miimm/m: SPECTRUM 11 44 Er is een theorie dat een conflictgebied een goede plek is voor interessante gerechten mij open en eerlijk vertellen wat ze vinden. Uiteindelijk is het natuurlijk mijn keuze, mijn naam staat bij het re cept. Maar een zekere mate van discus sie is wel nuttig." Zijn weg naar Londen verliep met een tussenstop in Amsterdam, waar Otto- lenghi van 1995 tot 1997 woonde met Noam Bar. Hij rondde er zijn scriptie voor zijn studie vergelijkende litera tuurwetenschappen en filosofie af. Het plan was om in Amerika te promoveren. Maar hij vond het zo leuk om voor zijn Am sterdamse vrienden te koken, dat hij zich realiseerde dat doen net zo belangrijk kan zijn als denken. Hij schreef zich in voor een kookcursus in Londen. De reactie van zijn vader was afgemeten: 'Niet zo'n best idee'. De keuken leek zijn intellectuele ouders in Jeruzalem, beiden afkom stig uit Europees-Joodse families, niet bepaald een academische droombe- stemming. Het kan niet makkelijk voor Ottolenghi zijn geweest om zo radicaal voor zichzelf te kiezen. Sinds zijn jongere broer Yiftach tijdens diens militaire dienst door eigen vuur om het leven kwam, was hij de enige zoon in het gezin. Ottolenghi, die nog een oudere zus heeft die met haar ge zin in Tel Aviv woont, laat zich zelden over dat verlies uit. Met grote bezorgd heid zag hij de spanningen tussen Is raël en de Palestijnen steeds verder toenemen. „Mijn familie is in elk ge val relatief veilig. Maar het lijden in Gaza is hartverscheurend. Ik geloof niet dat mijn familie er aan denkt weg te gaan, zoals ik heb gedaan. Als de zaken er hun normale gangetje gaan, en dat doen ze meestal, is het een prachtige plek. Tel Aviv is een geweldi ge stad, heel relaxed. Maar ik woon on derhand al bijna langer hier dan ik in Israël heb gewoond. Daarom probeer ik er een niet al te uitgesproken me ning over te hebben. Hoe dichter je er op zit, des te moeilijker het is om be slissingen te nemen." Aanmerkelijk opener is hij over de vreugde van zijn eigen gezin, dat hij vormt met zijn Ierse echtgenoot Karl Allen en hun zoontje Max, geboren in het voorjaar van 2013. Omdat hij vindt dat hij als homoseksuele vader een voorbeeldrol heeft, schreef hij in een artikel in The Guardian hoe dat alle maal gegaan is; een kostbare intercort?- tinentale onderneming met een Ame rikaanse draagmoeder en een eitje dat ze via een website aanschaften. Met kleine Max gaat het onder tussen prima. Ottoleng hi spreekt He breeuws met hem, zodat het kind een band met zijn Is raëlische familie kan opbouwen. En nee, als Max het eten van zijn vader niet lekker vindt, dan moet dat maar. Hij is niet van de voedselpolitie. „Hij krijgt ge woon een ijsje, echt niet elke dag, maar er is niks mis mee als hij ook al een voedzame lunch en avondeten heeft gehad. Ik vind eigenlijk alles wel goed, zo lang je intenties goed zijn, er echt koken aan te pas komt." Max, zegt hij, is geen moeilijke eter maar heeft wel een typische gewoonte: „Hij wil alles los van elkaar op zijn bord. Als je tuinbonen en erwtjes geeft, scheidt hij ze en begint eerst aan de bonen en dan aan de rest. Hij is nog maar anderhalf, kan nog niet praten, maar ziet wel degelijk het verschil tui sen alle groene dingetjes op z'n bord. Grappig is dat." De overgang tussen het werk overdag, tussen zijn leven temidden van colle ga's en het leven thuis met luiers en speeltjes, gaat intussen vloeiend. „Op mijn werk en thuis hanteer ik ver schillende gevoeligheden en princi pes. Daar zit geen tegenstelling in, je moet gewoon weten hoe je je aan de omstandigheden aanpast." Maar het begin van het leven met een baby was niet makkelijk. „We hadden overal pijntjes omdat we allerlei bewegingen maakten die we niet gewend waren. De eerste maanden waren uitputtend. Eigenlijk ben je nooit meer helemaal uitgerust als je kinderen hebt Tot ze de deur uit zijn, heb je nooit meer echt vakantie omdat het meer werk betekent dan thuis blijven. Thuis weet ik tenminste waar alles ligt." Grote foto: Keiko Oikawa Kleine foto's: Thinkstock ZATERDAG 13 SEPTEMBER 2014 reageren? 'spectrum@depersdienst.nl I ÉÉggf Vï.V 'v

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2014 | | pagina 63