Jack Dingenouts
ZEELAND 39
Roosendaal 1953
t Terneuzen 2011
in liefdevolle herinnering
Jack Dingenouts
vocht altijd voor het
geluk van zijn gezin.
2010. Opeens kwam het uit de lucht vallen,
darmkanker. Een loodzwaar bericht, maar
de vooruitzichten op genezing waren goed.
Toch liep het anders. Na een operatie met
zware complicaties in het Terneuzense zie
kenhuis, belandde hij in het Universitair
Ziekenhuis Gent, meer dood dan levend.
Bijna alle vitale functies waren uitgevallen
en de kans op overleven was zeer klein. Als
door een wonder heeft hij, mede door de
fantastische artsen in Gent, deze periode
overleefd. Na een maand in kunstmatige co
ma en een totale periode van drie maan
den in Gent, kwam hij uit het ziekenhuis.
De schade was echter groot. Mijn vader
was nierpatiënt geworden en in die drie
maanden had de kanker vrij spel in zijn
lichaam. Zijn laatste levensjaar was dan
ook verschrikkelijk. Op zijn sterfdag was er
van zijn normale gewicht van 86 kilo, nog
slechts 51 kilo over. Hij is slechts 58 jaar ge
worden.
De pijn, dat mijn vader de partners en
eventuele kinderen van mij en mijn zus
sen nooit zal kennen, is erg groot. Het ge
mis is nog iedere dag voelbaar. Gelukkig
wonen we als gezin nog steeds dichtbij el
kaar en zien we elkaar heel vaak. Het gaat
goed met ons. Gelukkig maar, want ons ge
luk dat is waar mijn vader altijd voor ge
vochten heeft. Eigenlijk is de pijn van zijn
gemis vaak te sterk om te voelen, als ik
naar mezelf kijk. Zijn liefde uitte zich
nooit in woorden, maar was o zo voelbaar.
Nog steeds koester ik daarom ook de herin
nering aan zijn laatste zin, over een
grasmaaier. De pijn van een bewust af
scheid zou simpelweg niet te dragen ge
weest zijn.
Zelf voetbalde ik ook jaren met tussenpo
zen bij W Terneuzense Boys, de club van
mijn vader. Zeker niet met hetzelfde ta
lent, maar met minstens zoveel plezier.
Heel vaak kwam mijn vader even kijken,
zelfs toen hij het fysiek eigenlijk niet meer
aan kon. Nooit zal ik vergeten dat hij, zelfs
vlak voor zijn overlijden, met mijn moeder
in de auto zat te kijken, geparkeerd tussen
twee velden.
Des te mooier vond ik het dat ik, vier da
gen voor zijn overlijden, een penalty
mocht nemen. Ik scoorde, wat als een soort
eerbetoon aan mijn vader voelde. Drie da
gen na zijn overlijden werd er weer gevoet
bald bij de Boys. De vlaggen hingen er half
stok en er werd op alle velden ter ere van
mijn vader een minuut stilte gehouden.
Wederom mocht ik een penalty nemen,
een geste van mijn teamgenoten. Ik legde
de bal op de stip, nam een korte aanloop
en schoot de bal vervolgens huizenhoog
over.
Richting de hemel. Alsof het zo bedoeld
was.
Kijk eens, een grasmaaier die zelf
het gras afrijdt. Dat is iets voor
jou!" Dit was de laatste zin die
mijn vader bewust tegen me
heeft gezegd. Je zou zeggen, een onbedui
dende zin. Toch had ik geen mooiere zin
kunnen wensen dan deze.
Mijn vader, Jack Dingenouts, was al lange
tijd ziek. Zo'n vier maanden voor zijn over
lijden, op 22 september 2011, kregen we het
vernietigende bericht dat er geen hoop op
genezing meer was. De kanker ging het
winnen. Vlak voor zijn overlijden, vertelde
mijn vader mij dat hij bang was. „Ik weet
dat ik dood ga, maar niemand kan me ver
tellen hoe dat zal zijn. En wat gebeurt er
daarna met me?"
