„Wat mensen nu
doormaken die
een geliefde verlo
ren bij de vlieg
ramp, weten we
als geen ander.
We weten ook
wat ze de komen
de tijd te wachten
staat. Er komt zo
veel op ze af."
F
SPECTRUM 3
vliegramp
«1 e gaat door een hel
en een omweg is er
niet. Het verdriet
houdt nooit meer op
L_
over 13 doden hoorden: 'Hij is stevig,
gespierd, het moet hem lukken'."
Alle informatie haalde de familie Ko-
geldans - ouders, twee broers en Mar-
lea - van Teletekst. Het bericht van de
176 doden in Suriname hoorden ze
's avonds op het NOS-journaal, van
Noraly Beyer. Niemand hield hen ver
der op de hoogte over de ramp die vol
gens Marlea niet als een 'Nederlandse'
catastrofe werd beschouwd. Een crisis
centrum was er niet „Het crisiscen
trum, dat waren mijn beste vriendin
en mijn schoonzussen die de kinde
ren opvingen, koffie schonken, ons in
de gaten hielden, het huis schoon
maakten."
Nu is er meer opvang geregeld. Maar
ze weet: „Je gaat door een hel en een
omweg is er niet. Een nabestaande
van Tripoli vroeg me ooit: 'Marlea,
wanneer gaat het over?' Ze verloor
haar vader, moeder en broer, ze bleef
alleen over. Ik was verbaasd. Het
houdt nooit op." Maar tijd, zo weet
ze, is je belangrijkste bondgenoot.
Aan tafel speelt kleindoch
ter Dana een spelletje op
haar iPad. In de zithoek
hebben Willem (66) en
Yvonne (68) van Nop
pen om beurten het woord. Hun ver
haal wordt gedomineerd,floor de
vrouw op de foto's aan de muur: hun
dochter Joëlle, die op 30-jarige leeftijd
in 2010 bij de vliegramp in Tripoli om
het leven kwam.
Het is niet de eerste keer dat ze vertel
len over het drama dat hen over
kwam. Integendeel. Willem van Nop
pen: „We doen het in de geest van
Joëlle, die altijd zei te hopen dat ze -
ook na haar dood - niet vergeten zou
worden. Ze zong in de meidengroep
Wow en stond altijd in de schijnwer
pers. RTL Boulevard, Shownieuws,
De Telegraaf, noem maar op. Ik wilde
op haar verzoek de gedachte aan haar
levend houden. Na verloop van tijd
merkte ik dat het me zelf ook goed
deed over haar te praten. Het helpt je
verdriet een plaats te geven."
„Maar," voegt Yvonne eraan toe, „zo'n
gebeurtenis als de vliegramp nu komt
wel keihard aan. Ik heb er van wakker
gelegen, en Dana ook."
Dana kijkt even op. Zij is het dochter
tje dat Joëlle vier jaar geleden achter
liet. Ze is nu bijna 11. Opa en oma had
den het er met Joëlle al eens over ge
had. Mocht er iets gebeuren, dan zou
den zij de zorg voor kleine Dana op
zich nemen. Dat het zich zo snel zou
voordoen, hadden ze nooit gedacht.
Dana was na de indrukwekkende tele
visiebeelden van de thuiskomst van
de slachtoffers van de MH17 inder
daad 's nachts wakker geworden.
Maar ze had gelukkig haar knuffel, of
eigenlijk haar twee bushbabies: de
ene uit 'mama's vliegtuig', met brand-
vlekken. En de andere die Joëlles
vriendin luttele dagen na de ramp
meebracht uit Zuid-Afrika, omdat ze
bang was dat Joëlles vakantiecadeau
tje voorgoed verloren was gegaan.
Dana koestert haar knuffels. Willem
vervolgt: „En nu zijn we dus weer va
der en moeder. Het is een andere
vorm van genieten van je pensioen
dan je dacht. We hebben geen keus,
we moeten doorgaan. Aan de andere
kant is het ook mooi. We zien in Da
na heel veel van Joëlle terug. En we
weten weer alles van die typische kin-
derdingen. Het leven heeft een wen
ding genomen." Yvonne: „Alles heeft
na de ramp een wending genomen.
Ons leven is verdeeld in vóór de ramp
en na de ramp." Na de ramp was er
eerst de dramatische fase waarin onze
kerheid bestond over het lot van
Joëlle, op de rampdag zelf. Het was
moeilijk bevestiging te krijgen, ook al
omdat Joëlle vanuit Tripoli naar Brus
sel zou doorvliegen. Daarom ook, ver
moedt Willem van Noppen, stond hij
niet op de lijst van nabestaanden die
een dag na de ramp welkom waren op
een bijeenkomst in Hoofddorp. Hij
moest van die bijeenkomst vernemen
via de televisie, ging erheen, maar
werd aanvankelijk niet toegelaten.
Willem: „De hele opstelling van Bui
tenlandse Zaken heeft me enorm te
leurgesteld. Nooit heb ik wat van ze
gehoord. Dat is nu, bij de Oekraï-
ne-ramp, wel even anders. Minister
Timmermans is overal. Er wordt veel
gedaan voor de nabestaanden. Als wij
toen een thuiskomst van Joëlle had
den gehad zoals die nu is geregeld
was de verwerking misschien anders
geweest. Gelukkig zijn onze ervarin
gen met slachtofferhulp een stuk posi
tiever." Uiteindelijk hebben de Van
Noppens hun eigen traject van ver
werking gekozen. Daarbij is ook plek
ingeruimd voor hun lotgenoten, nabe
staanden van de andere 69 Nederland
se slachtoffers van de Tripoli-crash.
Ze gaan geregeld naar herdenkingen.
Bij het graf van Joëlle op de begraaf
plaats in hun woonplaats Vlissingen,
beleven de Van Noppens hun eigen
rouwmomenten. Dan staan ze stil bij
het leven van een jonge vrouw, zange
res, gepassioneerd danseres ook, en
moeder. Ze staan stil bij een drama,
dat pas echt een plaats kreeg toen alle
formaliteiten geregeld waren. Willem
van Noppen: „Eerst weet je niet wat
je overkomt. En dat zal ook gelden
voor de mensen die nu met zo'n
enorm verlies worden geconfron
teerd. De identificatie. De begrafenis.
Het overbrengen van de bezittingen.
De financiële afhandeling. Het kan al
lemaal heel lang duren. Langer dan je
kan verdragen in zulke zware dagen."
ZATERDAG 26 JULI 2014
van alle tij den
Bij ons was
er geen minister
door Paulus Smits
Willem en Yvonne van Noppen zorgen voor hun kleindochter Dana, die haar moeder
verloor bij de vliegramp in Tripoli, foto Arnoud Lievense/HH
reageren?
spectrum@depersdienst.nl
