SPECTRUM 9
was. Dat was dus die zenuwpijn en laat
nu net aan de onderkant van je voeten
ALLE zenuwuiteinden zitten! Het voelde
echt als staan op HETE KOLEN.
20 minuten later en na drie keer gedrukt
te hebben is het nog NIKS beter en gil ik
het nog steeds (letterlijk!) uit van de pijn.
Nu inmiddels een uur pijn en papa die
trouw mijn voeten masseert!
Tot overmaat'van ramp komt ook nog
eens mijn sonde uit de neus van het gil
len, dus kunnen ze ook bepaalde medicij
nen niet geven...'
Maar ook dat ging voorbij, en eigen
lijk waren er alleen goede berichten.
Bij de eerste scan, die na drie maan
den moest uitwijzen of er kankercel-»
len waren gevonden, belde het zieken
huis met de boodschap dat Faber nog
steeds schoon was. 'Go celebrate the
good news', zeiden ze. Wat een op
luchting. Heerlijk.
Faber heeft, vertelt moeder Romy,
ogenschijnlijk weinig nare herinnerin
gen. Dood, ziek, het zegt hem alle
maal weinig. „Hij voelde zich ook niet
ziek", zegt vader Joost. „Wel geremd,
omdat hij van alles niet mocht door
de slangetjes. Toen de lijn eruit
mocht, en hij hoorde dat die nooit
meer terug hoefde, vroeg hij: 'Echt
nooit meer?' Ik heb hem nog nooit zo
blij gezien."
Sinds het gezin eind april uit de VS te
rugkeerde, probeert het de draad weer
op te pakken. De eerste mijlpaal is in-
66 Toen Faber hoorde dat
hij nooit meer een
sonde hoefde, vroeg
hij: 'Echt nooit meer?'
Hoe het verder gaat?
„Het eerste jaar blijft spannend", zegt
Joost. „Als het dan terugkomt, starten
ze meestal geen behandeling op. Dat
kan het lichaam niet aan. En dan is
het dus over."
Ondertussen worden Faber en zijn
ouders voor elke kleinigheid - ooront
steking, waterpokken - naar het zie
kenhuis gestuurd. Want vanwege de
immunotherapie durft geen enkele
arts risico te nemen. En bij pijn in Fa-
bers been rijst onmiddellijk weer de
angst voor een neuroblastoom.
„Dat zal nog wel een jaar of vijf zo blij
ven", denkt Romy. Maar alles bij el
kaar overheerst toch het vertrouwen.
En de hoop dat na een onvoorstelbaar
jaar, het leven langzaam maar zeker
weer zijn gewone gangetje zal gaan.
Faber, hoe was het in Amerika?
De kleuter op de bank tuurt ver
stoord naar zijn computerspel.
Hoe was het Faber?
Wat gingen we doen in Amerika?
„Op de matjesglijbaan."
En het zieken...?
„Ziekenhuis."
middels achter de rug: in juni bleek
bij de driemaandelijkse controle dat
Faber nog steeds vrij is van kankercel
len.
Nu is Faber aan het 'ontprinsen', zoals
ze dat thuis noemen. „Hij was altijd
het middelpunt, dat is hij nu niet
meer", zegt Joost. „In de klas is hij ge
woon weer een van de kinderen."
Romy: „Iedereen keek hem altijd aan
en kinderen gingen vragen stellen
over het slangetje uit zijn neus. Dat is
er niet meer en dat is wel fijn."
Op het sociaal-emotionele vlak heeft
hij wat achterstand opgelopen, omdat
hij weinig in groepen kinderen heeft
verkeerd. Maar dat wordt snel ingelo
pen. Faber moet - je zou het niet zeg
gen - ook nog netjes leren lopen.
Want door het vele liggen, was zijn
spierkracht verdwenen. Door de che-
mokuren stopte hij bovendien bijna
met groeien, maar met 3,5 centimeter
erbij in anderhalve maand, wordt die
schade snel ingehaald.
Faber (foto links) tijdens zijn therapie in
dé VS en vorige week tijdens een bezoek
aan Beekse Bergen in Hilvarenbeek.
foto's Persbureau van Eijndhoven en privé
„Leuk!"
Hoe was dat? reageren?
„Ook leuk." spectrum@depersdienst.nl
