I
I
I
ll
I
Twee decennia behoorde Helge Prinsen tot de boeg
beelden van Omroep Zeeland. Haar gedwongen ver
trek, twee jaar geleden, bleek een verkapte zegen.
26 ZEELAND
HELGE PRINSEN, PRESENTATOR
a3
Als ze door Vlissingen rijdt,
constateert Helge Prinsen
met een diep gevoel van te
vredenheid: dit is mijn stad.
Want al is er veel veranderd,
veel uit haar jeugd is er nog.
Het strand, de dijk, het huis
aan de Boulevard Bankert waar Helge opgroei
de. „Mijn vader, moeder, broer en ik woonden
in het souterrain, mijn oom en tante op de bo
venste verdieping, mijn oma en opa in het
midden. Eigenlijk ben ik opgegroeid in een
matriarchaat, want de vrouwen hielden alles
draaiende terwijl de mannen op zee zaten.
Mijn opa en mijn vader zaten bij de koopvaar
dij. Ik weet niet beter dan dat de vrouwen het
opknapten. Dat je als vrouw zelfstandig bent,
vind ik heel vanzelfsprekend."
Drie gezinnen in één huis. Gezellig!
„Het leuke is: mijn moeder woont nog steeds
in het huis op de Boulevard, en onder haar
woont mijn zoon Louk nu. Ik ben opgegroeid
in een warm gezin. Van vaderskant heel groot,
hij was de jongste van elf kinderen; van moe
derskant klein maar hecht. Als mijn moeder
meevoer met mijn vader, zorgden mijn oma
of tante en oom voor ons. Mijn vader voer bij
de Holland-Amerikalijn. Ik zie me nog lopen
in de gangen en kamers van het hoofdkantoor
in Rotterdam - het huidige Hotel New York.
Altijd als ik daar nu kom, valt dat gebouw als
een jas om me heen."
„Ik heb een eindeloze jeugd gehad. Speels en
onbezorgd. Ik was een spring-in-het-
veld. Nooit normaal lopen, als ik langs een
muurtje liep, moest ik er telkens even tegen
aan springen. Kijk: deze ansichtkaart van de
boulevard rond 1965. Zie je die twee meisjes
daar, op het pleintje? Dat ben ik, en dat is
mijn vriendin Marisa. Marisa en ik waren al
tijd op dat pleintje aan het rolschaatsen, hinke
len, verstoppertje spelen. Als het stormde gin
gen we naar de glooiing van de dijk, weglopen
voor de golven. In de winter schaatsen op de
spuikom, als het sneeuwde gingen we daar
sleetjerijden. En ik verslond boeken. 'Pitty
gaat naar kostschool', 'De olijke tweeling',
'Met z'n viertjes in een tent', van die meisjes
boeken. Op een dag deed mijn oma een kastje
open en kwam er een doos vol oude kinder
boeken tevoorschijn: de sprookjes van
Grimm, Alleen op de Wereld... Al die klassie
ke kinderboeken, prachtig! Net een schatka
mer die openging. Films kijken, dat deed ik
ook graag. Nog steeds. Elke week ga ik naar de
Film by the Sea-voorstellingen."
Wat wilde je worden, als je groot was?
„Ik zie mezelf nog zitten op het muurtje voor
ons huis, als vierjarige. Ik weet dat ik dan re
gelmatig dacht: was ik maar groot. Dan kon ik
precies mijn eigen zin doen. En dat heb ik la
ter ook altijd gedaan. Ik ben nogal eigenzin
nig."
„Zo snel mogelijk werken, dat wilde ik. Want
dan had ik geld en kon ik die Levi's spijker
broek kopen die mijn moeder me niet wilde
geven. Het ging niet zozeer om geld, als wel
om de vrijheid die je krijgt van financiële on
afhankelijkheid. Dat heb ik ook aan mijn kin
deren meegegeven: altijd voor je zelf kunnen
zorgen. Werken vind ik heerlijk. Snel en effi
ciënt. Ik ben nog geen dag zonder plezier naar
jnijn werk gegaan."
„Mijn eerste baantje was in de afwaskeuken
van het ziekenhuis in Vlissingen. Ik was vijf
tien. Een jaar later deed ik de hele personeels-
kantine op m'n eentje. In de zomervakantie
van '75 en '76 werkte ik bij een camping en op
het Nollestrand - fantastische, eindeloze zo
mers. Later ben ik bij boekhandel Bikker en
De Ruiter gaan werken. Als ik nu ergens ben,
zie ik het werk dat gedaan wordt. Ik zie de ser
veerster, de schoonmaakster. Dat heb ik ge
leerd door die bijbaantjes. Respect voor al het
werk dat gedaan wordt.
Je noemt jezelf fladderig, maar consciëntieus.
„Ik heb een soort onrust in mij. Daardoor reis
ik ook zo graag. Toen ik een jaar of twintig
was ben ik een maand in een oude truck met
een man of tien door Tanzania gereden. Daar
heb ik de Kilimanjaro beklommen. Een enor
me ervaring. Daarna heb ik nog vele andere
reizen gemaakt, vaak naar vrienden en familie
die overal op de wereld wonen, zoals mijn
dochter Tessel, die nu in Qatar woont, en
mijn jeugdvriendin Marisa die naar Singapore
verhuisd is. We - m'n partner Ruben Oreel en
ik - zijn net terug van een maand lang 'on the
road' in Amerika. Het was fantastisch: dat je 's
morgens niet weet waar je 's avonds zult zijn.
