ZEELAND 37
Cayla Aerssen moest
haar man Bram twee
keer loslaten.
in liefdevolle herinnering
In deze rubriek
praten mensen
over verlies,
rouw en hoe
het leven
verder gaat.
Over de kunstig gestoken houten
trommel ligt een natte thee
doek. Cayla Aerssens maakt
hem elke paar dagen nat. Haar
man Bram Coppoolse mag dan al 14 maan
den dood zijn, ze zou het vreselijk vinden
als het vel zou scheuren. „Bram was altijd
heel precies en zuinig op zijn spullen. Mu
ziek en instrumenten waren heel belang
rijk voor hem. Boven heb ik een kamertje
vol instrumenten. Niet dat ik een schrijn
wil oprichten en onderhouden, maar ik
heb plek zat en de kinderen hebben alle
maal een basgitaar meegenomen en de in
strumenten die ze leuk vonden. Het zal er
allemaal niet eeuwig blijven liggen, maar
nu ligt het niet in de weg."
De laatste anderhalf jaar zijn niet gemakke
lijk geweest voor Cayla. „Alle drie mijn kin
deren het huis uit, ik ging met pensioen en
toen overleed Bram ook nog plotseling. Ik
sta nu weer op rails, doe de dingen die ik
fijn vind. Bram is er op een bepaalde ma
nier nog bij. In de fijne herinneringen
maar ook in de minder fijne. We hebben
óók zwarte sneeuw gezien, maar daardoor
zijn we gegroeid. Het klinkt misschien als
een cliché maar ik ben dankbaar dat ik zo'n
bijzondere man heb gehad."
Bij hun ontmoeting in 1976 vielen Bram en
Cayla niet meteen voor elkaar. „Tijdens
een kindervakantieweek, ik werkte bij het
Sociaal Kultureel Werk in Vlissingen, liet
de organisator van het kindersongfestival
verstek gaan dus moest ik het zeifin de
gauwigheid doen. Bram was besteld om de
kids met zijn gitaar te begeleiden. Toen hij
kwam, was nog niet alles voor elkaar en
Bram mopperde op die meid die het niet
goed had geregeld. Dat was ik dus. Ik vond
hem ook maar een nurks. Maar alles liep
goed en we raakten aan de praat. Hij vertel
de dat hij de showgroep Pride had opge
richt, een coverbandje dat optredens in
heel Nederland had. Maar er was een pro
bleem, zijn chauffeur had er geen zin meer
in. Zelfheeft Bram nooit zijn rijbewijs ge
haald en die jongens uit het bandje hadden
geen auto. Ik wel en ik ben toen chauffeur
geworden. In het weekeinde van hot naar
her met alle instrumenten achterin en wij
maar ouwehoeren in die auto. Want dat
kon Bram goed: kletsen over van alles en
nog wat. Stikgezellig!
De band oefende in de Willem III kazerne,
maar werd daar kort na hun ontmoeting
uit gegooid. „Die gasten waren wat jonger
en die gingen zitten feesten in de oefen
ruimte en haalden meiden binnen. De bu-
ren klaagden, dus ze vlogen eruit. Bram
had bij zijn ouders thuis, waar hij woonde,
geen plaats voor alle instrumenten die hij
zelf had aangeschaft met zijn zuurverdien
de centen. Ik had toen een flatje en een ka
mertje over. Daar stonden voortaan de in
strumenten. Elke week kwam Bram met
een flesje alcohol en een doekje zijn snaren
onderhouden. Pijiep, hoorde je dan. Ik
deed in hetzelfde kamertje de strijk van
die week en ondertussen maar kletsen. Be
gin '77 kregen we verkering en in mei zijn
we verloofd. Bram was toen 25 en de eerste
reactie van zijn moeder was: O, gelukkig,
dan is ie geen homo."
„Dat was omdat hij nog nooit verkering
had gehad, maar Bram had ook wel dege
lijk vrouwelijke kanten. Hij was heel spiri
tueel en heel precies. Als ik boodschappen
had gedaan, duwde ik in het begin alles in
de kasten. Daar kon hij slecht tegen. Dat
moest anders. Tegen mij hoefje dat maar
een keer te zeggen en dan doe je het
voortaan zelf. Dat deed hij ook braaf.