Eigenlijk is dit een van de weinige keren,
dat ik mijn vader over zichzelf heb horen
praten. Mijn hele bewuste leven heb ik
niet anders geweten dan dat hij alles, maar
dan ook alles, in het teken stelde van zijn
gezin. De oudste van het gezin ben ik zelf,
geboren in 1984. Drie jaar later kwam daar
een tweeling bij, Leontine en Stephanie. Ik
spreek voor ons alledrie als ik zeg dat we
een prachtige jeugd hebben gehad. Mijn va
der sprak het zelden uit, maar hij was erg
trots op zijn kinderen. Nooit legde hij ons
druk op om te moeten presteren op school
of sportveld. Zolang we maar ons best de
den en gelukkig waren, dat was het belang
rijkste.
In 1953 is mijn vader geboren in Roosen
daal, als 'nakomertje' in een gezin van vier
kinderen. In 1962 kreeg mijn opa werk bij
Philips, in Terneuzen. Het hele gezin, op
oudste zus Tilly na, belandde zodoende in
Terneuzen. Al snel ging mijn vader voetbal
len, zijn grote hobby. Zo kwam hij terecht
bij W Terneuzense Boys, de club die hij
nooit meer zou verlaten. Zelf heb ik mijn
vader alleen in het vijfde team zien voetbal
len, toen hij al in de veertig was. Van veel
mensen in onze omgeving hoorde ik dat
hij een erg goede voetballer was. Jarenlang
speelde hij in het eerste van Terneuzense
Boys.
Op een bepaald punt kreeg hij de kans om
een contract bij NEC Nijmegen te tekenen.
Ondanks de prachtige uitdaging besloot hij
het niet te doen. Hij besloot zijn maat
schappelijke carrière voorrang te geven,
met het oog op de toekomst. Tijdens de
HBS op het Petrus Hondius in Terneuzen
leerde mijn vader mijn moeder kennen,
Monique. Vanaf dat moment (1969) zijn ze
eigenlijk nooit meer uit elkaar gegaan. Ze
waren onafscheidelijk. In 1978 zijn mijn
ouders getrouwd. De liefde voor elkaar zat
en zit erg diep.
Na het afronden van de HBS is mijn vader
vrijwel direct gaan werken. Ik kan niet an
ders zeggen dan dat hij een heel mooie car
rière heeft gehad. Toch bleef het altijd aan
hem knagen, dat hij nooit is gaan studeren.
Des te trotser was hij toen mijn zussen en
ikzelf onze studies afrondden. Nog altijd
ben ik erg dankbaar voor de kansen die
mijn ouders ons gegeven hebben om te
gaan studeren, want makkelijk was het
vast en zeker niet altijd voor ze.
In 2001 raakte mijn vader zijn baan kwijt.
Vervolgens zag hij zich genoodzaakt een
baan in het zuiden van Duitsland aan te ne
men. Een jaar lang woonde hij daar alleen,
in een appartement. Ieder weekend legde
hij achthonderd kilometer heen en terug af
om even bij het gezin te kunnen zijn. Zelf
was ik in die tijd zeventien jaar en zat in
de eindexamenklas. Natuurlijk is het lo
gisch dat je in de puberteit wat meer op je
zelf gericht bent. Toch voel ik me nu nog
een beetje schuldig tegenover mijn pa, om
dat ik deze zware periode voor hem waar
schijnlijk heb onderschat.
Ziek was mijn vader bijna nooit, tot april
In deze rubriek
praten mensen
over verlies,
rouw en hoe
het leven
verder gaat.
ZATERDAG 27 SEPTEMBER 2014
Papa, het gaat goed
met
ons
Hebt u ook mooie herinneringen aan een dier
bare, die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in onze ru
briek 'In liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis:
0118 - 434003, chefnieuws@pzc.nl
door Bas Dingenouts
■Jack en Monique genietend op vakantie, foto's archief familie Dingenouts
