ZEELAND 33
niet blijven hangen in die kluchten, maar een
trapje hoger. Een blijspel heeft toch wat meer
niveau dan zo'n boerenklucht. Met mijn colle
ga bij Broomchemie, Rob Roctus, heb ik toen
gekozen voor een soortement schrijverscollec
tief. Andere leden van Decatoneel dachten en
schreven mee. Dat gebeurde via e-mail. Dat
was wel omslachtig, maar het versterkte de
band tussen de leden van de toneelclub en dat
is, zeker in zo'n beginfase belangrijk; het ver
sterkt de saamhorigheid. Uiteindelijk hebben
we Eer en Geweten maar twee keer gespeeld en
dat is natuurlijk doodzonde. Je hebt er in de
voorbereiding wel een halfjaar aan gewerkt.
Hotel de Vlaamse Reus had ik al grotendeels in
m'n hoofd zitten. Maar ook daarin hadden de
spelers flink wat inbreng."
En toen was het op. Geen kluchten meer, geen blij
spelen. Hoe is dat zo gekomen?
„Ik was op een bepaald moment komedie
moe. Vooral de laatste periode bij Decatoneel
haalde ik ontzettend veel op m'n nek. En ik
was een beetje uitgeschreven. Ik begon mezelf
te veel te herhalen, vond ik. Ik ben nu één van
de oprichters van de toneelstichting Spekta-
tor. Daarmee gaan we de serieuze kant op. Er
staan verschillende stukken op stapel. En ik
ben sinds kort ook regisseur van de toneelver
eniging Kakentoe in Biervliet. Ze hadden een
advertentie gezet waarin ze iemand vroegen.
Tijdens het gesprek vertelden ze me dat alle
vorige regisseurs inmiddels waren overleden,
dus dat was een opsteker. Ik vroeg: 'moeten
jullie je niet eerst even beraden?'. Dat was niet
nodig: ik was de enige sollicitant." Met een
wrang lachje bestelt hij nog een consumptie.
Om in de stemming te blijven: een Malheur.
Als beveiliger hou
je je vooral bezig
met de veiligheid
binnen het bedrijf.
Dat is nuttiger dan
wachten op dieven
S Johan Dobbelaar: „Bij Omroep
Max werd ik met alle egards be
handeld. Er was eten en drinken
en ik kreeg een kleedkamer toege
wezen. Maar ja, ik heb maar één
colbertje. En dat had ik al aan..."
foto Mechteld jansen
ZATERDAG 13 SEPTEMBER 2014
Johan Dobbelaar