Bram had ook een enorme hekel aan zand.
Liefst had hij dat we nooit naar het strand
gingen. Mijn hele jeugd bracht ik zomers
door in het slaaphuisje van mijn ouders op
Westduin, maar als Bram een week mee
ging, ploegde hij op kaplaarzen naar het
huisje en kwam de hele week niet verder
dan het bordesje. Maar hij ging wel mee.
Als ik weer een of ander idee had, was hij
er altijd voor te porren. We hebben tien
jaar samen het kindertheater Kasjiesjie ge
daan en ook nog een poos een kinderkoor.
Gingen we feestjes langs om te spelen en
te zingen met auto vol instrumenten, zo
dat de kinderen mee konden doen. We wa
ren allebei opgeleid voor het onderwijs,
maar geflipt op de Wet op het Basisonder
wijs, waar prestatiegericht werken werd ge
promoot. Bram ging bij de gemeente Vlis
singen werken en ik in het welzijnswerk."
Een eerste diepe crisis kwam toen hun
tweede zoon en derde kind, Koen, werd ge
boren. Hij leefde maar twee dagen, had
geen hartkleppen. „Dat heeft Bram zo aan
gegrepen, dat hij geen muziek meer maak
te. Hij kon dat niet loslaten, nooit hele
maal."
Toen daarna nog een dochter werd gebo
ren, knapte hij langzaam op en bleek een
toegewijde vader, die zijn kinderen de lief
de voor muziek bijbracht.
„Totdat hij elf jaar geleden een hersenbloe
ding kreeg. Na maanden in het ziekenhuis
in Brugge, en revalidatie, waarvan wij veel
tussen hoop en vrees leefden, mocht hij
naar huis. Wij blij met z'n vieren. Maar ik
kreeg een totaal andere man thuis. Hij kon
niets meer hebben, was enorm boos,
schold op de kinderen en op mij. De kinde
ren, pubers inmiddels, zorgden dat ze wei
nig thuis waren, vrienden poetste hij bui
ten. Ikzelf ging er haast aan onderdoor. Na
een jaar was ik zo labiel, liep dusdanig op
de toppen van mijn tenen, dat ik voorstel
de apart te gaan wonen. Ik had daar enorm
tegenaan gehikt maar hij vond het best
want hij wilde rust en stilte. Achteraf denk
ik dat het hem wel zeer deed, maar dat hij
ook wel zag dat ik het niet aankon."
„Ik heb nog een poosje de Bram van vroe
ger gezocht in de armen van een andere
man, maar niet gevonden. Waar ik hem
wel aantrof, was een poos later, toen hij in
al zijn rust en stilte zichzelf weer terug
vond. Er bloeide gewoon opnieuw een rela
tie op zoals we die vroeger hadden: veel ou
wehoeren, samen fietsen, wandelen en er
met de hond op uit. We overwogen weer
samen te gaan wonen toen hij, veertien
maanden terug, opnieuw een hersenbloe
ding kreeg. Ik ging elke dag bij hem lun
chen, maar net toen wilde ik mijn slaapka
mer af schilderen. Ik heb begrepen dat ik
hem niet had kunnen redden."
„Zijn uitvaart had Bram al jaren ervoor
met mij besproken: de goedkoopste kist, de
muziek en dreamflyers. Eentje bleef er in
de boom hangen: echt iets voor Bram."
ZATERDAG 13 SEPTEMBER 2014
Een van de laatste foto's die van
Bram zijn genomen. Cayla: „Zo
kennen de mensen hem."
foto archief Cayla Aerssens
Bram:
door Mieke van der Jagt
Hebt u ook mooie herinneringen aan een dier
bare, die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in onze ru
briek 'In liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis:
0118 434003, chefnieuws@pzc.nl
Bram Coppoolse en Cayla Aerssens tijdens een optreden van kindertheater Kasjiesjie. foto Lex de Meester uit archief Cayla Aerssens
