Eddie Bogaert weet waar hij
het voor doet, hij heeft zelf
kanker gehad. Hij was al ge
motiveerd, maar sindsdien
is hij extra gemotiveerd.
2 RIDE FOR THE ROSES
Het moment dat de meeste indruk op
me maakt, is het moment dat het
lied The Rose klinkt over het plein bij
de Zeelandhallen en die duizenden
mensen denken aan de mensen voor
wie ze op de fiets zitten. De emotie
die dan boven zo'n peloton hangt.
Dat is zo indrukwekkend. Dan voel je de verbonden
heid."
Eddie Bogaert sprong op een rijdende trein toen hij be
gin van dit jaar gevraagd werd voor het vice-voorzitter-
schap van het Zeeuwse bestuur van de Ride for the Ro
ses. Officieel voorzitter is de Goese burgemeester René
Verhulst, maar voor de dagelijkse praktijk komt veel te
recht op de nek van Bogaert en de overige bestuursle
den.
„Ik dacht dat ik wat gewend was. Ik zit en zat al in aller
lei besturen en organisatiecomités, maar dit is echt iets
anders. Dit is organisatorisch wel wat groter. Als je al
leen ziet hoeveel overheden en officiële instanties er bij
betrokken zijn. En die moeten er allemaal wat van vin
den."
Al snel gaat het gesprek over de vrijwilligers die meewer
ken om deze editie van de Ride for the Roses mogelijk
te maken. Bogaert telt even uit de losse pols. Zo'n 150
motorrijders vooral voor de begeleiding van de 100 kilo
meter. Voor de 25 en 50 kilometer ongeveer 50 vrijwilli
gers die de wegen afzetten. Zo'n 150 voorrijders op de
fiets. En dan nog eens 50 tot 100 man logistieke onder
steuning in de Zeelandhallen. Een klein legertje. En dan
heeft hij het nog niet over de mensen die er beroepshal
ve bij betrokken zijn, zoals de politie, de mensen van de
Veiligheidsregio, traffic-support, EHBO'ers en noem
maar op.
Zes jaar geleden mocht Zeeland de landelijke Ride for
the Roses organiseren en nu klopte de landelijke organi
satie al vrij snel weer aan. Of Zeeland wederom de orga
nisatie op zich wilde nemen. Dat mag gezien worden als
een compliment aan de organisatie. Maar Bogaert is
reëel. De afgelopen zes jaar is het ook wel eens misge
gaan. Dat de duizenden fietsers gigantisch vastliepen op
het parkoers en er enorme files ontstonden.
Bogaert: „We hebben natuurlijk de ruimte in Zeeland.
Oké, we hebben nu nog één flessenhals in Zierikzee,
voor de 100 kilometer, nogal op het eind van het par
koers. Dan zijn de groepen al wat uit elkaar getrokken.
Maar je mag toch ook wel wat van de mooie steden van
Zeeland laten zien. Nee, we hebben echt een prachtig
mooi parkoers."
Bogaert onthult dat de langste afstand zelfs wat langer is
dan 100 kilometer. Dat heeft te maken met de door
komst door Wolphaartsdijk. In verband daarmee zijn in
Wolphaartsdijk allerlei initiatieven en acties opgezet.
Maar door plotselinge veranderingen in de route bij Mid
delburg moest de lengte worden aangepast en werd
Wolphaartsdijk uit het parkoers gesneden. Daar waren
ze in dat dorp niet blij mee en dat hebben ze laten we
ten ook.
Het gevolg is nu dat de fietsers die de 100 kilometer
doen, wel degelijk door Wolphaartsdijk rijden en bij de
Zeelandhallen zien dat ze 105 kilometer hebben gere
den. Ook aan de deelnemers aan de 50 en 25 kilometer is
gedacht. Die hebben respectievelijk bij De Landing in
Baarland en het Fort Ellewoutsdijk en de 25 bij Casco en
Klein Stelle in Wemeldinge een aantrekkelijke stop.
Bogaert rijdt zelf zo'n 10.000 kilometer per jaar op de ra-
De emotie die
dan boven zo'n
peloton hangt
Dat is zo
indrukwekkend
cefiets. Dat kan nu hij met pensioen is. Maar hij wil ook
zijn conditie op peil houden. Zeker nadat de artsen hem
zes jaar geleden vertelden dat hij prostaatkanker had.
„Ze waren er gelukkig heel snel bij. Daar heb ik wel ge
luk mee gehad. En ik hoop dat ik nu genezen ben. Ik heb
er wel van geleerd dat ik elke dag zo veel mogelijk wil ge
nieten van het leven. En niet achteraf wil zeggen; had ik
er maar meer van genoten. Elke dag moet bij wijze van
spreken een feestdag zijn."
Zijn moeder en schoonvader zijn overleden als gevolg
van kanker. Dus het ontbrak hem niet aan motivatie om
zich in te zetten voor de strijd tegen die ziekte. Als je op
die rugnummers de tekst ziet: 'Ik fiets vooren dan ge
volgd door een naam. Dan weet je hoe zeer die ziekte ie
dereen raakt.
Het lijkt alsof het wat minder wordt met de Ride for the
Roses in Zeeeland dit jaar. Minder deelnemers, minder
sponsors. „Er is niks aan de hand. Er zijn gewoon te veel
acties en activiteiten voor goede doelen. Twee weken na
de Ride is er geloof ik weer een actie voor Jayden. Dat is
natuurlijk ook heel belangrijk. Ik kan begrijpen dat de
mensen niet weten waar ze eerst op in moeten haken.
Het zijn allemaal goede doelen en allemaal even belang
rijk."
Hij voegt er aan toe dat je er niet naar moet willen stre
ven om steeds records te breken wat de opbrengst be
treft. Alle bijdragen helpen. Een mooi bedrag van een be
drijf, maar ook enkele euro's die door jongens en meisjes
bij elkaar gesprokkeld worden, doordat ze ieder op hun
eigen manier in actie zijn gekomen.
„Wanneer voor mij de dag geslaagd is? Natuurlijk als we
een mooie cheque aan het KWF Kankerfonds kunnen
overhandigen. En natuurlijk als we mooi weer hebben,
al kan het waarschijnlijk nooit meer zo mooi als zes jaar
geleden. Maar ook als ik zie dat die 500 vrijwilligers er
staan. Sommigen misschien de hele dag, moederziel al
leen ergens in de polder op een kruispunt. Als die er
niet zijn gaat de hele Ride niet door. En het is toch ook
prachtig dat ze met z'n allen overal vandaan komen om
in Zeeland te fietsen."
René Schrier
„Je mag toch wel wat van de mooie steden van Zeeland laten zien." foto Marcelle Davidse
Zonder al die vrijwilligers
gaat de hele Ride niet door
Eddy Bogaert
