'Altijd wel een arm om je
heen als het moeilijk wordt'
'Ik geniet nu volop van het
leven, je weet maar nooit'
'Er moet natuurlijk wel
een uitdaging in zitten'
Waarom doet iemand mee aan de Ride
for the Roses? Vijf deelnemers op een
rijtje, ieder met een eigen verhaal.
12 RIDE FOR THE ROSES
We kwamen terug van va
kantie in Spanje, In het
vliegtuig werd ik ziek. Ik
werd opgenomen in
Goes en bleek darmkanker te hebben
met uitzaaiingen in de lymfeklieren. Ik
werd geopereerd en daarbij ontstonden
complicaties. Dat was erg moeilijk voor
me. Ik verloor vele kilo's en was zo ver
zwakt dat ik bijna niet meer kon lopen."
Zo begonnen in 2008 de 'tropenjaren'
van Tineke Biemans. Na de darmkanker
volgde huidkanker. Maar nu, zes jaar,
tien operaties en acht chemokuren later,
is ze 'kankervrij'. „En dat wil ik graag zo
houden. Maar van kanker kom je helaas
niet meer los. Het feit dat ik verpleeg
kundige ben in het ADRZ is soms niet
handig. Ik weet te veel en heb gezien
hoeveel er aan doodgaan."
Tineke eet vegetarisch, rookt niet, drinkt
niet, doet veel aan sport en gaat al 33 jaar
met plezier naar haar werk. „Gezond le
ven geeft geen enkele garantie. Maar ik
heb me nooit afgevraagd hoor, waarom
ik kanker kreeg. Het is wel zo dat ik door
mijn goede conditie na operaties snel op
de been ben."
Aan het eind van haar kuren verbrandde
Tineke samen met man en dochter de le
ge chemodoosjes op de stoep voor hun
huis. „Zijn dat belastingaanslagen?"
vroeg een buurtbewoner, met een blik
op het vuur. „Nee, veel beter nog", ant
woordde Tineke.
Terug naar het begin van de tropenja
ren: „Het was 31 augustus 2008. Ik kon
net weer een beetje lopen en was begon
nen aan mijn eerste chemokuur. Voor
het eerst zou de Ride for the Roses door
Zierikzee komen. Ik stond op de roton
de en zag zo'n duizend fietsers op me af
komen. Ineens realiseerde ik me dat zij
ook voor mij fietsten. Ik moest heel erg
huilen. Anderen op de rotonde werden
ook emotioneel. Als ik dit overleef, nam
ik me voor, rijd ik 'm mee."
'Hou vol, hou vast', heet het team van
Ineke: „Naar het liedje van Blof. Want er
is altijd wel een arm om je heen als het
moeilijk wordt."
Ton van den Nou weiand
Het is gezellig dat je op de kof
fie komt, maar controle hoeft
niet meer', hoorde Peter Min-
derhoud (56) zijn Gentse spe
cialist zeggen. Dat was januari 2014,
maar hij herinnert zich dat als de dag
van gisteren. Genezen van slokdarmkan
ker. Na weken chemo, bestralingen en
een zware operatie geniet hij nu weer
volop van het leven. „Met die laatste con
trole sluit je toch een hoofdstuk af.
Want iedere controle was toch weer
spannend. Zou het niet...?"
De diagnose viel in 2009. „Ik dacht bran
dend maagzuur, en ging voor een pille
tje naar de huisarts. Veel familieleden
hebben dat ook. Maar nader onderzoek
wees uit dat het niet goed zat. Bizar. En
erg schrikken. Mijn eerste gedachte was
toen 'verrek, wat moeten mijn vrouw en
kinderen straks zonder mij'. Ik dacht
niet eens aan mezelf. Toen die die profes
sor in Gent zei dat ik 'te genezen was',
dacht ik 'ik ga er voor, je hebt zo veel om
voor te leven. Ik ben al die jaren positief
gebleven. Dat helpt."
„Ik kreeg eerst chemo, toen bestraling
en daarna een operatie. Van ruim acht
uur. Die prof maakte bij de eerste af
spraak een soort kindertekeningetje met
twee strepen; 'dat is je slokdarm' zei hij.
'Hier halen we wat weg en daar maken
we het weer dicht'. Ik wist al snel dat ik
kon overleven. Ik geniet nu van elke dag.
Van mijn gezin, m'n kleinkind. Het kan
zo maar anders gaan. Dat zie ik te vaak
om me heen."
J" acco van Iwaarden en zijn vrouw
uit Yerseke maken moeilijke tijden
door. Zijn echtgenote heeft het
Lynch-syndroom. Dit is een bepaal-
gen-mutatie waardoor bij haar de
kans op ontwikkeling van baarmoeder
kanker, darmkanker en maagkanker be
hoorlijk hoog is.
„Inmiddels is bij de laatste controle ge
bleken dat het niet goed was. De baar
moeder en de eileiders moesten opera
tief worden verwijderd. De operatie is in
middels succesvol verlopen, maar we
hebben een heftige tijd voor de boeg."
Jacco, projectmanager bij waterschap
Scheldestromen, rijdt de honderd kilo
meter voor zijn vrouw. Hij heeft inmid
dels 1765 euro aan donatiegelden binnen
gehaald.
„Ik ken vanwege mijn werk veel aanne
mers waarvan er velen bereid waren mij
financieel te steunen voor de Ride. Het
is ook voor het goede doel. Want wie
kent het niet in zijn omgeving. Kanker.
Wat een vreselijke ziekte. Natuurlijk
kunnen en moeten we met zijn allen
hier iets aan proberen te doen."
De Yersekenaar haalde een paar maan
den geleden de racefiets weer van zolder
om te gaan trainen voor de Ride.
„Ik kan echter momenteel niet trainen,
omdat ik met zorgverlof ben. De hon
derd kilometer heb ik nog niet gereden.
Ik ben nog niet verder gekomen dan een
ritje van zestig kilometer."
Toch koos hij bewust voor de langste af
stand.
„Er moet natuurlijk wel een bepaalde
uitdaging in zitten. Die uitdaging is er
nu zeker aangezien er niet veel tijd meer
is alvorens de Ride begint. Er doen in ie
der geval meer mensen mee. Dat
scheelt."
Jacco van Iwaarden komt uit voor het
team van het waterschap Scheldestro
men. Hij zal dan ook ongetwijfeld veel
steun krijgen van zijn teamgenoten.
„Met zijn allen fietsen gaat toch makke
lijker dan alleen."
Frank van Cooten
Beperkingen heeft hij nauwelijks. Grin
nikend: „Ja, misschien m'n leeftijd. En ik
moet een beetje uitkijken met wat ik
eet. Een lekker slagroomgebakje gaat
niet zo goed. Daar word ik wat weeïg
van. Mijn mountainbike heb ik inge
ruild voor een racefiets. Dat gehobbel op
de weg deed pijn aan mijn lijf. Ik fiets
nu liever op de weg." Peter rijdt de cycle-
tour (100 km). Als ervaren fietser ziet hij
daar niet tegenop. „Ik hoop dat ik goed
meekom. Je hebt natuurlijk de promi
nenten voorop. Als die gas geven..."
Annemarie Zevenbergen
De roos is het symbool bij de Ride for the Roses, ook voor begeleiders, foto organisatie
,v-
Jacco van Iwaarden
Peter Minderhoud.
