I
I
4 WONEN
Ïk\!®©t7ooo
300.000 euro
Hogeweg 14, Burgh-Haamstede
€300.000
DE VERBOUWING
Opa Nicolai's oude winkel- annex woonpand aan de
Dorpsstraat in Breskens stond al anderhalfjaar te
koop. Geen interesse. Maar goed ook, want toen
kleindochter Dorien een huis zocht, was de keus
gauw gemaakt. En zo veranderde opa's oude huisje
in anderhalfjaar tijd in het paleis van kleindochter.
Een opknappertje proberen te
verkopen als de huizenmarkt
op zijn gat ligt, dat valt niet
mee. Dat weet de familie Nico
lai uit Breskens nu ook. Nadat
opa André Nicolai verhuisde
naar het verzorgingshuis,
kwam zijn huis, tevens atelier en kunsthan
del, te koop maar er kwamen zelfs geen kij
kers.
De oplossing kwam uit onverwachte hoek:
kleindochter Dorien (30) zocht woonruim
te en besloot het erop te wagen om opa's
huisje, een tijdcapsule uit 1953, compleet
op te laten knappen. De klus duurde uitein
delijk bijna anderhalf jaar. En dat verbou
wen niet meevalt, dat weet de familie Nico
lai nu óók.
Het was dan ook een hele onderneming.
De tussenwoning uit 1953 was nooit gemo
derniseerd. Dat betekende geen centrale
verwarming, nergens dubbel glas, oude
elektrische bedrading, een afgeschreven
keukenblokje en een douche waar je, popu
lair gezegd, je kont nog niet eens in kon ke
ren.
Werk aan de winkel dus. Dorien bleek zelf
niet al te handig, bekent ze. „Ik heb me uit
eindelijk beziggehouden met het uitkiezen
van de kleuren en de inrichting. Het echte
grote werk, daar had ik geen kaas van gege
ten." Het werk werd uiteindelijk verricht
door de plaatselijke aannemer Schoote/-
Boogaard en Doriens vader en oom. Die
laatste heren hebben daarmee heel wat
hooi op hun vork genomen. „Achteraf ge
zien was het eigenlijk gekkenwerk", zegt
haar vader Peter. „Elke keer kwam er weer
werk bij, was het bijvoorbeeld eerst de be
doeling alleen het tegelwerk en het sanitair
in de douche te vervangen, uiteindelijk
werd het een compleet nieuwe badkamer,
te bouwen bovenop de gloednieuwe bijkeu
ken, die eerst ook niet de bedoeling was.
En ga zo maar door. Meer werk, meer kos
ten. Alle lof voor de aannemer, want die
heeft echt fantastisch werk afgeleverd."
Het is nu bijna niet meer voor te stellen,
dat de woning eerst volledig werd gestript
tot een kaal casco. Aan de voorgevel van de
woning is niet veel opmerkelijks veran
derd. Er zit nu wel overal dubbel glas, ge
vat in nieuwe, kunststof, kozijnen. Ook is
er een nieuwe voordeur geplaatst en wat
eerst de vitrine van de kunsthandel was, is
nu het raam van de woonkamer.
De begane grond bestond in de oude situa
tie uit de winkel, met daarachter de woon
keuken. Om ruimte te creëren, werd de
muur tussen de winkel en de woonkeuken
afgebroken. Peter: „Moesten er wel meteen
balken in, want anders zou de bovenverdie
ping zijn ingestort."
Het huis kreeg een nieuwe keuken, van al
le gemakken voorzien en, zoals gezegd, ook
een bijkeuken. Die bijbouw maakte het op
de-bovenverdieping mogelijk een luxe bad
kamer te maken, als de bijkeuken ook naar
boven werd opgetrokken. Zo gezegd, zo ge
daan. De elektra werd door het hele huis
vervangen, er kwamen veel stopcontacten
bij, muren werden kaalgezet, opnieuw ge-
stuct, plafonds en vloeren aangepakt, het
kostte liters verf, bloed, zweet en tranen.
De vlizotrap naar de bovenste verdieping,
daar was Dorien eigenlijk ook niet zo heel
blij mee, dus die werd vervangen door een
vaste trap. Praktischer. En natuurlijk ook
veel mooier en het achterraam kreeg een
openslaande tuindeur.
Zo tegen kerstmis vorig jaar, naderde de
verbouwing zijn eind. Vader en oom wa
ren behoorlijk uitgeblust, maar Dorien had
nog energie te over. Nee, de verbouwing is
haar absoluut niet tegengevallen. „Ik woon
de in die tijd in bij mijn ouders. Ik had in
principe nergens naar te kijken, heb ook
nooit op een schopstoel gezeten. Dat was
wel een luxe situatie."
Over die ouders gesproken, die wonen pre
cies drie deuren verderop in de straat. Dat
moet je ook maar willen. Dorien: „Ach ja,
wat kan ik zeggen, het heeft zijn voor- en
zijn nadelen. Een voordeel is dat je zo dicht
bij woont. Een nadeel is dat je zo dichtbij
woont. Ik heb een prachtige nieuwe keu
ken, maar ik ga eigenlijk elke avond bij
mijn ouders eten. Dat vind ik veel gezelli
ger. Aan de andere kant is de sociale contro
le ook wel groot. Maar zo erg is dat nou
ook weer niet, want het zijn schatten!"
De allerlaatste fase van de verbouwing is
aangebroken: de tuin. Dat is meestal de al
lerlaatste klus als een huis rigoureus wordt
aangepakt, zo ook hier.
In anderhalfjaar tijd is liet huis, aan de bin
nenzijde en de achterzijde, bijna onherken
baar veranderd. Het kan er weer helemaal
voor vele jaren tegen. Dorien is dolgeluk
kig, ze woont op haar vertrouwde dorp,
vlakbij haar ouders en vlakbij haar werk.
Opa André is ook trots, want zijn vertrouw
de huis/winkel/atelier is gewoon in de fa
milie gebleven.
En ook al woont opa Nicolai niet meer in
het huis, hij is toch nog altijd aanwezig.
Aan de muren hangt immers een aantal
van zijn kunstwerken.
ff"
T"
Sfeervolle woning met
schuur, paardenboxen
en paddock, gelegen op
925 vierkante meter
grond. Inhoud circa 285
kubieke meter, woonop-
pervlakte circa 100 vier
kante meter. Keuken
met inbouwapparatuur,
twee slaapkamers. Goe
de staat van onder
houd, fraai aangelegde
tuin.
Opa's oude huisje is
door Sheila van Doorsselaer
Wat eerst een winkel met woonkeuken was, is nu door het uitbreken van de tussenmuur een
ruime, lichte woonkamer geworden, foto's Peter Nicolai
