ZEELAND 37
dig aan hulp te zoeken. Doe dat dan bij ie
mand die verstand heeft van trauma's. Bij het
Centrum '45 hebben ze heel veel expertise op
het gebied van posttraumatische stressstoor
nissen. Overigens werkt niet elke therapie bij
iedereen. Er bestaan geen heilige middelen. Er
zijn wel drie nieuwe bewezen methodieken
die een hoog rendement geven voor mensen
met posttraumatische stressstoornis. Dat zijn
BEPP (beknopte eclectische psychotherapie),
EMDR (Eye Movement and Desensitisation)
en de NET (Narrative Exposure Therapie). Ne
gentig procent komt er met deze therapieën
bovenop. Ook de politie schrijft voor haar
agenten met posttraumatische stoornis deze
therapieën voor. Ik ben helaas de enige in Zee
land die NET en BEPP geeft."
„Kijk, ik heb in mijn studentengroep ook vete
ranen zitten. Jongens die op hun zeventiende
op missie zijn gegaan. Je kunt je niet voorbe
reiden op allerlei gruwelen. Je kunt wel leren
hoe daar nadien mee om te gaan. Militairen,
bijvoorbeeld in Afghanistan, zitten in een
overlevingsmodus waarin je je gevoel uitscha
kelt, maar zonder gevoel kun je niet verwer
ken. Dat staat haaks op elkaar. Vroeger hoorde
schokkende gebeurtenissen gewoon bij je
werk. Ik heb politiemensen af zien branden
na de zoveelste verkeersdode in Zeeuws-
Vlaanderen. Dan belde een agent me s'nachts
op: 'Luuc, kun je komen, want het licht gaat
nu uit'. De crux is dat je nooit weet wanneer
het niet meer gaat. Dat maakt het beangsti
gend, want je weet niet waar jouw grens ligt.
Wat we wel weten is dat je voldoende veer
kracht kunt opbouwen: genoeg slapen, ge
zond eten, balans tussen werk en vrije tijd."
U loopt te hoop tegen de duizenden cursussen
rouwverwerking. Waarom?
„Ik denk dat we door onze focus op technolo
gie en ontwikkeling wel eens vergeten onze
kinderen te leren hoe ze om moeten gaan met
dood, verlies en heftige situaties. Manu Keirse,
een Belgische professor en goede vriend van
me, schrijft dat zo mooi in één van zijn laatste
boeken: 'de dood is uit onze huiskamers ver
dwenen'. Mensen lijken soms niet meer te we
ten hoe ze met dit soort dingen moeten om
gaan. Het meest bizarre voorbeeld vind ik een
tv-reclame waarin een meneer lachend zegt
dat op zijn begrafenis champagne moet wor
den gedronken. Dan denk ik: wie bepaalt dat
eigenlijk? Hoe wij rouwen maakt niet degene
uit die inmiddels dood is. Ik heb laatst een be
grafenis meegemaakt die werd gevolgd door
een feest, want dat was de wens van de overle
dene. Mijn vrouw en ik hadden daar last van.
De dood betekent verlies. Het is tegennatuur
lijk om dan verplicht een feestje te bouwen. Je
ontkent zo je verdriet."
„Rouwverwerking is iets heel menselijks. On
langs is mijn boekje Trauma en Veerkracht ge
presenteerd. Dat is een soort handleiding voor
menselijke zorg. Wat ik merk dat bij het
woord trauma de familie denkt: 'laten we er
niet over beginnen, want het is zo pijnlijk'.
Die voorzichtigheid is onnodig. De angst en
stress zijn er al, dus kun je het er maar beter
wel over hebben. Juist in je eigen familie is
het zo fijn om ergens over te praten."
Naast traumahulpverlener bent u docent Social
Work aan de University of Applied Sciences. Is
dat niet zwaar, vooral omdat u als traumahulp
verlener diepe ellende van mensen meemaakt?
„Nee. Juist in momenten van wanhoop en cri
sis ontmoet je mensen zoals ze werkelijk zijn,
ontdaan van alle versierselen. Natuurlijk ra
ken hun heftige verhalen mij. Ik ben empa-
thisch, maar ik neem een andermans verdriet
niet over. Dat is iets heel anders. Nee, ik heb
prachtig werk, waarin het jodendom en trau
mabegeleiding elkaar ontmoeten in mij."
De dood betekent
verlies. Het is
tegennatuurlijk om
dan een feestje
te bouwen. Je
ontkent verdriet
rn ZATERDAG 27 SEPTEMBER 2014
Luuc Smit is traumahulpverlener
en docent sociaal werk aan de
University of Applied Sciences.
foto Mechteld Jansen
Luuc Smit, traumadeskundige
