6 BUITEN
•j; MN
RAADKAART
De naam Klein Vlaanderen ademt de
sfeer van pittoreske weidsheid. Je
kunt je er een ruimtelijk gebied bij
voorstellen, met lommerrijke lanen en
verstilde buitenplaatsen. +Maar het
blijkt vooral een doorgangsroute: hier
draait het verkeer via de stoplichten
bij het Seisbolwerk het centrum van
Middelburg uit.
Platanen flankeren de
beklinkerde ventweg-
getjes met parkeer
plaatsen langs het as
falt. Auto's zoeven
voorbij. Het is stil op
een doordeweekse
middag; fietsers passeren er nau
welijks, en ook de trottoirs langs
de huizen blijven vrijwel leeg.
De jongeman die gastvrij opduikt
in de deuropening van de kring-
loop- en curiosawinkel, zegt dat
klanten hen wel weten te vinden:
„Toeristen, voorbijgangers, en na
tuurlijk de mensen die ons ken
nen en gericht op zoek zijn naar
iets." Maar vooralsnog blijft het
rustig tussen de zinken teilen,
wasborden, voorraadbussen, Ju
gendstil tuinhekken en ornamen
ten. Rond 1830 was hier water,
en heette het de Achtergracht,"
wijst Joop Buma (83), emeritus
stadsdichter van Middelburg.
„Vervolgens werd alles gedempt
en ontstond er een middenberm
met bomen. Ik heb daar een af
beelding van in de gang hangen.
De huidige naam komt voort uit
de toestroom van protestante
vluchtelingen uit Vlaanderen; ze
hokten hier bij elkaar in kleine, ar
moedige woninkjes, waardoor
men in de stad zei: 'Het liekt daor
klein Vlaanderen wel.' En daar
door is de Achtergracht uit de
volksmond verdwenen."
Nu torsen de schuine daken van
de voormalige arbeiderswonin
gen vrij forse dakkapellen, en
wordt de laagbouw ook afgewis
seld met architectuur van meer re
cente datum, waarin onder ande
re Drukkerij Klaassen, al meer
dan zestig jaar een begrip in Zee
land, en het Rode Kruis, afdeling
Walcheren, gevestigd zijn.
Opvallend is het pandje vlakbij
de stoplichten, tegenover het groe
ne bolwerk, dat rank opgetrokken
uit rode bakstenen als enige in de
straat een trapgevel heeft en waar
in Buma alweer achttien jaar met
veel genoegen woont: „Voor de
bouw zijn vermoedelijk de materi
alen hergebruikt van het gesloop
te Princezaaltje van de Rederij
kerskamer, dat ooit via een poort
je op de Markt te bereiken was,
ter hoogte van waar je nu Xenos
vindt", zegt hij. „En de gevelsteen
is indertijd ook herplaatst." Deze
toont de zinspreuk: 'In Minne
Groeyende', en dateert volgens
hem van nog vóór 1550. Hij heeft
het allemaal uitgezocht.
Buma voelt zich zeer verwant
met de Rederijkers, die in het lite
raire leven van de laat middel
eeuwse steden een belangrijke rol
speelden; bijeenkwamen, meede
den aan dichtwedstrijden en zilve
ren bekers of kannen wijn won
nen. Ook kwam uit hen midden
de stadsdichter voort. Hij heeft
zijn huis dan ook 'Het Princezaal
tje' genoemd, omdat hij zich goed
kan voorstellen dat er ooit een Re
derijker leefde onder de oude bal
ken: „Waarom zou er niet eentje
zijn meeverhuisd naar hier?" Hij
vindt het een spannende hypothe
se: „Het klinkt misschien zweve
rig, maar ik ervaar veel inspiratie
als ik op de bank bij het raam zit."
Van het vlak langsrijdende ver
keer heeft hij geen last: „Iedereen
heeft hier dubbele beglazing. Met
subsidie van de gemeente.", en al
wandelt hijzelf niet meer als
stadsdichter door Middelburg -
dichten doet hij nog steeds. Iede
re dag.
Leven langs de vestingwal
Klein Vlaanderen anno nu.
doorjacoline Vlaander
Een boerentuin (fam. Polderdijk)
aan de rand van Walcheren in
Nieuw en St Joosland. Deze renais-
sancetuin, geïnspireerd op dergelij
ke tuinen bij de grote landgoede
ren in Walcheren, is al een paar
honderd jaar oud.