Mijn kinderen hebben die liefde voor het rei
zen overgenomen. Tessel en Louk konden al
op jonge leeftijd feilloos hun weg vinden,
zelfs in New York bijvoorbeeld."
Contact maken gaat je goed af.
„Ik spreek makkelijk mensen aan. Zit ik in het
vliegtuig, dan begin ik een gesprek met dege
ne die naast mij zit. In de trein knoop ik een
praatje aan met het echtpaar tegenover me. Ik
merk aan de reacties dat mensen dat niet ge
woon zijn. Vaak zijn ze aangenaam verrast. En
inderdaad, als ik naga: hoe dikwijls spreken
mensen onbekenden aan. Dat gebeurt zelden
of nooit. Dat begrijp ik niet."
„Dat ik het doe, komt voort uit nieuwsgierig
heid en interesse. Daarbij ben ik erg direct. Ik
stel vragen die anderen niet stellen, of niet
durven stellen. En wat me dan opvalt: ze ver
tellen allemaal hun verhaal. De meest intieme
zaken."
Eigenlijk ben je dus een geboren journalist.
Ik moet
eigen baas
zijn, weet ik
nu. Dat is
geen
verdrietige
constatering,
dat is
zelfkennis.
„Het gekke is dat het nooit in me opgekomen
is om journalistiek te gaan studeren. Hoewel
ik als kind wel dacht dat het leuk zou zijn om
bij de televisie te gaan. Ik ben docent Neder
lands geweest op de Zeevaartschool, waar ik
mijn eerste man heb leren kennen, en later op
de heao, de hts, de HZ."
En toen stond er een advertentie in de krant.
„Zeeland kreeg een regionale omroep, ja. Ik
dacht: moet ik nu tot mijn pensioen les gaan
geven? Ik heb altijd een afkeer gehad van
sleur. Die advertentie kwam op het goede mo
ment. Ik was net gescheiden, in harmonie ove
rigens. Er hing verandering in de lucht. En ik
had sterk het gevoel: dit is het. Dit moet ik
doen. Dus solliciteerde ik. Flip Feij, de direc
teur van Omroep Zeeland, vroeg of ik erva
ring had. Ik zei: 'Nee, maar dit is écht wat voor
mij.' Ik was toen 32."
Je zag en greep je kans.
„Ik heb het vak helemaal in de praktijk ge
leerd. Ook al had ik veel mee - een goede ra
diostem, een makkelijke prater - je moet veel
leren. Het gekke is: je gaat meteen anders naar
radio luisteren. Naar de stemmen, naar de op
bouw van de programma's. Als ik een tv- of ra
dioprogramma zie of hoor, fileer ik het tot for
mat: het idee achter het programma. Soms zit
ik het zelfs op te schrijven. Het is een beetje
een tic."
Hoe beviel het?
„Regionale journalistiek is geweldig. Je kunt
alles doen, dus er is nooit sleur, elke dag ge
beurt er iets nieuws, elk seizoen komen er
nieuwe programma's. Ik heb veel onderwer
pen en programma's mogen bedenken, veel
mensen ontmoet, van schoonmaker tot Ko
ninklijk Huis. Heel Zeeland is voorbijgeko
men. Die begintijd was fantastisch. Ook privé,
want ik leerde Ruben kennen. We wonen sa
men. Het fijne is, hij zit ook in de journalis
tiek. We begrijpen van elkaar wat we doen. En
we hebben hetzelfde gevoel voor humor, het
zelfde gevoel voor gezelligheid."
Eerst werd je een bekende stem, toen de tv erbij
kwam, een bekend gezicht.
„Ik had me de impact daarvan niet helemaal
gerealiseerd. Opeens word je aangesproken op
straat, in de supermarkt. Heel vaak over je jas
je, je haar, de ketting die ik draag. Veel minder
vaak gaat het over de inhoud van een program
ma. Als onprettig heb ik het nooit ervaren
hoor, dat mensen mij herkenden."
Hoe zie je jezelf?
„Wat mij altijd opvalt: ik pas niet in een hokje.
Als ik een formulier moet invullen, is er altijd
iets waarover ik moet bellen, omdat ik geen
van de standaardantwoorden kan geven. Er is
altijd wel iets dat niet in het stramien past."
Mijn directheid is mijn
kracht en mij n zwakte
door Ondine van der Vleuten
Wilhelmina Ger-
maine (Helge)
Prinsen werd
op 30 juni 1957
geboren in Vlis
singen. Na de
havo haalde zij
haar eerste
graads bevoegd
heid Neder
lands. Later een
propedeuse Cul
tuurweten
schappen. Prin
sen was tot
haar 32ste
werkzaam bij
de HZ en sinds
1990 beeldbe
palend bij Om
roep Zeeland.
Momenteel is
zij freelance pre
sentator, dag
voorzitter en
debatleider, mo
derator (onder
meer bij Inter
national Docu
mentary Festi
val Amsterdam,
International
Filmfestival Rot
terdam) en
geeft mediatrai
ningen.
