Ebola houdt Liberia
in zijn greep, al
erkent lang niet
iedereen dat het
gevaar dichtbij is.
Grootste bron van
verspreiding: taxi's,
waar mensen dicht
op elkaar gepropt
zitten.
10 VERDIEPING
PPM
EBOLA-UITBRAAK
REPORTACE
Taxichauffeur Telly geeft vol
gas als hij over de bijna lege
straten van Monrovia rijdt.
Het is even na acht uur
's morgens, de meeste men
sen zitten thuis. „Ik neem al
leen nog expats mee", zegt
Telly. „Je krijgt ebola door aanraking en Li-
berianen kruipen met zeven man in een
taxi. Dan móet je elkaar wel aanraken."
Monrovia kraakt onder de druk van het
ebolavirus. Na 21.00 uur, als de avondklok
ingaat, verandert de hoofdstad van Liberia
in een spookstad.
Overdag proberen mensen hun dagelijkse
leven te leiden. Maar overal worden ze op
het dodelijke gevaar gewezen: langs de weg
waarschuwen borden voor ebola. Overal
staan emmers met chloorwater om handen
te ontsmetten, bij banken en sommige ho
tels wordt bij binnenkomst de tempera
tuur opgenomen. Op de radio en tv wordt
een explosieve groei van het aantal ebola-
gevallen aangekondigd: de hele dag gaat
het over Het Virus. Handen schudden is
uit den boze, aanraken ook.
Maar dat 'aanraken' valt nauwelijks te voor
komen in de wijk West Point. Een sloppen
wijk op een landtong van een paar vierkan
te kilometer, met zo'n 75.000 inwoners die
in nauwe straten langs elkaar schuren. De
wijk werd onlangs door de overheid - te
gen het advies van gezondheidsorganisa
ties in - tien dagen afgesloten, om de ver
spreiding van de dodelijke ziekte tegen te
gaan. „In werkelijkheid heeft de overheid
hier ebola binnengebracht", zegt Alfred Na-
gbe (50). Nagbe is een vigilante; een buurt
wachter die toezicht houdt op de avond
klok. Wie er niet thuishoort, wordt na
21.00 uur de wijk uitgebonjourd. „De wijk
is in quarantaine geweest. En dat stigmati
seerde. Ja, we hadden zieken, maar bij hen
had ook sprake kunnen zijn van malaria. Er
was nog geen geval van ebola vastgesteld.
Tot de overheid hier een ebola-observatie-
centrum opende, midden in het meest
dichtbevolkte deel van het land. Mensen
werden bang."
Het ebola-centrum werd gesloten nadat
wijkbewoners het bestormden, de zieken
de straat op joegen en een deel van de in
boedel meenamen. Nu is in West Point al
leen nog een bedompt gezondheidscen
trum, geleid door Mena Smith. „Hier zijn
vooral mensen met malaria en blaasontste
king. We testen niet op ebola, nee."
Hoe ze weet dat hoge koorts veroorzaakt
worden door malaria en niet door ebola?
Ze haalt haar schouders op. Een woordvoer
ster van Artsen zonder Grenzen laat weten
dat er wel degelijk ebola-patiënten worden
opgevangen in het door AzG gerunde ebo- 1
la-centrum aan de rand van de stad.
Een paar weken geleden ging de wijk West 1
Point weer 'open'. Sindsdien delen organi- 1
saties als US Aid en de Verenigde Naties er 1
eten uit. Nagbe: „Je struikelt hier nu over I
de hulporganisaties. Ze zijn een beetje laat
in actie gekomen." Dat laatste beaamt Lyn
don Ponnie, oprichter van de onafhankelij- I
ke krant Concord Times. Als de regering en
de internationale gemeenschap eerder had- c
den gereageerd, was de ebola-uitbraak niet
zo uit de hand gelopen. „Het kwam in
maart in het noorden ons land binnen. De
oppositie vroeg om het gebied af te sluiten,
maar de president deed dat af als 'politiek
gewin'. Het gevolg is dat ebola zich verder
verspreidde en dat nu het hele land in qua
rantaine van de buitenwereld leeft."
Ebola overheerst alles. Het overschaduwt
de zorg om andere dodelijke ziekten als ma
laria, tyfus en cholera, verzucht Ponnie.
„Die worden nauwelijks nog behandeld. Er
is alleen plaats voor mensen met ebola en
spoedgevallen, verder zijn de ziekenhuizen
dicht. Deze crisis bewees dat de gezond
heidszorg en de instituties in ons land bij 4
de eerste tegenwind omvallen."
Terug naar West Point, waar volgens Nag- t
be nog niet 1 procent van de mensen een
vaste overheidsbaan heeft. Hij staat op het
strand en wijst op de vissersboten. Soms
Hefccrematorüim bi] Monrovia.
door Rik Goverde
