden gehol
pen, is meer dan de helft tussen de
twaalf en zestien weken zwanger. De
kliniek vraagt patiënten niet om de re
den van abortus. „Dat gaat ons niets
aan", zegt Parker. „Het is de beslissing
van de vrouw. Ik voer alleen uit."
Binnen heeft Taynice inmiddels de
eerste medische controle achter de
rug. Haar bloeddruk is gemeten en
een onderzoek heeft uitgewezen dat
de tiener inderdaad zwanger is. De
monitor met beelden wilde Taynice
niet zien. Psychologe Thompson
komt de kamer binnen om met haar
te praten. „Volgens de Amerikaanse
wet moet je 24 uur nadenken over het
besluit tot abortus. Wij zijn verplicht
ons daar aan te houden."
Taynice, die op ruim twee uur rijden
van de kliniek woont, moet morgen
terugkomen om haar prille zwanger
schap af te laten breken. Dat is iets
waar Parker zich razend over kan ma
ken. „Wie hier binnenkomt weet al
lang wat-ie wil. Een abortus en niets
anders. Die 24 uur nadenken is niet
nodig. Als ik in de herstelkamer kom,
zie ik bij alle vrouwen alleen maar op
luchting. Een vrouw als Taynice is
zelf nog een kind. Wie zijn kind geen
toekomst kan bieden omdat zij zelf
door Maartje van Hoek
Dr. Willie Parker,
abortusarts
Actievoerder Roy
McMillen: „God
verbiedt moeders
hun kind te laten
aborteren."
foto Maartje Hoek
Elke dag
schelden op
abortus
